Վերջապես եկավ կիրակի օրը: Երկար կքնեմ` մտածում եմ ես:
«Հա, կքնես, բա ի՞նչ կանես»,-ասում են մեր տուն մի քանի օրով հյուր եկած հյուրերի դեմքի արտահայտությունները:
Երբ մենք մեր հյուրերին ասում ենք` զգացեք ձեզ ինչպես ձեր տանը, ի դժբախտություն մեզ, նրանք ուղիղ իմաստով են հասկանում և զգում են իրենց ինչպես իրենց տանը:
Ախր, իմ սիրելիներ, դա ուղղակի նախադասություն է, որ բոլորը քաղաքավարությունից ելնելով են ասում, ուրիշ ոչինչ:
Լավ, չշեղվենք:
Ահա բացվեց օրը, միակ ազատ օրս, և ահա` տուկ-տուկ:
-Բալես, ելի հլը:
-Լավ էլի, մամ, թողեք քնիմ…
-Ել սենյակիդ դուռը բաց, երեխեքը գուզեն կամպյուտռ խաղան:
Դե քանի որ հյուրի երեխաները ուզում են համակարգչով խաղալ, իմ ուզել կամ չուզելը զրոյական է դառնում սեփական տանս մեջ:
Բացում եմ սենյակիս դուռը, լցվում են ներս և սկսում ավիրել ամեն բան :
-Ըսիկ ի՞նչ խաղալիք է, օր:
-Դիր տեղը, թե չէ` կտանիմ գառաժ, դուռը կփակեմ վրեդ, սաղ կյանքդ կմնաս ընդեղ,- սա իմ վախեցնելու միջոցներից մեկն է, որպեսզի փրկեմ ունեցած-չունեցածս:
- Ի… Հըմի մամայիդ խաբար կուտամ:
-Լավ, լավ, Հովուլ ջան, կատակ կենեմ, բայց էտ խաղալիքը դիր տեղը, հա՞:
-Աաաա…
-Վաաայ, դե մի լաց եղի, կուտամ քեզի: Մենակ ձենտ կտռե:
Ահա և լսվում է մայրիկիս ձայնը:
-Էլի՞ երուխուն կլացցնես:
-Ըըըը, չէ մամ, ես չեմ:
-Միամ էլ ես երեխուն կպել, Հռիփսիմե աղջիկ, ամեն ինչից կզրկվիս:
Ու ես հասկանում եմ, որ անօգնական եմ և ստիպված ենթարկվում եմ մեր տան ժամանակավոր տերերին: