Երեքշաբթի էր, սովորական մի օր: Մտա դասարան: Ինչպես միշտ, տղաները շարվել էին պատուհանի մոտ ու բարձր-բարձր իրենց հարցերն էին քննարկում: Իսկ աղջիկները՝ «բամբասկոտ» աղջիկները, թաքնվել էին մի ծածուկ անկյունում, ավելի ճիշտ՝ Հասմիկի ու Լիդայի՝ տաք վառարանի կողքին գտնվող սեղանների մոտ: Ներս մտավ նաև Սոնան, ու բարձրաձայն ասաց.
-Էսօր պարապմունքի՞ եք:
-Հա, Սոն, հաց էլ չբերեցի, որ ուտենք,- ասացի ես:
-Ես «պեչենի» եմ բերել, Սոն, քեզ էլ կտամ,- ասաց Հասմիկը՝ ինձ ժպտալով:
Մի պահ ուրախացա, բայց ժամանակի ընթացքում հասկացա, որ հաստատ մի «պեչենիով» սովս չի հագենա: Արագ անցավ ժամանակը, աչքս էլ չթարթեցի, ու մենք արդեն ճանապարհին ենք: Լուռ, ցեխերի մեջ ճպճպալով քայլում էինք, երբ Աննան ասաց.
-Ինչ համով ձյուն ա:
-Վայ, Ան, հլը հիշի, թե ինչից ա առաջանում ձյունը,- ասացի ես:
-Ֆու,- հնչեց բոլորի կողմից միաձայն:
Աննային տուն ճանապարհեցինք, իսկ մենք շարունակեցինք զրույցը: -Ատում եմ էս դիքը, մանավանդ, երբ բարձր կոշիկներով եմ, իսկ ես միշտ բարձրերով եմ,- ասաց Հասմիկը:
Լիդան մեր ամենաքչախոսն է: Նա ճանապարհին հազիվ մի քանի նախադասություն է արտաբերում, իսկ ես ու Հասմիկը գտնում ենք մի թեմա, խոսում ու խոսում անվերջ, արագ, առանց մեկս մյուսին հերթ տալու:
-Հաս, նյութ եմ գրելու մեր մասին,- ասացի ես:
Ակնկալում էի դրական պատասխան, քանի որ դա մեր վերջին խոսակցությունն էր. մենք արդեն աստիճանների մոտ էինք: -Օրինակ ես անընդհատ ընկնում եմ, բոլոր հնարավոր ու անհնարին ձևերով:
Անսպասելի էր ու ցավոտ, բայց, ինչ արած, դեպք է, արդեն պատահել է: Եվ, ի վերջո, ընկեր Մելքոնյանենց տանն ենք: Կենտրոնանում ենք և սկսում պարապմունքը՝ առանց որևէ արկածի:
Մեկ-մեկ մտածում եմ՝ անցնում են տարիները, անցնում է նաև մանկությունը. գոնե վայելենք այն: