Հոկտեմբերի սկիզբն էր, երբ «Շանթ» հեռուստաալիքով եթեր հեռարձակվեց հնդկական մի սերիալ՝ «Մերժված»-ը: Ողջ գյուղը դիտում էր ու երևի այժմ էլ դիտում է այդ հեռուստասերիալը: Ամեն օր՝ ժամը 18:30-ին, ընտանիքով պատրաստ նստում էինք, որպեսզի դիտենք հերթական սերիան, իսկ դպրոցում իրար բարևելուց հետո խոսում էինք միայն Իչայի և Տապասիայի մասին: Շատ չէր անցել, երբ «Արմենիայով» սկսվեց մի նոր սերիալ՝ «Ինչ կոչել այս սերը» վերնագրով, և գյուղացիները բաժանվեցին երկու մասի՝ Իչայի և Քուշիի երկրպագուների: Մենք պատկանում էինք և պատկանում ենք Իչայի երկրպագուների շարքին: Սերիալները սկսում էին նույն ժամին, ու մենք պետք է ընտրություն կատարեինք դրանց միջև: Մենք ընտրեցինք «Մերժվածը»:
Դեկտեմբերն էր, երբ սկսվեց մեկ այլ սերիալ, որը կոչվում էր «Թռիչք»: Այս դեպքում ընտրության առաջ չկանգնեցինք: Ճիշտ է՝ սերիալը սկսվում էր 18:30-ին, սակայն այդ ժամանակ «Մերժվածը» սկսվում էր 20:00-ին: Այժմ սկսվել է մեկ ուրիշը՝ «Հարսիկը»:
Մտածում եմ և հասկանում, թե ինչքան բան են փոխել այդ սերիալները մեր ապրելակերպի ու մտածելակերպի մեջ: Այդ փոփոխություններից մեկն այն է, որ մենք իրար բարևելու փոխարեն սկսում ենք խոսել սերիալներից, կամ այն, որ 18:30-ից գյուղամիջում ոչ ոքի չես հանդիպի. բոլորը նստած տանը սերիալ են դիտում: Նույնիսկ գյուղացիներից մեկն ասել էր.
-Եթե այդ ժամերին մտնես մարդկանց տները, հանգիստ կարող ես գողություն անել, քանի որ բոլորը լարված հնդկական սերիալներ են նայում:
Չնայած այդպիսի բան չի լինի, որովհետև «գողն» էլ է նայում:
Ողջ համացանցը ևս հնդկական շնչով է լցված: Մենք՝ երեխաներս, շատ ենք ցանկանում հագնել սարիներ, կրել այդպիսի ճոխ ու գեղեցիկ զարդեր, ինչպիսիք կրում են հնդիկները: Նույնիսկ մեր խաղերն են հնդկական՝ դիտում ենք հերթական սերիան և հաջորդ օրը մեր ձևով բեմականացնում այն: Եթե մինչ այս ցանկանում էինք մեկնել որևէ զարգացած երկիր, օրինակ՝ ԱՄՆ, Մեծ Բրիտանիա, Ֆրանսիա կամ Գերմանիա, ապա հիմա միայն ու միայն Հնդկաստան ենք ուզում մեկնել:
Ես շատ կցանկանայի, որ մենք էլ այդպես հետևենք մեր բոլոր ծեսերին և ավանդույթներին, ինչպես հնդիկները: Այս ամենից հետևում է, որ ճիշտ են այն մտքերը, թե Հայաստանում «հնդկավիրուս» է տարածված, կամ հայերը «հնդկացավով» են տառապում: