Ընկերներով կանգնած զրուցում էինք, ամեն մեկը մի պատմություն էր պատմում: Ես էլ պատմեցի, թե ինչպես եղավ, որ ես ու ընկերս գնացինք Կոռաբերդ: Այնտեղ մենք տեսանք ինչ որ շինության մնացորդներ: Երբ մենք եկանք գյուղ, գյուղի պապիկներից իմացանք, որ այդ շինության մնացորդները Կոռաբերդի մնացորդներն են:
Կոռաբերդը գտնվում է Բաղանիս գյուղից արևմուտք, շուրջ 7 կիլոմետր հեռավորությամբ, Ոսկեպար լեռնաշղթայի ճյուղավորություններից մեկի վրա գտնվող զույգ գագաթներով մերկացած քարաժայռի վրա: Ամրոցը կառուցվել է մոնղոլ-թաթարների արշավանքների ժամանակաշրջանում: Երբ գազազած հրոսակախմբերը Հայկական լեռնաշխարհի այլ մասերում էին հայ շինականի արյուն թափում, հայրենասերները սուրհանդակներ են ուղարկում տարբեր կողմերի վրա` մարդկանց զգուշացնելով վերահաս աղետի մասին: Այդ ժամանակ էլ մեր շրջակա գյուղերի բնակիչները, մեծ ու փոքր հավաքվում են, գիշեր ու ցերեկ կառուցում ամրոցը` սպասվող վտանգից պաշտպանվելու նպատակով: Ամրոցի կառուցման համար հարկավոր շինանյութերը, ջուրը և հացը մարդիկ անասելի տառապանքներով են հասցրել լեռան բարձունքը: Հենց դրա համար էլ այն ստացել է «Կոռաբերդ» անունը:
Երկար ժամանակ մարդիկ պաշտպանվել են ամրոցում` նախօրոք կուտակած զենքերով և քարերով: Բայց թշնամուն կանգնեցնել չի հաջողվել: Երկարատև պաշարուման, սննդի ու ջրի սպառման պատճառով ամրոցը ընկավ թշնամու ձեռքը: Կոռաբերդ ամրոցից ներքև կա մի հանքային աղբյուր: Ավանդությունը մեզ ասում է, որ այն առաջացել է որդի կորցրած մայրերի աղի արցունքից:
Այդպիսին է Կոռաբերդ ամրոցի մասին լեգենդը, ամրոց, որի միայն ավերակներն են մնացել:
Այժմ Կոռաբերդը դպրոցականների և երիտասարդների համար էքսկուրսիաների, արշավների և տուրիզմի գեղատեսիլ վայր է, որի բարձունքից երևում են Կովկասյան լեռնաշղթայի և Հայկական լեռնաշխարհի բազմաթիվ ճյուղավորություններ՝ իրենց վեհապանծ գագաթներով: