Ճամբար գնալուս որոշումը ստացվեց այնքան հապճեպ ու չնախատեսված, ինչքան, օրինակ, թրջվելու որոշումն է կայանում, երբ ընկերներիցդ մեկի թեթև ձեռքով հայտնվում ես ջրով լի լողավազանի մեջ: Սկզբում ինչ-որ անսովոր խուճապի մեջ ես, հետո զգում ես, որ արժեր թրջվել, հովացար: Գուցե տարօրինակ համեմատություն արեցի, բայց իսկապես նման զգացողություն էր մոտս: Պատճառը երևի այն էր, որ ապրածս 17 տարիների ընթացքում երբևէ ճամբար չէի գնացել ու մոտավոր պատկերացում չունեի անգամ ճամբարային առօրյայի մասին: Չէ՛, չնայած, անցած տարի եմ առաջին անգամ ճամբար գնացել, այն էլ՝ հանրապետությունից դուրս, բայց դա բոլորովին այն չէր, ինչ կարող է լինել հայրենիքումդ, ուր ազատ ես մայրենի լեզվով շփման մեջ ու չես վախենում, թե կկորչես տեղանքին ծանոթ չլինելու պատճառով: Ինչևէ, խոստանում եմ մեկ այլ առիթով պատմել նաև այդ ճամբարի մասին, բայց հիմա անդրադառնամ իմ կյանքի առաջին «հայրենական» ճամբարին:

Իրականում, որոշմանս ճիշտ ու տեղին լինելը հասկացա հենց էն պահին, երբ գիշերը շոգից տանջվելու փոխարեն ամուր փաթաթվել էի հաստ վերմակի մեջ ու մուշ-մուշ քնել: Որոշմանս ճշմարտացիության երկրորդ փաստարկը թիմային խաղերն էին, որոնց ընթացքում, ի հակառակ հայկական սովորության, կարողացանք համախմբվել ու թիմային աշխատանքի միջոցով էնպես խաղալ, որ մեր իսկ խաղացածից գերագույն հաճույք ստացանք: Ի դեպ, թիմերի բաժանվել էինք պատահականության սկզբունքով՝ ըստ գույների, ու գրեթե ոչ մեկս մյուսին չէր ճանաչում, բայց ի վերջո այնպես էինք մտերմացել իրար հետ, որ չէինք ուզում բաժանվել:

-Չենք ընկճվում, կանաչներն ամենալավն են,- մոտավորապես հենց էսպիսին էր մեր կարգախոսը ամեն չստացված փորձությունից հետո:

Չնայած, որ չորս օրվա ընթացքում մեզ այդպես էլ չհայտնեցին, թե որ թիմն է հաղթել՝ պատասխանն ակնհայտ է՝ իհարկե լավագույն կանաչները, այստեղ ուրիշ տարբերակ չէր էլ կարող լինել (մյուս թիմերի աչքից հեռու, նրանք էլ իրենց մասին են էդպես մտածում):

Կարճ ասած՝ «հայրենական» ճամբարը վերջին շրջանի կյանքիս լավագույն բացահայտումներից էր, որի պակասը, ցավոք, դեռ երկար եմ զգալու: Իսկ կանաչներս ու մնացածը իրար խոստացանք մյուս տարի ևս անպայման հավաքվել՝ նոր արկածներ գտնելու հավես ակնկալիքով: