Ինձ հուզում է մեր դպրոցի շինարարությունը։ Դպրոցում չկա բուֆետ, որ երեխաները սնվեն։ Ուրիշ դպրոցներում երեխաները վերցնում են գումար, որ բուֆետից ուտելիք գնեն, իսկ մենք ուտելիքն ենք մեզ հետ տանում։ Լավ կլիներ, որ մեր դպրոցը վերանորոգեին, որ այն մյուս դպրոցների նման լիներ։ 

Արտյոմ Սեդրակյան, 12 տ.

***

Ինձ շատ բաներ են հուզում, բայց ամենից շատ ինձ հուզում է գյուղամիջյան ճանապարհների հարցը։ Գարնանը դրանք հայտնվում են ահավոր վիճակում։ Գյուղացիները ճանապարհներին ասում են «տլի (ցեխի) վաննա»։ Մի անգամ անցնում էի մեր տան մոտի ճանապարհով։ Հագել էի նոր դպրոցական զգեստ ու կոշիկներ։ Մինչև հասա դպրոց, կոշիկներս նմանվել էին ցեխակույտի։ Մեր գյուղում ավելի հեշտ է ձմռանը կոշիկ հագնել, քան գարնանը։

Մարիամ Հարությունյան, 13 տ.

***

Մարդկանց հուզող հարցերը անմիջական կապ ունեն իրենց շրջապատի հետ։ Քանի որ ես աշակերտ եմ, այս պահին ինձ հուզում է իմ դպրոցի ոչ բարվոք վիճակը։ Իմ դպրոցում չկան սանիտարահիգիենիկ պայմաններ, ինչի պատճառով էլ մեր տնօրենը, թանկ գնահատելով մեր առողջությունը, փակեց մեր փոքրիկ ճաշարանը։ Հիմա մենք դպրոցում մնում ենք մինչև 14։ 40 և չունենք ընդմիջում անելու հնարավորություն։ Դպրոցի հատակը ամբողջովին բետոնապատ է, դրանից այնպիսի փոշի է բարձրանում, որ ծածկում է մեր նստարանները։ Էլ չեմ ասում, որ մենք շնչում ենք այդ ծանր օդը։ Ես և ինձ պես հարյուր քսան աշակերտ շատ կուզենայինք տեսնել մեր դպրոցը բարեկարգ վիճակում։ Այս հարցը ես համարում եմ առաջնային, քանի որ երեխաների առողջությունն ամենաթանկն է այս կայնքում։

Նարեկ Հակոբյան, 14 տ.

***

Ինձ ամենից շատ հուզում է մարդկային անհավասարությունը։ Պետք չէ մարդկանց մասին կարծիք կազմել առանց նրանց ճանաչելու, և եզրակացություններ անել՝ միայն նրանց ապրելաոճը տեսնելով։ Այն, որ ինչ-որ մեկը հարուստ է և ունի շատ հնարավորություններ, չի նշանակում, որ պետք է հալածենք աղքատ և անօգնական մարդկանց։ Ես ուզում եմ, որ վերանա այս անհավասարությունը, և բոլորիս հոգիներում միայն բարին տիրի։

Ռուզան Տոնոյան, 14տ.

***

Հաճախ, երբ գնում ես անտառ, այնտեղ տեսնում ես աղբի կույտեր։ Ինձ այս հարցը շատ է հուզում։ Եկեք չաղտոտենք մեզ շրջապատող բնությունը, չէ՞ որ մենք շնչում ենք ծառերի շնորհիվ։

Մերի Սարգսյան, 12 տ.

***

Հարուստի երեխան տան աշխատողին հրամայում է.

-Ջուր բեր։

Իսկ աղքատի երեխան մորը հարցնում է.

-Մայրիկ, տանը ջուր կա՞։

Հարուստի երեխան դպրոց է գնում գեղեցիկ համազգեստով, իսկ աղքատի երեխան այդ ժամանակ գնում է անտառ, որ վառելիք հավաքի։ Հարուստի երեխան խաղահրապարակում խաղում է, իսկ աղքատի երեխան փորձում է մի փոքր տաքանալ։

Ինչո՞ւ է այդպես։

Սպարտակ Ավետիսյան, 13 տ.