Շատ եմ հանդիպել այնպիսի մարդկանց, ովքեր փայտով, քարով խփում են կենդանիներին: Օրինակ, շան ձագերին, կատուներին տանջում են, դուրս են հանում տնից, ինչը տանել չեմ կարողանում: Պատահել է, երբ երեխան բռնել է թիթեռին, ուզեցել է սպանել, ու ծնողը ոչ մի բան չի ասել: Մինչդեռ այդ թիթեռներն ընդամենը մեկ օր են ապրում, իսկ մենք այդ մեկ օրն էլ կրճատում ենք:
Ես ինքս սիրում եմ ընտանի կենդանիներին և պահում եմ, բայց չգիտեմ ինչու, կատուներին չեմ սիրում: Սակայն քույրերս սիրում են և պահում: Ինչքան չսիրեմ կատուներին, տհաճ թվան ինձ, երբեք նրանց տնից դուրս չեմ հանել: Չսիրելով հանդերձ, միշտ կերակրում եմ նրանց, խնամում: Միշտ հիշում եմ
ջոկատավարուհուս ասածը: 12 տարեկան էի, գնացել էի Հանքավանի «Լուսաբաց» ճամբարը: Երեխաներով դրսում նստած էինք, և ոտքիս միջատ էր բարձրացել: Չհասկանալով` ուզեցի սպանել միջատին: Ջոկատավարուհիս` ընկեր Լուսինեն, ձեռքս բռնեց և ասաց.
-Ինչո՞ւ ես ուզում սպանել այս խեղճին: Քեզ ի՞նչ արեց, ի՞նչ վնաս տվեց: Չի կարելի, երեխաներ, սիրեք կենդանիներին, թռչուններին:
Ընկեր Լուսինեի խոսքն ինձ համար սովորական խոսք չէր, այլ կարծես խրատ դարձավ: Այդ օրվանից ես շատ փոխվեցի:
Սիրենք մեզ շրջապատող կենդանիներին, չէ որ երբեմն նրանց կարիքն ավելի շատ ենք զգում, քան որոշ մարդկանց: