Բարև, սիրելի աչքեր:
Առաջինը, որ կուզեի ձեզ ասել, այն է, թե ինչո՞ւ եք դուք այդպես անուշադիր: Երբ գնում եմ երաժշտության, նոտաները խառնում եք, իսկ դասի ժամանակ մեկ-մեկ այնպիսի սխալներ եք անում, որ նույնիսկ ամոթ է: Երբ դուրս եմ գալիս փողոց զբոսնելու, այնպես եք նայում պաղպաղակներին, կոնֆետներին, ոնց որ թե ես ձեզ երբեք չեմ տալիս նման բաներ: Երբ գալիս եմ տուն, դասերս եմ անում, միշտ մոռանում եք գրել ամիս, ամսաթիվ և պահանջը, կամ էլ մոռանում եք օրագիրը լրացնել: Ամոթն էլ լավ բան է:
Դավիթ Մարտիրոսյան 8տ., 1999թ.