Վեցերորդ ժամն է, մոտս` քնած վիճակ: Ականջիս պոչով լսում եմ դասղեկիս հետևյալ խոսքերը.
-Մեր բարբառը «կ» ճյուղի բարբառ է, բլա… բլա… բլա…
Արթնացա դասարանցիներիս աղմուկից ու երբ հարցրեցի, թե ինչ է եղել, ասացին, որ տնայինի համար պիտի բարբառային բառեր գրենք: Մարդիկ ոգևորվել էին…
Եկավ հաջորդ օրը: Բոլորը կարդում էին իրենց տնայինները, իսկ ես մի միտք հղացա՝ կազմել վարդենիսերեն-հայերեն բառարան: Վերցնում եմ թուղթ և գրիչ ու սկսում գրի առնել ընկերներիս ասած բառերը: Այդ օրը ես տնային չէի գրել՝ քիմիայի պարապմունքի պատճառով: Մեկ օրվա համար տրված էր 250 խնդիր: Էհ, ինչևէ… Վերջում ստացա մեկ կամ երկու տասնյակ բառերից կազմված բառարան: Դե ինչ, սկսենք ուսումնասիրել վարդենիսերենը, որը տեղ-տեղ ոչ հայերեն բառեչից է նաև կազմվել.
Չայիր – սիզախոտածածկ տարածք
Սարեբարե – հիմար, թեթևսոլիկ
Գյորեմազ – մածնաթան
Փչուն – մի քիչ
Գրաղ – կողք
Քյունջ – անկյուն
Մարիֆար – վերաբերմունք
Լայաղ չէնել – չբարեհաճել
Բարբզնակ – վերին արտի ցորեն
Դաբր – անասնակեր
Ամանաթ – ուրիշի
Հալբաթ – երևի
Բալե – գոնե
Սաբախտան – առավոտյան
Աչողում – բարի լույս
Չուրի – մինչև
Բոլ ա – հերիք է
Չուրի բիլա – մինչև անգամ
Ռկել – նեղանալ
Ջանդակ – մարմին
Թալել – գցել
Ջարդխի բաց – շատ բաց
Ջաղդա – ճանապարհ
Գըռդաբո – երկկողմանի սղոց
Իսան – մարդ
Չափալախ – ապտակ
Յաբա – եղան
Ֆրնդախ – խաբեբա
Սնդխտել – պահել
Դիբլիկ – ափսե
Դիքյ – բարձունք
Իրիշկել – նայել
Հառիք – տանիք
Կան բառեր, որոնց թարգմանությունը չկա, գրական բառերով չենք կարող արտահայտել դրանց իմաստը: Դրանցից են՝ թոբա թե, իլա չէ և այլն: