Իրական զրույցների հիման վրա
-Իմացա՞ր՝ Սամոն մեռավ։
-Ո՞նց։
-Ո՞նց են մեռնում։
-Հենց էնպես վեր կացավ ու մեռա՞վ։
-Դե՜, հա, էլի։
-Բա խի՞։
-Ապրելը չէր գալիս, մեռավ։
-Գոնե կարգի՞ն մեռավ։
-Դե մեռավ, էլի…
-Է՜, գլխներումդ խելք չկա էլի։
-Էդ խի՞ որ։
-Բա խելքը գլխին մարդը կմեռնի՞։
-Իյա, բա դու չե՞ս մեռնելու։
-Ես հո շաշ չեմ՝ մեռնեմ։
-Բա ի՞նչ ես անելու։
-Ապրելու եմ։
-Էդ ինչքա՞նի հույս ունես, ա՜յ Ապո բիձա։
-Է՜, էս էնքան խոսցրիր, եկար-անցար, հա՞, թո՜ւ․․․
-Տնաշե՜ն, դու զրո էիր, ես՝ իրեք, դառա չորս, դրա անցնելն էլ ո՞րն ա։
-Է՜, որ ասում եմ՝ գլխումդ խելք չկա․ դու նարդուց ի՞նչ ես հասկանում։
-Է՜․․․
-Տո զխկո՜ւն, էդ խելքով էլ ուզում ես քելեխս ուտես, հա՞․․․ Հազար տարի կապրե՞ս։
-Պա՜հ-պա՜հ, հազա՜ր, չէ մի չէ․․․ Գոնե ասեիր՝ հարուր, տնաշե՜ն։
-Հարուրն ի՞նչ ա․․․ Հարուր եմ էլի, հա՜-զա՜ր․․․
-Դու կապրես, կապրե՜ս․․․
-Բա աչքի թայն էլ չե՞մ հանի․․․ Է՜, որ ասում եմ՝ նարդի խաղալ չգիտես․ աչքս թարթեցի, թե չէ՝ կրիր, է, հետո՞․․․
-Դե լա՜վ, դարդ մի արա․․․ Կաղնու չափ ապրելու ես, հետո, ո՞վ գիտի, մի էդքան էլ կաղնու պես պառկած կապրես, ոնց էլ չլինի էդ ընթացքում մեկին կհասցնես հաղթես։
-Բերանդ խեր բաց արա, օղո՜ւլ, ի՞նչ պառկել, կարգին պիտի մեռնեմ՝ քնեմ ու չզարթնեմ․․․
-Բախտավորությու՜ն․․․
-Գնացի․․․
***
-Բարի օ՜ր, տղե՜ք, էս ի՞նչ լավ գործի եք։
-Աստծու բարին, ոնց որ միշտ՝ զառ ենք գլորում։
-Բա էս Ապո բիձեն ո՞ւ րա, երեկ կրեցի, էլ սիրտ չի՞ անում գա։
-Ո՜նց, չե՞ս իմացել, ա՛յ տա։
-Ի՞նչը։
-Մեռա՜վ․․․
-Ո՞նց` մեռավ։
-Ո՞նց են մեռնում։
-Բայց ուզում էր ապրեր, խի՞ մեռավ։
-Է՜հ, ո՞վ չի ուզում․․․
-Գոնե կարգի՞ն մեռավ։
-Դե հա էլի՝ մեռավ․․․