Կար մի ժամանակ, երբ ես ուզում էի դառնալ բժշկուհի: Բայց…
-Չէ՛, ոչ մի բժիշկ: Դու կարո՞ղ ես այդքան տարի սովորել, ու հետո, վարձի մասին տեղյա՞կ ես: Էդ ինչքան պիտի աշխատես, որ կորցրածդ ինը տարիներն ու գումարդ հետ բերես: Ուզո՞ւմ ես` գնա ինքնուրույն սովորի ու անվճար ընդունվի, ես որ համաձայն չեմ, -ասում էր հայրիկս:
Ես շատ էի նեղսրտում:
-Մի ժամանակ էլ, բալես, իմ պապան էր արգելում բժիշկ դառնալ,-պատմում է մայրիկս:
-Բա քեզ ինչի՞ համար էր արգելում, մամ:
-Ասում էր. «Ո՞նց կլինի աղջիկս գնա Երևան սովորի: Հետո էլ գյուղում ասեն. «Տեսա՞ր դրա աղջիկը գնաց սովորեց, ու ինչ իմանաս, ինչեր ա անում էնտեղմ բացի սովորելուց»:
-Մա, բայց դու մասնագիտությամբ հաշվապահ ես, չէ՞:
-Հա, բայց դա իմ սիրած մասնագիտությունը չի եղել: Սովորում էի Սևանում, ստիպված, որ գյուղից հեռու չլինեմ, մի մասնագիտություն ունենամ:
-Իսկ ի՞նչ կպամես աշխատելու տարիների մասին:
-Դե, աշխատելու տարիները իմ կյանքի լավագույն տարիներն էին: Ուրիշ էր ամեն ինչ, ես այդ տարիներին շատ երջանիկ էի:
-Մամ, բա ես հիմա ի՞նչ անեմ, ի՞ն չ մասնագիտություն ընտրեմ, որ պապան համաձայն լինի:
-Ես քեզ ծնողական խորհուրդ եմ տալիս. ինչ մասնագիտություն էլ որ ընտրես, պետք է ձգտես դառնալ պիտանի մարդ ու հետևես քո երազանքին:
Այս զրույցից անցավ որոշ ժամանակ: Ես որոշումս փոխեցի: Չեմ ուզում դառնալ բժիշկ, բայց նաև չեմ կողմնորոշվել մասնագիտական ընտրության հարցում: Բայց այս անգամ հարմար չգտա: Համոզված չեմ, որ այդքան տարի սովորելուց հետո աշխատանք կգտնեմ: Բայց հիմա գիտեմ մի բան. պետք է լինել ուժեղ, կառավարել ինքն իրեն, գնալ նպատակի հետևից, և վաղ թե ուշ կհասնենք հաջողության և ճանաչման, ինչ ոլորտ էլ որ ընտրենք: