-Մամ, ի՞նչ ես հիշում Սպիտակի երկրաշարժից:

-Այդ ժամանակ փոքր էի, երրորդ դասարանում էի սովորում: Ճիշտ է, մենք երկրաշարժի էպիկենտրոնից այդքան էլ հեռու չէինք, բայց բարեբախտաբար մեզ մոտ ավերածությունները քիչ եղան համեմատած Գյումրու ու Սպիտակի հետ:

-Որտե՞ղ էիր երկրաշարժի ժամանակ:

-Դպրոցում էի (Վանաձորում էի դպրոց գնում): Դասարանում նստած էինք ու տեսանք, որ ամբողջ դպրոցը շարժվում է: Առաջին ցնցումից հետո ուսուցիչը բարձր գոռում էր, որ դուրս գանք միջանցք: Մեր դասարանը երկրորդ հարկում էր, իջանք ներքև: Դեռ չէինք հասցրել դուրս գալ դպրոցից, երբ մուտքի դուռը փլվեց, ու դպրոցին կից մյուս մասնաշենքը հավասարվեց գետնին: Մեզ տարան դպրոցի մյուս ծայրը: Բարձր դասարանցիները, որոնք մեզնից շուտ էին դուրս եկել պատուհանով, օգնում էին մեզ դուրս գալ: -Ինչպե՞ս գտար ծնողներիդ:

-Մի որոշ ժամանակ անց բարեկամներս եկան, ու ինձ տարան մեր թաղամաս: Ծնողներս քաղաքում չէին: Բարեկամներս մեզ թողեցին հարևանների մոտ ու գնացին իրենց հարազատներին գտնելու: Փոքր քույրս դպրոց չէր գնում, հարևանների մոտ էր մնացել, մեծ քույրս էլ ինձ հետ դպրոցից եկավ: Այդպես երեքս իրար հետ կանգնած շենքից հեռու սպասում էինք: Բարձրախոսները անընդհատ հայտարարում էին, որ հեռու մնանք շենքերից, ցնցումները կարող են կրկնվել: Մայրս ու հայրս կես ժամ անց եկան: Երբ մայրս մեքենայից իջավ ու տեսավ, որ երեքս էլ ողջ-առողջ ենք, ուշագնաց եղավ:

-Երկրաշարժից հետո մնացի՞ք քաղաքում:

-Մեր շենքի վրա, ճիշտ է, ճաքեր կային, բայց մեր տանը ոչինչ չէր պատահել: Այնուամենայնիվ քաղաքում մնալը ապահով չէր, քանի որ ցնցումների կրկնվելու վտանգ կար: Գնացինք գյուղ` մեր բարեկամների տուն, ուր մնացինք մեկ ամիս: Միշտ պատրաստ էինք ամենապետքական իրերով տանից դուրս գալուն: Հենց որ մի թեթև ցնցում էր լինում, իրերը ձեռքներս վազում էինք այնտեղ, ուր կառույցներ չկային:

-Վերարկուիդ պատմությունը կպատմե՞ս:

-Երբ գյուղ եկանք, ջերմությունս բարձրացավ: Բոլորը կարծում էին, թե մրսածությունից է, բայց ես ու մայրս գիտեինք, թե ինչու` վերարկուիս կորստից: Կարմիր, վրան սպիտակ բծերով վերարկուս նոր էինք գնել: Դե, դեռ ձմեռվա սկիզբն էր: Երկրաշարժի ժամանակ չհասցրեցի վերցնել, ու այն մնաց դպրոցում: Հետո հորեղբայրս գնաց մեր դպրոց, ուր բոլոր երեխաների հագուստները իրար վրա էին շարել, որ ծնողները գան, տանեն: Իմ վերարկուին էլ ոչինչ չէր պատահել: Բերեց: Երբ հագա, էլ ինչ ջերմության մասին էր խոսքը…-Հետո որտե՞ղ սովորեցիր:

-Երկրաշարժից հետո ինչպես մեր, այնպես էլ մյուս դպրոցներում պայմաններ չկային դաս անելու: Կառավարությունը կազմակերպում էր հայ երեխաների ուսումը Ռուսաստանում ու խորհրդային մյուս պետություններում, իհարկե, միայն նրանց համար, ովքեր ցանկություն ունեին կրթությունը շարունակելու:Մենք էլ գնացինք Անապա: Այնտեղ մեզ ապրելու համար պայմաններ էին տալիս` բնակարան, սնունդ: Տղամարդկանց չէին թողնում մեզ հետ գալ: Չորրորդ դասարանս այնտեղ սովորեցի: Հետո վերադարձանք Հայաստան:
Երկրաշարժը ծանր հետք թողեց բոլորիս վրա, որը մինչ օրս էլ չենք կարողանում ջնջել մեր հիշողությունից: