Երևի թե աշխարհում չկա այնպիսի մի երեխա, որ երբևէ հեքիաթ լսած չլինի: Հեքիաթը միակ իրականությունն է, որ գոյություն ունի երեխաների համար: Իհարկե, յուրաքանչյուրս էլ մեր սրտում ունենք ինչ-որ սիրելի հեքիաթ կամ հեքիաթի հերոս: Հեքիաթը ինձ համար մի աշխարհ է, որտեղ իշխում է բարությունը, լավատեսությունը, հարգանքը միմյանց հանդեպ, սերը, ժպիտը և հույզերը:

Իմ կարծիքով, այն մարդիկ, ովքեր սիրում են հեքիաթ կարդալ, տարբերում են լավը վատից, բարին` չարից: Այ, հիմա եմ հասկանում, թե մայրս ինչու էր այդքան շատ հեքիաթ ընթերցում ինձ համար: Հեքիաթներում կենդանիները խոսում են մարդկային լեզվով, քայլում են և անում այն գործողությունները, որոնք կատարում են մարդիկ: Բոլոր հեքիաթներում կան բարի և չար հերոսներ:

Հերոսները ներկայացնում են մարդկային որոշակի հատկանիշներ. բարություն, լավատեսություն, անկեղծություն և, դրանց հետ մեկտեղ, չարություն, խորամանկություն, ժլատություն, նախանձ և այլն: Ինձ թվում է, որ բոլոր հեքիաթները ունեն նույն վերջաբանը`բարին միշտ հաղթում է չարին, իսկ իրական կյանքում բարի, լավ, կամեցող մարդուն միշտ չարախոսում են: Իմ տարիքի երեխաները երեկոյան սերիալ են նայում կամ ինչ-որ ֆիլմ, իսկ ես մինչև հիմա երեկոյան նայում եմ մուլտֆիլմ և նոր քնում: Մայրս երբեմն ասում է.

-Բոլորը մեծանում են բացի քեզնից: Դու այդպես էլ մանկամիտ ես մնում, մուլտֆիլմ նայելու փոխարեն կարող ես մի դաս ավել կարդաս:

Ինձնից փոքր երեխաները հիմա չեն լսում այն հեքիաթները, որոնք ես լսում էի ամեն գիշեր քնելուց առաջ: Դա նրանից է, որ հիմա բոլոր տեխնոլոգիաները զարգացել են, և երեխաները նախընտրում են համակարգչով խաղալ, քան ինչ-որ բան լսել և սովորել: Եվ դա շատ ցավալի փաստ է, որը անհանգստացնում է ինձ:

Դեռ մանկուց հեքիաթների մեջ սիրել եմ հետևյալ խոսքերը. «Երկնքից ընկնում է երեք խնձոր. մեկը`ասողին, մեկը`լսողին, իսկ մեկն էլ քո պես գիշերուզօր հեքիաթներով ապրողին»: Միշտ մայրիկիս ստիպում էի, որ ամեն հեքիաթի վերջում կրկներ այդ խոսքերը: Եվ հետաքրքիրը այն էր, որ մայրս ինչ հեքիաթ որ պատմում էր, առավոտյան այդ նույն հեքիաթը առանց որևէ բացթողման պատմում էի բակի երեխաներին:

Իմ ամենասիրելի հեքիաթներն են «Մոխրոտիկը», «Անգետիկի արկածները», «Անբան Հուռին», «Չախ-չախ թագավորը» և «Հենզելն ու Գրետելը»: Ես շատ եմ երազում հայտնվել հրաշքների աշխարհում, հանդիպել հեքիաթի հերոսների հետ, զրուցել նրանց հետ, միասին շրջել կախարդական աշխարհում…

Մայրիկս այս լսելով, էլի կասեր…
Բոլորը մեծանում են, իսկ ես…

Եթե ուզում եք անկեղծ լինեմ, ես բնավորությամբ ուրախ, հետաքրքիր և առեղծվածներով լի անձնավորություն եմ: Բոլորն ասում են, որ ես հաստատուն բնավորություն չունեմ` նույնիսկ ծնողներս երբեմն նոր բաներ են հայտնաբերում բնավորությանս մեջ: Ուզում եմ, որ իմ կյանքում հետաքրքիր բաներ լինեն: Ասենք, ամեն օր մեկի ծննդյան օրը լիներ, հավաքվեինք, խոսեինք, ծիծաղեինք ու պարեինք: Երբեմն ուզում եմ ծիծաղել, ծիծաղել բարձր ու անընդհատ: Եվ ինձ միշտ անհանգստացնում է այն միտքը, թե ինչու են մարդիկ այսքան մտահոգ. սա հարց է, որը միշտ տանջում և հետաքրքրում է ինձ:

Չեմ սիրում, երբ շուրջս բոլորը տխուր են: Երբ զգում եմ, որ շուրջս տխրություն է տիրում, փորձում եմ ինչ-որ աշխուժություն մտցնել նրանց մեջ: Չեմ սիրում մի բանի համար տխրել, լացել, այլ սկսում եմ ժպտալ: Քանի որ ժպիտը օգնում է մարդկանց հասկանալ իրենց սխալը և ուղղել: Բայց ժամանակ է լինում, որ փակվում եմ սենյակում ու սկսում լացել, բայց լացելիս չեմ մտածում, որ ես տխուր եմ: Բայց համենայն դեպս, մնում եմ իմ նախկին կարծիքին, որ լացը երբեք չի օգնում ոչ մեկին, և ժպիտը կարող է լուծել բազմաթիվ խնդիրներ:

 Դե ուրեմն, եկեք բոլորս ժպտանք միմյանց, ու թող ոչ մի մանուկի, պատանու և մեծահասակի դեմքից ժպիտը երբեք չպակասի: