Մի քանի ամիս առաջ ես և ընկերուհիներս միասին գնացել էինք խանութ: Խանութում խոսք էր բացվել գյուղից, թե ով է սիրում այն և ով չի սիրում: Այդ պահին խանութում բավականին շատ մարդ կար: Տարբեր մարդիկ տարբեր կերպ պատասխանեցին: Իսկ երբ խանութում արդեն հերթը մեզ էր հասել, վաճառողը հարցրեց.
-Էրեխեք, դուք ի՞նչ կասեք, սիրո՞ւմ եք ձեր գյուղը:
Մի քանիսը պատասխանեցին.
-Ոչ, քանի որ կան շատ խնդիրներ, որոնք պետք է լուծել, սակայն ոչինչ չի ձեռնարկվում:
Հերթը իմն էր:
-Այո, իհարկե, սիրում եմ իմ գյուղը: Ինչպե՞ս կարող եմ չսիրել այն վայրը, որտեղ ծնվել և մեծացել եմ: Թեև այն շատ թերություններ ունի, միևնույնն է, ինձ շատ հարազատ է:
Խանութի աշխատողը պատասխանեց.
-Այ, հիմա հպարտանալու բան ունեմ, քանի որ գտնվեց մի երեխա, ով սիրում է գյուղը՝ թերություններով հանդերձ:
Նրա ասածները մինչև հիմա լավ եմ հիշում.
-Նրան, ով սիրում է իր գյուղը, իրոք պետք է գովենք: Մանավանդ մենք՝ նոր սերունդներս: Իսկապես,մեր պապիկների թոռներն ենք:
Այս ամենից ոգևորված՝ ես ամեն օր յուրովի եմ սիրում իմ հարազատ ծննդավայրը: Գյուղում տեղի ունեցող յուրաքանչյուր փոփոխություն նորովի է ազդում իմ ներաշխարհի վրա: Ամեն օր տեսնելով այն փոքրիկներին, ովքեր րոպե առաջ ցանկանում են դպրոց հասնել, սիրտս ուրախությամբ է լցվում: Նրանք նույնպես սիրում են իրենց գյուղը: Թեկուզ մեր գյուղը փոքր է, բայց միևնույնն է, այն շատ հարազատ է: