Քսաներորդ դարի հրապարակախոս Վարդգես Պետրոսյանը վստահ էր, որ ծառը ինքը պիտի կարողանա դիմանալ ու ապրել, կռվել քամու ու ծարավի դեմ, կռվել որդերի դեմ, որ կրծում են իր արմատները: Ծառը՝ ինքը:

-Իսկ ինչպե՞ս կռվել մարդու դեմ, ինչպե՞ս դիմանալ մարդուն,- հարցնում եմ՝ առանց պատասխանի ակնկալումով:

Օգոստոսի տասնյոթին պատանի թղթակիցներով Վանաձորում էինք: Ընդհանրապես հաշված օրեր եմ եղել քաղաքում, բայց ամեն անգամ նոր մի բան եմ գտել, նոր մի բան, որ հաստատ կարեւոր է եղել: Քաղաքի մարդիկ, փողոցները, այգին… Ինչ-որ ոգեշնչում ունեն իրենց մեջ, որ ամեն անգամ նորովի եմ զգում, բայց դեռ չգիտեմ, թե ինչու:

Վանաձորը խաղաղ է գրեթե միշտ, գրեթե, որովհետեւ խաղաղությունը խախտվելու հակում ունի, իսկ ավելի ճիշտ կլինի ասել՝ խաղաղությունը խախտելու հակում ունեն: Դե պարզ է՝ մարդիկ:

Կեսօրն անց էր, քաղաքում՝ անսովոր իրարանցում: Տիգրան Մեծ փողոցում ծառահատվել էր վեց փշատերեւ, եւ անհայտ էր՝ ում կողմից, ինչու: Մարդիկ, որ անցնում էին, կանգ  էին առնում, սրտնեղում, զայրանում, հեռանում: Ոչ մեկ չգիտեր՝ ինչ անել, ինչով մխիթարվել: Փորձում էի հետաքրքրվել, հասկանալ՝ ինչ է տեղի ունեցել.

-Ես բան չգիտեմ, նոր է եղել, լրիվ նոր,- պատահական անցորդ էր:

Իսկ Կժեր գեղագիտական կենտրոնի տնօրենը հուսահատ էր: Կատարվածն իր կենտրոնի հարեւանությամբ էր հենց, բայց ինքն էլ կարգին չգիտեր.

-Ո՞վ է իրականացրել էս ամբողջը կամ ընդհանրապես ո՞վ իրավունք ուներ նման թույլտվություն տալու:

Չգիտեր, չգիտեինք ու չգիտենք հիմա էլ: Ասում են՝ գործ է հարուցվել, ընթացքի մեջ է: Լավ, ենթադրենք: Բայց այդ ո՞ր պատահականությամբ նույն երեւույթը հաջորդ օրն էլ կրկնվեց, այս անգամ՝ Դսեղ գյուղում: Հովհաննես Թումանյանի տուն-թանգարանի հարեւանությամբ գտնվող տարածքում հատվել էին եղեւնիներ, այլ ծառատեսակներ:

Վնասները մեծ էին՝ դե պարզ է: Բայց գլխավորը էլի պարզ չէ. ովքե՞ր են արել եւ ինչո՞ւ: Այս մասին հեռուստատեսությամբ իմացա, համացանցում գրեցին… Գոնե արդյունք ունենա:

Ռազմիկ Դավոյանը գրում է՝ «Բա՛ց քո կեղեւը, ծա՜ռ, ա՛ռ ինձ կեղեւի մեջ…», Հախվերդյանն էլ զուր չի երգում այդ երգը.

Ես կձգվեմ քեզ հետ,
ես կճկվեմ քեզ հետ,
եւ հողմերի ձեռքից
ես կփրկվեմ քեզ հետ:

-Լավ, իսկ մարդկանց ձեռքի՞ց: