Երեկ դարակս բացեցի, որպեսզի տետր վերցնեմ, ու գիտե՞ք ինչ գտա: Գտա լիքը փամփուշտներ: Երևի մի քանի ամիս չէի տեսել ու անգամ մոռացել էի դրանց մասին: Փամփուշտները տուփի մեջ «խնամքով» հավաքել էի: Արդեն մի քանի տարի է` հավաքում եմ: Երբ ես փոքր էի, ու երբ կրակում էին, միշտ մտածում էի, թե երբ է լուսանալու, որպեսզի դադարեցնեն ռմբակոծությունը: Ու ոչ թե նրա համար, որ վախենում էի, այլ այն պատճառով, որ ուզում էի գնալ ու հավաքել փամփուշտների բեկորները կամ, շատ դեպքերում, հենց փամփուշտները, որովհետև շատերն ուղղակի չէին պայթում: Հավաքում էի սառնասրտությամբ, առանց վախենալու, թե կարող է պայթել ձեռքումս: Երևի մտածում եք, թե ինչիս էր պետք կամ ինչ էի անելու դրանք:
Երբ հակառակորդը կրակում է, և դու ամբողջ գիշեր ստիպված ես լինում պատսպարվել նկուղում, ու ամեն պահի կյանքդ վտանգի տակ է, քո մեջ զայրույթ ու ատելություն է առաջանում թշնամուդ նկատմամբ: Ու չէի համբերում, թե լույսը երբ է բացվելու, որ փափուշտները հավաքեմ: Ու գիտե՞ք այդ փամփուշտներով ինչ էի անելու: Ճիշտ է, դժվար է կռահելը: Ես այդ փամփուշտները հավաքում էի, որպեսզի նորից հետ կրակեմ, որ նույն բանը զգա թշնամին, ինչ ես էի զգում ամբողջ գիշեր նկուղում ստիպված փակված:
Հետո, երբ արդեն սկսեցի հասուն մարդու պես մտածել, հասկացա, որ դա հնարավոր չի, հնարավոր չի փամփուշտները հետ կրակել: Բայց գիտե՞ք, մինչեւ հիմա հավաքում եմ: Կարծես «ավանդույթ» է դարձել:
Մի քանի ամիս առաջ Ներքինկարմիրաղբյուրցի համագյուղացիս վիրավորվել էր ДШК-ի բեկորից: Նա ուղղակի իր խոտի դեզի ավելորդ մասը հավաքել էր մի տեղ և ուզում էր վառել: Բայց վառելու պահին դեզի տակ չպայթած փամփուշտ կար, որը այդ ջերմությունից պայթել էր: Առավոտյան, երբ իմացա այդ լուրը, ինձ վատ զգացի, որովհետև մտածում էի, որ «առաքելությունս» լավ չեմ կատարել, մինչև վերջ չեմ հավաքել փամփուշտները:
Ու արդեն երեկոյան, երբ դասերս էի սովորում, եղբայրս եկավ մի չպայթած փամփուշտ ձեռքին, ասաց թե մեր հավաբնի միջից է գտել: Հիշեցի առավոտյան տեսած տուփի մասին ու, վերցնելով եղբորս ձեռքից, զգույշ տարա ու տեղավորեցի տուփիս մեջ (զգույշ, որովհերև եթե ընկներ, կարող էր և պայթել), որպեսզի դա հետ ուղարկեմ իր իսկական հասցեով: