Բարև: Կյանքումս երկրորդ անգամ եմ նամակ գրում մեկին, ում չեմ ճանաչում: Առաջինը զորամաս էի ուղարկել՝ զինվորի, մինչև հիմա պատասխանի եմ սպասում:
Մորս չեմ ասել նամակի մասին: Նա միշտ պնդում է, որ դու, քո եղբայրը, հարևանիդ աղջիկը, դուք բոլորդ իմ թշնամիներն եք՝ անկախ ամեն ինչից: Երևի, ճիշտ է: Քո մայրն էլ, երևի, ինձ է թշնամի համարում: Նա էլ է ճիշտ: Ուրեմն մենք հավասար ենք:
Արի՛ անկեղծ խոսենք: Մի ժամանակ ես ատում էի քեզ, գուցե դու այդ ժամանակ ծնված էլ չէիր, բայց քո ազգի ամեն չծնված երեխա արդեն թշնամի է: Դու էլ երևի ինձ ես մի ժամանակ թշնամի համարել, ուրեմն մենք նորից հավասար ենք:
Մենք, գուցե նույն նախասիրություններն ունենք: Միայն չասես, որ պարապ ժամանակ դու էլ ես The Beatles-ի «Imagine»-ը լսում: Մայրս կհամոզի ինձ այլևս չլսել այդ երգը:
Ինչևէ: Ես ուզում էի ասել, որ կուզեի ընկերանալ քեզ հետ: Ցանկալի կլինի, որ իմ հասակին լինես, ես ինձնից բարձրահասակների հետ շփվել չեմ սիրում:
Հավատա, ես չեմ ուզում քեզ ատել: Ես պատմություն եմ պարապում, պատմական գրքեր եմ կարդում, ու դրանից հետո քեզ չատելը մեծ կամքի ուժ է պահանջում:
Ես չեմ սիրում անցյալով ապրել, բայց անցյալը մոռանալը չարիք եմ համարում: Եթե երբևէ մենք ընկերներ լինենք, կնախըտրեմ խոսել աստղագիտությունից, այդպես մենք էլի հավասար կլինենք:
Ես չեմ ուզում քեզ «թշնամի» կոչել, եթե անգամ դու ինձ այդպես ես համարում: Քո և իմ եղբայրները հիմա, երևի իրար են կրակում: Անկեղծ չեմ լինի, եթե ասեմ, որ քո եղբոր համար ցավում եմ ավելի, քան՝ իմ, բայց ես ցավում եմ բոլոր նրանց համար, ովքեր չուզելով են կրակում: Այս դեպքում ես հավասարապես ցավում եմ թե՛ քո, և թե՛ իմ եղբոր համար:
Ես ամեն օր ապրում եմ՝ հավատալով, որ մայրս սխալ է: Որ մի օր մենք ընկերներ կլինենք, որ մեր եղբայրները ստիպված չեն լինի կրակել իրար: