Տեղից տեղ տեղափոխվելու գլխավոր առավելությունն ինձ համար նոր մարդկանց տեսնելն է, ուղղակի տեսնելը, անգամ եթե մի քանի օրից նրանց այլևս չես հիշելու, իսկ եթե հիշելու ես՝ ավելի լավ:
Երբ ինչ-որ անծանոթ մեկի հետ ճանապարհ ես գնում ու ցանկանում ես քիչ խոսել՝ ցույց տալու համար, որ լուրջ մարդ ես ու տեղի-անտեղի չես խոսում, որոշ ժամանակ անց արդեն ծանոթ դարձած ծառերն ու ճանապարհի եզրային արգելապատնեշները ձանձրացնում են, ու ինքդ ես խոսակցության թեմա փնտրում:
Վերջերս սովորականից շատ եմ այստեղ-այնտեղ գնում, ու ավելի հաճախ՝ մենակ: Մենակ տաքսիով կամ ինչ-որ այլ մեքենայով երթևեկելը ազատ զրուցելու հնարավորություն է տալիս: Երբ վարորդի հետ զրուցում ես քեզ համար բարդ հարցերի շուրջ, քննարկում ես, բանավիճում, վերջում ամեն բան մնում է մեքենայի դռների արանքում, դու նրա համար հերթական հաճախորդ ես, իսկ նա քեզ համար հերթական տաքսիստ, ու հավանականությունը, որ դուք մի օր էլի կհանդիպեք, փոքր է:
Տաքսու վարորդները շատ հետաքրքիր մարդիկ են, նրանցից ոչ ոք մանկուց տաքսիստ դառնալ չի երազել: Մեկին՝ անհաջող բիզնեսը, մեկին՝ երկարաժամկետ գործազրկությունը, մյուսին էլ՝ վարկերն են ստիպել աշխատել: Գուցե կան նաև այս գործով հաճույքով զբաղվողներ, ուղղակի ես չգիտեմ:
Իմ երազանքները երբեք յուրահատուկ չեն եղել, ես չեմ ցանկացել տրոլեյբուսի վարորդ կամ մետրոյում ժետոն վաճառող լինել: Երազանքներս դասական էին՝ սկզբում՝ բժիշկ, հետո՝ ուսուցիչ, լրագրող, իսկ հիմա այդպես էլ չեմ հասկանում՝ վերջիվերջո ինչ եմ երազում, այնպես որ, եթե ինչ-որ մեկի երազանքը տաքսիստ լինելն է եղել, ես դրանից միայն ուրախ եմ:
Իհարկե, կարելի է մեկ ժամ ճանապարհ գնալիս դնել ականջակալները, մի հաճելի երաժշտություն միացնել, գլուխը հենել մեքենայի պատուհանին ու շարժվող օբյեկտներին նայելով՝ ինչ-որ բանի մասին երազել, բայց ինձ համար միշտ էլ ավելի հաճելի կլինի ինչ-որ մեկի հետ զրուցել, որովհետև եթե անընդհատ երազում ես, բոլոր օրերը նման են լինում, իսկ երբ զրուցում ես, օրերը սկսում են տարբերվել: