Թերթում եմ գրքիս էջերը, հետո էլի եմ թերթում` ասես ինքս ինձ համոզելով, որ կարդում եմ, իսկ, եթե իրոք կարդում եմ, ապա ձևացնում եմ, թե հասկանում եմ, բայց իրականում մտքերս ուրիշ տեղ են հասել: Չգիտեմ` ուր, գուցե` Մարս, կամ ասենք այնտեղ, որտեղ միայն մտքերս կարող են գնալ: Ինչևէ: Էլի եմ թերթում: Պատահում է, չէ՞:
Լուսանկարը` Անի Ավետիսյանի
Հա, հաստատ բոլորի հետ էլ պատահել է, որ ինչ-որ տեղ, ինչ-որ պահի, կորցրել ենք բոլոր հարցերի պատասխանները: Բոլոր նրանք, որոնց մաս առ մաս հավաքել էինք օրերի, ամիսների ու նույնիսկ տարիների ընթացքում: Կորցրել ենք ու մոռացել այն գտնելու ճանապարհը, ու երևի մեզանից ամենահամարձակները նորից են փորձել հավաքել դրանք, ոմանք դադարել են հարցեր տալուց, իսկ շատերի մոտ դրանք ուղղակի անպատասխան են մնացել… Բայց դուք էլ եք կարծում, չէ՞, որ կյանքն առանց հարցերի անիմաստ էր լինելու: Իսկ դրանց պատասխանները գտնելու ճանապարհը մեզ համար միշտ էլ յուրօրինակ դպրոց է լինում: Երբեմն`բառիս ամենաբուն իմաստով: Դե, ասենք բոլորդ էլ ցանկացել եք իմանալ, չէ՞, թե որտեղից է մարդն առաջացել: Եվ երևի քչերս ենք իմացել մինչև դպրոց գնալը: Դպրոցում անցել ենք Եկեղեցու պատմություն, ու մեզ համար պարզից էլ պարզ է դարձել, որ մարդկային սերունդն առաջացել է Ադամից ու Եվայից: Թվում է, թե գտել ենք մեզ հուզող ամենակարևոր հարցի պատասխանը, բայց, երբ սկսում ենք դպրոցում անցնել կենսաբանություն, պարզվում է, որ նորից կորցրել ենք այն: Ու չնայած, որ ես ու էլի ինձ նման մի քանիսը շարունակ վիճում են կենսաբանության ուսուցչի հետ, որ մարդն ամենևին էլ կապիկից չի առաջացել, բայց և այնպես, մեզ անհանգստացնող հարցը նորից ու նորից խանգարում է մեզ: Եվ նորից սկսում ենք զրոյից հավաքել մեր պատասխանը:
Կյանքում էլ այսպես է: Մեր շրջապատում այնքան անպատասխան հարցեր կան, որոնց բոլորին պատասխանել ուղղակի անհնար է, իսկ, եթե փորձում ենք պատասխանել մեկ- մեկ, ստացվում է այնպես, որ դեռ մի հարցի պատասխանը նոր գտած, կորցնում ենք այն: Այ օրինակ, երբևէ մտածել ե՞ք, թե ինչու են մարդիկ վախենում իրենց իսկ երազանքներից: Ես մտածել եմ:
Լսել եք, չէ՞, հաճախ ասում են, որ մարդ առանց երազանքների մարդ չէ: Բայց չէ՞որ շատերն էլ ասում են, որ իրենք երազկոտ չեն: Իրենց համար էլ անուն են հորինել՝ ռեալիստ: Բայց ախր, ո՞վ չգիտի, որ նրանք էլ երազանքներ ունեն, ուղղակի իրենք իրենց լեզվով դրան նպատակ են կոչում: Հետաքրքիր մարդ արարած: Ու պատկերացնո՞ւմ եք` նույն երազանքն ունեցող երկու տարբեր մարդիկ կարող են երկու տարբեր ուղղություններով նայել, որովհետև մեկի համար դա երազանք է, իսկ մյուսի համար` նպատակ: Իսկ երազանքները, որպես կանոն իրականանում են պատահաբար կամ չեն իրականանում ընդհանրապես: Նպատակների համար մարդիկ պայքարում են: Ստացվում է, որ մեկի երազանք- նպատակն իրականացավ, իսկ մյուսինը`ոչ: Հենց այսպես էլ մարդիկ սկսում են զարմանալ, զայրանալ ու բողոքել: Հետո սկսում են վախենալ. իսկ եթե իմ երազանքում ինչ- որ բան սխա՞լ է եղել: Կամ, չգիտեմ, ինչ-ինչեր:
Կարծում եմ՝ կարողացա պատասխանել կարևոր հարցերից մեկին: Չգիտեմ, որքանով էր համոզիչ կամ ճիշտ պատասխանս, բայց երևի ձեզ հուզող հարցերի քանակը գոնե մեկով պակասեցրեցի: Իսկ ինձ անհանգստացնող հարցերը գնալով ավելանում են: