Երբ ասում ես լրագրող, առաջինը մտքիդ գալիս է սեփական միտքը և կարծիքն ունեցող անձ, որը չի վերցնում ուրիշների մտքերը, գրագողությամբ չի զբաղվում, բայց շտապեմ հիասթափեցնել ձեզ, դուք միշտ կհանդիպեք այնպիսի լրագրողների, որոնք իրենց առաջ ունեն նպատակ՝ ինքնահաստատվել ուրիշների գրածներով, ուրիշի նյութերով։ Ցավոք, հիմա մեդիան շատ վատ վիճակում է, բոլորը դարձել են բլոգեր, լրագրող կամ մեկնաբան և ոչ մեկին չի հետարքրքում՝ իրենք մասնագե՞տ են, թե՞ ոչ, ունե՞ն լրագրողական կրթություն, թե՞ ոչ, և հենց նրանք էլ մեծ մասամբ զբաղվում են գրագողությամբ և խեղաթյուրում են լրագրողի անունը։ Ծիծաղելի է անգամ, երբ տեսնում ես քո նյութը ուրիշի մոտ, այն էլ տառ առ տառ և բառ առ բառ նույնը գրած։ Կարծում եմ՝ չի կարելի նման մարդկանց անվանել լրագրող, քանի որ արժեզրկվում է լրագրող լինելու առաքելությունը։ Մենք՝ լրագրողներս, հանրության և հենց մեր ձայնն արտահայտողներն ենք, ես չեմ պատկերացնում՝ ինչպես կարելի է շարժվել ուրիշի մտքերով և դառնալ լրագրող։ Տարիների փորձ ձեռք բերելով՝ նաև կսովորենք հաշտվել այն մտքի հետ, որ կան նման մարդիկ, բայց երբեք չի կարելի նրանց տեղ տալ լրագրողական հասարակության մեջ։ Կարծում եմ, որ գրագողությունը չխթանող և չխրախուսող դասախոսությունները կարող են մեծ ներդրում ունենալ այս գործում, քանի որ այս խնդիրը օր օրի ահագնանում է մեդիայում։ Ամեն անգամ նման դեպքի ականատես և, ինչու ոչ, զոհ լինելով՝ փորձում եմ հասկանալ, թե տվյալ «լրագրող»-ն ինչ բավականություն կարող է ստանալ ուրիշի մտքերով հանդես գալով, մի՞թե հնարավոր է մեր օրերում նման բան, երբ բոլորն ազատ կարող են մտածել այն ամենի մասին, ինչ ուզեն, կարող են գրել պատեհ-անպատեհ ամեն ինչ։ Մեր սերունդը ազատ մտքի և կարողությունների սերունդ է և յուրաքանչյուրը պետք է գիտակցի դա ու շարժվի իր մտքերով, իր նպատակներով ու գաղափարներով, չխանգարի մտածել դիմացինին և չդառնա ուրիշի վերելքներին խոչընդոտող մարդ։