Երեք տարի անց ես պիտի ընդունվեմ բուհ: Դեռ չեմ որոշել, թե ինչ մասնագիտությամբ, բայց հաստատ ընդունվելու եմ:
Քանի որ իմ ուզած բաժինները մեր մարզկենտրոնում` Վանաձորում, չկան, պիտի սովորեմ Երևանում: Երևանը հեռու է իմ գյուղից՝ Դսեղից, չեմ կարող գնալ-գալ, դրա համար ստիպված եմ այնտեղ վարձով մնալ: Դրան գումարած բարձր ուսման վարձը:
Ծնողներիս հոգսը թեթևացնելու համար դեռևս իններորդ դասարանում ես իմ առաջ նպատակ դրեցի համալսարան ընդունվել անվճար:
Վերջերս մեր դպրոցի բանավեճի ակումբը քննարկում էր կատարում բարձրագույն կրթության վճարովի կամ անվճար լինելու մասին:
Ես այն կարծիքին եմ, որ ուսումը պիտի անվճար լինի, հասանելի բոլորի համար: Անկախ վճարովի լինել-չլինելուց, նրանք, ովքեր ընդունվելու են՝ ընդունվում են, իսկ նրանք, ովքեր ցանկություն ունեն հարստացնելու իրենց գիտելիքները և մասնագիտություն ձեռք բերել, հաճախ հանդիպում են վճարովի կրթության բարձր պատնեշին:
Մինչև իմ չափահաս դառնալը ծնողներս արել են իրենց ուժերի սահմանում և դրանից դուրս ամեն բան, որ ինձ ապահովեն բարեկեցիկ կյանքով:Այժմ գործելու իմ հերթն է. վերադարձնել նրանց տվածի թեկուզ ամենաչնչին մասը, իսկ դրա համար միայն լավ սովորել է պետք ու անել դպրոցում պահանջվածից քիչ ավելին:
Ես միակը չեմ, մեկն եմ այն հազարավոր մարզաբնակներից, որոնք լավ մասնագետ դառնալու հույսով Երևան են գնում: Մինչ ես կսովորեմ, ծնողներս ստիպված կլինեն աշխատել, որպեսզի իմ կրթությունը կիսատ չմնա: Շատ կցանկանայի, որ կրթության ոլորտը այս առումով փոփոխություն կրեր, որ ֆինանսավորվեր մարզերից եկող ուսանողների տրանպորտի և ուսման վարձը, կամ գործեին նախկին ուսանողական հանրակացարանները, կամ գոնե մարզկենտրոնների համալսարաններում լինեին այն բոլոր բաժինները, որոնք կան Երևանի պետական համալսարանում: Սովորելիս անընդհատ չմտածես, որ ստացածդ ամեն գիտելիք, ծնողիդ չարչարանքի գնով ես ստանում:
