Գրեթե յուրաքանչյուր տասներկուերորդցի այս տարի դարձել է ավելի պատասխանատու, քան նախորդ տարիներին: Ես՝ շարքային տասներկուերորդցիս, բոլոր դիմորդների պես ունեմ հույսեր քննությունների, համալսարանի ու ուսանողական կյանքի հետ կապված:
Քննությունների վերաբերյալ ինձ հետ հույսեր են կապում նաև ուսուցիչներս, ծնողներս, հարազատներս ու մտերիմներս, ինչը ինձ ավելի է պարտավորեցնում ու ստիպում է շատ աշխատել՝ նրանց գոհացնելու համար:
Շատերը մտածում են, որ քննության օրը վախեցնող է, և սկսում են լարվել: Սակայն իմ դեպքում մի փոքր այլ է: Քանի որ ես շատ ակտիվ եմ, ու մասնակցել եմ շատ ծրագրերի, որոնց ընթացքում մի շարք քննություններ եմ հանձնել, այդ լարվածությունը չկա: Հիմա շատերն են ափսոսում, որ դպրոցական տարիներին խուսափում էին հասարակական ակտիվությունից: Թե ավելի ինքնավստահ կլինեին այսօր, և թե քննություններին էլ հանգիստ կվերաբերվեին:: Մի հուզվեք ու մի լարվեք, վախենալու բան չկա:
Ասում են, որ համալսարանում միայն առաջին շաբաթն է անցնում հետաքրքիր, ու այնտեղ ոչինչ չես սովորում: Բայց ես մանկուց երազել եմ այնտեղ սովորելու մասին, ու հույսերս մի տեսակ շատ մեծ են:
Համալսարա՛ն, հուսախաբ չանես: Բոլոր ուսանողներն ասում են, որ սա կյանքի ամենահետաքրքիր փուլերից մեկն է: Անգամ տատիկներն ու պապիկները, հիշելով իրենց ուսանողական կյանքը, ժպտում են:
Եթե անկեղծ, ապա ես ուզում եմ դպրոցը շուտ ավարտել, ուսանող դառնալու համար: Բայց, այսքանին հասնելու համար դեռ 5 ամիս պետք է աշխատել: