Երբ դու թեյարանում ես, իսկ շուրջդ միայն գրքեր են, պատուհանից այն կողմ՝ գարնանային անձրևը, կողքիդ էլ՝ լավ մարդիկ, ամեն ինչ ավելի լուսավոր է թվում քեզ:

Ընկերուհուս հետ նստած՝ կարդում էինք, զրուցում,  մեկ էլ Մանսուրյան ազգանունը լսեցինք:

-Մանսուրյա՞ն:

-Հնարավոր ա՝ ինքը չի:

Մինչ մենք կփորձեինք կռահել՝ խոսքը Տիգրան Մանսուրյանի մասին էր, թե ոչ, նա, գրքերն ուսումնասիրելով, դանդաղ հասավ մեզ ու կանգնեց մեր կողքին:

Տիգրան Մանսուրյանը կոմպոզիտոր է, ժողովրդական արտիստ, ում չճանաչելը այսօր մի փոքր անհասկանալի է ինձ համար: Ծնվել է Բեյրութում, մեկ տարի անց՝ ընտանիքի հետ գաղթել Հայաստան:

-Ինքն ա:

-Արի՛ մոտենանք:

-Ինչի՞ց սկսենք:

Մենք երկար կքննարկեինք այս, եթե ինքն անձամբ չընդհատեր մեր զրույցը բարևով. գուցե նկատե՞լ էր:

-Սիրո՞ւմ եք գրքերի մեջ թեյել:

-Ձեզ էլ ենք շատ սիրում:

Խոսքիցս այնպես զարմացավ, կարծես անսպասելի բան ասացի, ժպտաց և նկատելով սեղանիս գիրքը՝ ասաց.

-Բուքո՞վսկի. իրեն չեմ սիրում: Իսկ այ ձեզ…Ես էլ ձեզ եմ սիրում:

Միացրեց հեռախոսը, ցույց տվեց իր սիրելի գրողին, խոսեց-խոսեց, այնքան ոգևորված պատմեց, որ կարդալդ եկավ: Խոսքը Ջոն Գրեյի մասին է:

-Նրա՞ն էիք փնտրում:

-Չէ, պարզապես նայում էի:

Երկար չզրուցեցինք, միայն վերջում խնդրեցինք նկարվել, չմերժեց:

-Բա ոնց, ճուտիկնե՛ր, եկե՛ք:

Մի անգամ էլ ընկերներիցս մեկն է խնդրել իրեն նկարվել, զարմացել է, հարցրել՝ ուրեմն ի՞նձ էլ են ճանաչում…Բարձրին հասած մարդկանց համեստությունը մի ուրիշ արժեք է: Եվ փաստորե՛ն:

Տիգրան Մանսուրյանի խոսքով՝ ինքն ավելի հաճախ տանն է՝ նոտաների աշխարհում, անվերջ աշխատում է, իր աշխատանքը իր տառապանքն է, և թերևս այդ տառապանքի շնորհիվ է, որ այսօր ունենք այն, ինչ ունենք մեր երաժշտության, կինոյի և ընդհանրապես մշակույթի աշխարհում:

…Դուրս գալիս պատահմամբ նկատեցինք Գրեյի գիրքը:

-Իսկ եթե իրո՞ք փնտրում էր:

-Ամեն դեպքում լավ կլինի՝ ասենք:

Գիրքը փոխանցեցինք, նորից զարմացավ, նորից ժպտաց, մենք էլ՝ դե, կրկնակի:

…Չէ, իսկապես նման հանդիպումները հարստացնում են մարդուն: