Տունդ լքելը ու աշխարհի այլ ծայրերում այն գտնելը դաժան է, բայց միջազգային ուսանողները դա երևի հասկանան, երբ կարողանան իսկապես հեռու գնալ:
Հունվարի 19-ին առավոտյան ժամը 6-ին ես արթնացա, որ հետևեմ երազանքիս: Եղանակը սառեցնող էր, ներսիս զգացողությունները սիրտս ու մտքերս իրար էին միացնում ու խորքից մեկը մյուսին սպառնում ու հույս էին տալիս:
Հասա հրապարակ, կանգնած էր UWC տանող ավտոբուսը, որ պետք է վերցներ ինձ ու երրորդ փուլ հասած մյուս ֆինալիստներին: Օրը սկսել էի խառը, բայց կարևորը՝ վերջացրի ժպիտով:
2 օր անց իմացա, որ անցել եմ: Ինչ խոսք, անչափ ուրախ էի: Էնպես, ոնց թիթեռին թև ու կյանք են տալիս ապրելու, բայց կարճ ժամանակ անց արևի ու հեռվի լույսը խամրում է, ու զվարճանքը նվազում է: Հենց էդպես էլ ինձ հետ եղավ:
Ես երևի թե հիմա պետք է սկսեի պատրաստել իրերս, թե ինչ վերցնեմ հետս, ոնց կարոտը խցկեմ ճամփաների, քարերի ու ծառերի արանքում, բայց փոխարենը անհույս հույսով թարմացնում եմ դեսպանատների ու կորոնավիրուսային նորությունների մասին հոդվածները ու սպասում լուրի: Անորոշությունը դարձել է ճամպրուկս, որի մեջ օր օրի իրար վրա են հավաքվում սպասումը, հեռու երազանքները, արդեն չզգացած կարոտս, նոր քոլեջիս մասին սպասելիքները, կյանքի անհավատալի դադարը:
Կյանքը դադար է վերցրել աշխարհի ձայներից, ինձ ու իմ նմաններին թողել էն քամու հույսին, որ կարող է հայտնվել, բարձրաձայնել մեր անորոշ ապագայի մասին, մեր՝ անձամբ նվաճած, բայց բախտի քմահաճույքին թողնված նպատակների մասին:
Էս ամենի հետ մեկտեղ էլ ուզում եմ ասել, որ եթե ես կարող եմ սովորել Գերմանիայում, լինել UWC ուսանող և այլն, դա կատարելության թելի սկիզբն է, իսկ էդ թելը լիքը հույզերի ու զգացմունքների կծիկ է: Գիտեմ, որ կարոտելու եմ տունս, ընկերներիս, ընտանիքիս, քաղաքս, մարդկանց, օդը, բայց պետք է սովորեմ տունս դարձնել այն վայրը, որտեղ լինում եմ, կարոտս դարձնել գնահատանք, հին ընկերներիս մտքումս ու սրտումս պահել, իսկ հայրենիքիս կարոտն առնել դրա դրոշը այլ ազգերի մեջ բարձրացնելով, դրա մասին աշխարհին պատմելով:
Առայժմ սպասում եմ…