Երբեմն մենք ստիպված ենք լինում մեզ պահել այնպես, ինչպես երբեք չենք պահել, կամ երբեք չէինք էլ պատկերացնի, որ կպահենք: Երբեմն հանդուրժում ենք բաներ և երբեմն էլ մարդկանց, որոնց երբեք չէինք հանդուրժի, եթե այլ իրավիճակում լինեինք: Ինչպես կասեր Հակոբ Պարոնյանը՝ գուցե և քաղաքավարության վնասները հենց դրանք են: Չգիտեմ… Գտնվելով գրեթե ինձ տարեկից մարդկանց շրջանում՝ հասկանում եմ, որ այլ եմ, ուրիշ եմ: Չէ, ես ինձ վեր չեմ դասում, պարզապես ինձ համար անընդունելի է նման վարքագիծն ու լեքսիկոնը: Հնաոճ էլ չեմ, բայց մեկ է՝ չեմ ընդունում նման մարդկային բնավորությունը: Ցուցամոլությունը ինքնին ձևականություն է, իսկ ձևական ցուցամոլությունը, չգիտեմ էլ՝ նույնիսկ ինչ անուն տալ դրան: Չափից շատ է դիմացինին, նույնիսկ անծանոթին դուր գալու ինձ համար բավականին տհաճ ցանկությունը:
-Ինչի՞դ են պետք սրանք: Սրանով դուք կորցնում եք ձեզ, ձեր ով լինելը, սրանով դուք ստեղծում եք մի այլ կերպար, մի ռոբոտ՝ ով ունի ձեր դիմագծերը, բայց անում է ձեզանից տարբեր գործողություններ… Ո՞ւմ է պետք սա, վերջիվերջո, մարդը ունի բանականություն և պատշաճ մտածելակերպ ու կարող է տարբերել մարդկանց լավն ու վատը, կեղծն ու անկեղծը: Չէ՞ որ 21-րդ դարն է, և սերունդը փոխվել է՝ դառնալով ավելի հասուն ու զարգացած: Եվ հենց այնպես չէ ասված, որ ինչքան դարը փոխվում է, հասարակությանը պետք են գալիս պարզությունը, անկեղծությունը և բարոյականությունը, քանի որ եթե այնժամ սուտը քառասուն օր էր, ապա այսժամ՝ մեկ ակնթարթ, պատճառը վերելք ապրած ու զարգացած ինտելեկտն է: Հիմա կյանքը այլ է, պետք է ապրել ներկայով՝ վայելելով մեր կողմից ստեղծած բարիքները, պետք է միշտ մնալ հասարակ՝ վայելելով կյանքի ճոխությունը, պետք է միշտ լավատես ու հասկացված մնալ, որ հետո՝ թեկուզ և կյանքից հետո, վայելենք լավով հիշվելու հպարտությունը:
Ավտոբուսը շարժվեց, և մի պահ լռեց ներսում: Ավտոբուսի ներսում: Իսկ իմ ներսում գլուխ էր բարձրացրել աղջկական զայրույթը: Այնքան տհաճ է, երբ լսում եմ ականջ սղոցող ձայնը և շրջվում: Իսկ այդ ձայնը մի աղջկա է, որն այնքան գեղեցիկ է: Ավելի լավ կլիներ՝ լռեր, որ այդքան տհաճ չնայվեր իր գեղեցկությունը: Պարզապես ուզում եմ, որ մեզանից յուրաքանչյուրը իրեն պահի այնպես, ինչպես որ կա: Չմտածենք՝ ո՞ւմ դուր եկանք, ում՝ չէ: Այլ պարզապես ապրենք, գնահատենք և սիրենք մեր իրական «ես»-ը: