Մտածում եմ, ինչ հեշտ ենք երբեմն համակերպվում ինչ-որ բանի, ինչ-որ մեկի, ինչ-որ երևույթի, լինել-չլինելու հետ: Իսկ ի՞նչ է համակերպվելը: Համակերպվելը սովորելն է, վարժվելը` էդ թվարկածներիս առկայությանը, կամ բացակայությանը:
Երբ ինչ-որ գիրք ես կարդում, ու մնում են հաշված էջեր, գիտակցաբար դանդաղ ես կարդում, որ չգա վերջը, որ չհասնես վերջին բառին, նախադասությանը, որ չփակես այն էջը, որն արդեն կարդացվել է ու սպասում է հաջորդ ինչ-որ մեկին, որ կարդա «իրեն»: Բայց սկզբում` հենց վերջացնում ես, նորից ես թերթում գիրքը` համոզվելու համար, որ արդեն ավարտել ես: Դժվար է լինում բաժանվել հարազատ էջերից, որոնք քեզ ավելի լավ էին հասկանում, քան էդ ընթացքում ինչ-որ մեկը: Օր-օրի դու սովորում ես առանց այդ էջերի ապրել, կարելի է ասել, համակերպվում ես, ու փորձում` ուրիշ գիրք վերցնել ու կարդալ: Բայց չէ, հենց լսում ես էդ գրքի անունը, մեջդ խառնվում է` դեռ չես համակերպվել: Համակերպվում ես ժամանակի ընթացքում, երբ արդեն ոչ մի դետալ` կապված էջերի հետ, քո վրա ազդեցություն չի ունենում:
Մարդիկ էլ գրքերի նման են: Ցանկացած մարդ քեզ համար չկարդացված գիրք է: Դու ծանոթանում ես մեկի հետ, կարդում իրեն, մտնում իր աշխարհ, խորասուզվում, ապրում ես նրա մտքերով ու հանկարծ գալիս է «վերջացնելու» պահը: Չէ, չես ուզում: Դժվար է շատ: Բայց միայն սկզբում է դժվար: Ամեն ինչի սկիզբն էլ դժվար է լինում: Հետո կսկսես համակերպվել: Կսովորես առանց էդ մեկի գոյության շարունակել ապրել ու կգա ժամանակ, որ կծիծաղես էդ դժվարությունների վրա ուառաջ կնայես: Մի օր էլ նորից կգա ինչ-որ հետաքրքիր էջ ու կստիպի, որ իրեն կարդաս:
Կմահակերպվե՞ս: