seda mkhitaryan

Ես Սեդան եմ Քարինջ գյուղից

Ո՞վ եմ ես, ես մեկն եմ հազարից, մեկն եմ այն աղջիկներից, ովքեր ապրում են Լոռու մարզում: 17 տարեկան եմ, սիրում եմ բնություն, երաժշտություն և պատրաստվում եմ ընդունվել լրագրության բաժին։ Երևի այս հատկանիշներն ունեցողները շատ են կամ քիչ՝ չգիտեմ, որովհետև նրանցից միայն մեկին եմ ճանաչում՝ ինձ, բայց դրանում էլ վստահ չեմ։

Ես Սեդան եմ Լոռու մարզի գեղատեսիլ ու քարտեզի վրա չնշված Քարինջ գյուղից: Գյուղ, որի պատկերը կարող եք գտնել 5000-անոց թղթադրամի վրա։  Այս տարի փոխադրվեցի 12-րդ դասարան և պիտի սկսեմ լուրջ զբաղվել  ապագայիս կառուցման կարևոր գործով, ուզում եմ սովորել լրագրություն՝ դարի մասնագիտությունը, իմ կարծիքով։

Իմ բնավորության մեջ գրեթե ոչինչ ինձ դուր չի գալիս, և ամենից շատ այս մեկը, որ անընդմեջ քննադատում եմ ինձ և արարքներս, բացի այդ, շատ փոփոխական եմ և անընդհատ որոշումներ եմ փոխում։

Ինչպես նշեցի, ապրում եմ Քարինջ գյուղում, որն ինձ համար ամենալավ վայրն է աշխարհում: Այստեղ են ամենագեղեցիկ լեռներն ու ամենասառնորակ աղբյուրները։ Ես սիրում եմ առանձնանալ իմ չքնաղ գյուղի որևէ չքնաղ անկյունում և լսել գյուղիս խաղաղ ձայները:

Ու ամենից շատ սիրում եմ լսել գյուղիս լռությունը: Լռություն լսելու ամենաճիշտ ժամանակը վաղ առավոտն է, երբ դեռ  բոլորը քնած են, ու աշխարհին տիրած լռությանը ոչ ոք չի խաթարում, բայց հետո կամաց- կամաց բոլորը արթնանում են և սկսում խաղաղ աղմուկը» Աղմուկի մեջ լսելի են լինում նաև տարբեր գործիքների ձայները, որոնք աշխատանքն են սկսում դաշտերում։

Սիրում եմ կարդալ գրքեր: Դրանք այն միակ անշունչ առարկաներն են, որոնք խոսել գիտեն և խոսում են ավելի լավ, քան ցանկացած մարդ: Գիրք կարդալով դու կտրվում ես այս աշխարհից, թափանցում մեկ այլ, գուցե անիրական (կամ գուցե ամենաիսկական) աշխարհ, մտածում, թախծում, երջանկանում ու ընկճվում քո այդ աշխարհի հերոսների համար։ Սիրածս գրքերից  Է.Մ. Ռեմարկի «Հաղթական կամարը», իսկ անենասիրելիգրողս`Վարդգես Պետրոսյանը։