Եթե ուզում եք անկեղծ լինեմ, ես բնավորությամբ ուրախ, հետաքրքիր և առեղծվածներով լի անձնավորություն եմ: Բոլորն ասում են, որ ես հաստատուն բնավորություն չունեմ` նույնիսկ ծնողներս երբեմն նոր բաներ են հայտնաբերում բնավորությանս մեջ: Ուզում եմ, որ իմ կյանքում հետաքրքիր բաներ լինեն: Ասենք, ամեն օր մեկի ծննդյան օրը լիներ, հավաքվեինք, խոսեինք, ծիծաղեինք ու պարեինք: Երբեմն ուզում եմ ծիծաղել, ծիծաղել բարձր ու անընդհատ: Եվ ինձ միշտ անհանգստացնում է այն միտքը, թե ինչու են մարդիկ այսքան մտահոգ. սա հարց է, որը միշտ տանջում և հետաքրքրում է ինձ:
Չեմ սիրում, երբ շուրջս բոլորը տխուր են: Երբ զգում եմ, որ շուրջս տխրություն է տիրում, փորձում եմ ինչ-որ աշխուժություն մտցնել նրանց մեջ: Չեմ սիրում մի բանի համար տխրել, լացել, այլ սկսում եմ ժպտալ: Քանի որ ժպիտը օգնում է մարդկանց հասկանալ իրենց սխալը և ուղղել: Բայց ժամանակ է լինում, որ փակվում եմ սենյակում ու սկսում լացել, բայց լացելիս չեմ մտածում, որ ես տխուր եմ: Բայց համենայն դեպս, մնում եմ իմ նախկին կարծիքին, որ լացը երբեք չի օգնում ոչ մեկին, և ժպիտը կարող է լուծել բազմաթիվ խնդիրներ:
Դե ուրեմն, եկեք բոլորս ժպտանք միմյանց, ու թող ոչ մի մանուկի, պատանու և մեծահասակի դեմքից ժպիտը երբեք չպակասի: