Շավարշը՝ մեր  դասարանի ավագը, շատ ոգևորված տղա է և միշտ ինչ-որ բան է կազմակերպում, որը երբեք այնպես չի ստացվում, ինչպես մենք ենք ցանկանում։ Մի օր նա եկավ դպրոց և ոգևորված ասաց․

-Երեկ գնացել էի կինո։

Եվ սկսեց պատմել կինոնկարի բովանդակությունը, ճիշտ է, ամեն ինչ շփոթելով, սակայն մեզ շատ դուր եկավ։ Իսկ մի քանի օր հետո Շավարշը խորհրդավոր ասաց․

-Եկեք գնանք կինո։ «Գլադիատորն» են ցուցադրում։ Շատ լավն է։ Դասերից հետո մենք գլխապատառ վազեցինք կինոթատրոն։ Մինչև Շավարշը երկար-բարակ խոսում էր տոմսավաճառի հետ, մենք նայում էինք, թե ինչ տեսաժապավեններ էին վաճառում։

-Օ՜, այ սա լավ կինոնկար է,- բացականչեց Արամը։

Ես մոտեցա նրան։

-Սա՞ է լավ կինոնկարը,- հիասթափվեցի ես, տեսնելով, որ հիմար մուլտֆիլմ է։

-Այ, «Աստղային պատերազմները» ավելի լավն է,- և մոտեցա ֆանտաստիկ ֆիլմերի բաժնին։

-Է՜, դա հիմար կինոնկար է,- վեճին խառնվեց Կարենը, որ նայում էր մուլտֆիլմերը,- Արամի ասած ֆիլմը ավելի լավն է, այնտեղ Ջեկի Չանն է գլխավոր դերակատարը,- և նա մատը օդ տնկեց,- պատկերացնո՞ւմ ես։

-Դե, Չանն ուղղակի հիմար է,- արդեն բարկացած բղավեցի ես,-իսկ այ, Բրյուս Լին ճկույթով կդնգստի նրան։

Այդ պահին եկավ կինոթատրոնի տնօրենը։ Պատկերացնո՞ւմ եք։ Եկավ  երևի, որ Կարենին ցույց տա, թե ո՞վ է ավելի ուժեղ՝ Բրյուս Լի՞ն, թե՞ Ջեքի Չանը։

-Ա՜խ, դուք խուլիգաններ,-բղավեց նա,- եկել եք, հերիք չի, մի էնպիսի աղմուկ եք բարձրացրել։ Հիմա ձեզ այնպես դուրս կնետեմ, որ այլևս հետ չեք գա։

Ես ասացի, որ մենք տոմս ենք գնում, և որ խելացի տնօրենն իր հաճախորդներին անպետք ծխախոտի տուփի նման դուրս չի նետի։ Կարծեմ հայրիկն էր այդպես ասում։ Է՜հ, դա այդքան էլ կարևոր չէ։

Տնօրենը հանկարծ փափկեց և գլուխս շոյելով ասաց, որ իմ տոմսը գնեմ և այնտեղից շուտ հեռանամ։ Այդ պահին Շավարշը վերջացրեց զրույցը և մոտեցավ մեզ։

-Վաղը «Գլադիատոր» չկա,- հանդիսավոր ասաց նա,- բայց մենք կարող ենք գալ և ուրիշ ֆիլմ նայել։ Ինչ-որ ռոմանտիկ ֆիլմ է։ Ես շատ տխրեցի և ասացի, որ ինձ այդպիսի զիզի-բիզի ֆիլմեր հարկավոր չեն։ Իսկ Արամն ավելացրեց․

-Մենակ նայիր քո ռոմանտիկ ֆիլմը։

Եվ մենք հեռացանք։ Երեկոյան Շավարշը զանգահարեց և բոլորիս համոզեց։

-Լավ, կգամ, ասացի ես։

-Չմոռանաս փոփ-քորնի փողը,- շարունակեց Շավարշը,- հինգ հարյուր։ Բուտերբրոդների համար էլ բեր յոթ հարյուր կամ,չգիտեմ՝ ինչ արժե։

Ես շտապ ասացի «ցտեսություն» և խոսափողը տեղը դրեցի։ Եթե այդպես շարունակվի, մենք կսննկանանք։ Թե՞ միայն կազմակերպություններն են սննկանում։ Է՜հ, դա կարևոր չէ։

Ես շատ բարձր տրամադրությամբ գնացի քնելու։ Ճիշտ է, այնքան էլ լավ ֆիլմ չէ, բայց դա էլ կարևոր չի։

Մյուս օրը պարզվեց, որ ոչ ոք բացի ինձնից ու Շավարշից կինո չի գալու։ Շավարշը սկսեց խնդրել խնդրել տղաներին, բայց ոչ ոք չէր ցանկանում։

Հետո սկսեց սպառնալ, բռնելով տղաներից մեկի օձիքը, բղավեց․

-Դու մեզ հետ գալի՛ս ես։

-Դե լավ, լավ,- ասաց տղան և վախեցած հեռացավ։

-Այ, այդպես հարցը կլուծեմ,- գոհ բացականչեց Շավարշը,- մի հոգի էլ գա, լավ է։

Եվ նա մատը պարզեց Արամի կողմը․

-Դու գալի՛ս ես։

-Ես այդ ֆիլմին չեմ գա,- վճռական ասաց Արամը, բայց նրա ձայնից զգացվում էր, որ ուզածդ պահին կարող է հանձնվել։

Շավարշը ցանկանում էր շարունակել, երբ մի ուրիշ տղա մոտեցավ մեզ և ասաց, որ այսօր կինոթատրոնում  «Գլադիատորն» են ցույց տալու, և ինքը գուցե գնա դիտելու։

-Ինչպե՞ս թե,- զարմացավ Շավարշը։

-Այ, այդպես։

Մենք որոշեցինք դասերից հետո գնալ կինոթատրոն և ամեն ինչ պարզել։ Այդ պահին զանգը հնչեց, և մենք դուրս թռանք դպրոցից, տոմս գնեցինք և ցանկացանք մտնել դահլիճ, երբ Կարենը հիշեց փոփ-քորնի մասին։ Շտապ հետ գնացինք, բայց Շավարշը ցանկացավ հյութ էլ գնել, և մենք վազեցինք սրճարան։ Այնտեղ երկար վիճելուց հետո գնեցինք 8 շիշ հյութ, չնայած 3 հոգով էինք։ Երբ վերջապես ուզում էինք մտնել դահլիճ, մեզ ասացին, որ հյութ ներս տանել չի կարելի։ Ստիպված դրսում թողեցինք։ Ֆիլմը սկսեց։ Սկզբում Շավարշը մի քիչ փոփ-քորն կերավ, բայց չհավանեց, գրպանից ինչ-որ համեմունք հանեց և սկսեց դրանով ուտել։ Հետո ծարավեց և Կարենի հետ դուրս եկավ հյութ խմելու։ Իսկ ինչ վերաբերում էր ինձ, ես ծարավից խեղդվում էի, բայց չէի կարող դուրս գալ, քանի որ պետք է որոշվեր, թե գլադիատորներից ով է հաղթելու։ Քիչ անց Շավարշենք հետ եկան։ Կարենը շարունակեց նայել, իսկ Շավարշը տեղում շուռումուռ էր գալիս։ Շուտով լսվեց համաչափ խռմփոց։ Շավարշն էր, լսվում էր նաև Կարենի ձայնը, որն ասես գետնի տակից էր գալիս.

-Վա՜յ, մեռա, վա՜յ, օգնեք։

-Ի՞նչ է եղել,- հարցրեցի ես։

-Վրայիցս սրան հանիր։

Ես շտապ Շավարշին մի կողմ հրեցի և շարունակեցի դիտել։ Ֆիլմի վերջին րոպեներին Շավարշը հերթական անգամ ընկավ Կարենի վրա։ Ես այլևս չդիմացա և ուժեղ հարվածեցի նրա վզակոթին։ Նա միանգամից վեր թռավ տեղից և ինքն էլ սկսեց դիտել։ 5 րոպեից ֆիլմը վերջացավ, և մենք դուրս եկանք։

-Շատ լավ ֆիլմ էր,- վերջում ասաց Շավարշը և գնաց տուն։

Գոռ Բաղդասարյան, 13 տ․, 2002