Շատերի համար գուցե և արտասովոր ու տարօրինակ կլինի շփվել կամ առհասարակ տեսնել վաթսունամյա կնոջ, ով ամբողջ կյանքը նվիրել է երաժշտությանը, ապրել դրանով և հենց դրանով էլ տարբերվել շրջապատից:

Այն հարցին, թե ինչպես է սկսել իր կարիերան, տիկին Բիլբիլիդին, որի ծնողները հույն գաղթականներ են եղել, պատասխանեց.

-Ես չեմ կարող ասել՝ դա հաջողություն էր, թե անհաջողություն. 1976 թվականին Լենինականում բացվեց  ‹‹Երիտասարդների պալատը››, որտեղ հարկավոր էր մեկը, ով ‹‹կվարեր›› դիսկոտեկը, իսկ մենք չգիտեինք` դա ինչ էր: Հավաքվեցինք համակուրսեցիներով, սկսեցինք մտածել՝ ինչ է դա, որ տարածվել է ողջ ԽՍՀՄ-ով: Հասկացանք, որ դա այդքան էլ դժվար չէ. պարզապես պետք է գործի դնել ձայնապնակը ու սպասել մինչև բոլորը կսկսեն պարել: Ի վերջո պետք էր որոշել, թե ով պետք է զբաղվեր այդ գործով. ամենաարդար ու փորձված տարբերակը, իհարկե, վիճակահանությունն էր կամ, ինչպես տարածված է մեզանում, ‹‹գիր ու ղուշը››, որով էլ որոշվեց իմ ապագան: Այդ ժամանակ մենք ունեինք ընդամենը երկու ձայնապնակ: Երբ ‹‹ձեռքիս տակ եղած›› երաժշտությունը վերջանում էր, շվարած նայում էի ընկերներիս ու հարցնում.

-Էրեխե′ք, ի՞նչ էնէմ օր:

Իսկ նրանք պատասխանում էին.

-Նորի′ց միացրու:

Ու այդպես էլ կարելի է ասել սկսվեց իմ կարիերան. ամեն շաբաթ դիսկոտեկներ էինք կազմակերպում քաղաքի տարբեր սրճարաններում. այսպես շարունակվեց մինչև ութսունութի երկրաշարժը, որից հետո էլ, երբ քաղաքը դեռ ուշքի չէր եկել, վերածվել էր փլատակների, լույս չկար, միայն մեր ‹‹դիսկոտեկում›› էր լույս‹‹ նշմարվում››:

1992 թվականին  Գյումրիում բացվեց  առաջին հեռուստաընկերությունը՝ ‹‹Շիրակ››-ը, որտեղ ես ունեի իմ հաղորդումը՝ ‹‹Стена››-ն, որում 3-4 տարի հիմնականում պատմում էինք ռոքի մասին: Այն ժամանակ ‹‹Շիրակ››-ում աշխատում էր ընդամենը հինգ հոգի, ես էլ երաժշտության, հիմնականոմ ռոքի մասնագետն էի:

Լսելով ռոք բառը՝ մենք միանգամից  հարցրինք.

-Դուք սիրո՞ւմ եք ռոք երաժշտություն:

Ի զարմանս մեզ՝ նա ասաց, որ առաջ շատ էր սիրում, իսկ հիմա՝  ոչ, որովհետև ռոքը պետք էր ինքնահաստատվելու համար, իսկ ինքը վաղուց ինքնահաստատվել է:

- Հետո բացվեց  ‹‹TM›› ռադիոն,  լավագույն ռադիոն Անդրկովկասում. ասեմ, որ այն ժամանակ նույնիսկ Երևանը իր ռադիոկայանը չուներ: Եվ ինձ հրավիրեցին այնտեղ աշխատելու: Ես էլ համաձայնեցի, քանի որ երկրաշարժից հետո դեմքիս հետ խնդիրներ ունեի, ուստի նախընտրեցի ռադիոն, և իսկական DJ-ի աշխատանքը սկսվեց այնտեղ՝ առանց անհրաժեշտ բոլոր սարքավորումների:

Քաղաքում ամենաշատ ձայնապնակներ ես ունեի. ծախսում էի վերջին գումարս, գնում էի դրանք, և պատահում էր, որ օրերով սոված էի մնում: Նույնիսկ մի անգամ, երբ հանդիպեցինք երգահան Արթուր Գրիգորյանին, նա զարմացած հարցրեց, թե որտեղից եմ այսքան ձայնապնակ ձեռք բերել: Ցավոք սրտի, տարիներ հետո դրանք այլևս պետք չեկան. հայտնվեց համակարգիչը, հետո էլ` համացանցը:

Երաժշտական խմբերից հիմնականում կառանձնացնեմ ‹‹The Beatles››ը. ես բիթլաման եմ: ‹‹The Beatles››-ից ամենաշատը սիրում եմ Ջոն Լենոնին, որովհետև, ուսումնասիրելով նրա կյանքը, հասկացել եմ, որ շատ ընդհանուր գծեր ունենք .‹‹You may say I’m a dreamer, but I am not the only one…››:

Երաժշտությունը իմ կյանքում շատ մեծ դեր է խաղում: Այն մթնոլորտ է ստեղծում: Երբ սկսում են ինձ ջղայնացնել, ես Մոցարտ ու Բախ եմ լսում: Բայց ամենից շատ հանգստացնում է Կոմիտասը:

Եվ այս ամենից ամենահետաքրքիրն այն է, որ այդ ծանր ու սուղ պայմաններին դիմանալով՝ մենք գոյատևում էինք:

Մեզ՝ Լիլիներիս համար էլ ամենաուրախալին այն էր, որ տիկին Լյուդան գնահատեց այն, ինչ մենք փորձում էինք անել.

-Համենայն դեպս, ապրեք, որ այսօր էլ զբաղվում եք նման գործով:

Լիլի Նալբանդյան, Լեյլի Թադևոսյան