-Մեր գործը սեզոնային է: Հիմա աշխատում ենք ու ձմռանը մի կերպ ապրում՝ աշխատած կոպեկներով:

Այսպես խոսում էր այն շիկահեր կինը՝  հնամաշ հագուստով, գլխին կապած ուներ գլխաշոր ու կանգնած էր փոքրիկ սեղանիկի առջև: Հուսով էր, որ գոնե այդ օրը ամեն ինչ վաճառած կգնա տուն:

Բայց մինչև նրանց մոտենալը իրար մեջ զրուցում էինք.

-Ժողովո՛ւրդ, բայց լսել եմ, որ իրենք չեն թողնում նկարել իրենց, – անհանգստացավ երեխեքից մեկը:

-Լավ, ես էլ հեսա գազար  կառնեմ՝ կթողնեն, – ասաց Լիլիթն ու մոտեցավ:

Լիլիթի առաջարկած մեթոդը աշխատեց: Ամեն ինչ բարեհաջող անցավ:

Հետաքրքիր է. կողք-կողի, իրար շատ մոտ հարևանությամբ ապրում են տարբեր ազգեր, խոսում են տարբեր լեզուներով, տարբեր են արտաքինով, կրոնով, մշակույթով, բնույթով:

Մոլոկանների կողքին ապրում ենք մենք՝ հայերս: Այստեղ ապրում են Մարգահովիտ գյուղի բնակիչները: Խոսելով շիկահեր կնոջ հետ՝ ոչ հարազատ լեզվով, գալիս ենք ու հանդիպում Մարգո տատին, ում մտքերն արդեն այլ են, հայացքն ու կարոտը ուղղված ուրիշ կողմ:

-Բա՛րև, տա՛տ ջան:

-Հազար բարի:

-Մենք ֆոտո անել ենք սովորում: Կարելի՞ ա ձեզ նկարել:

Խառնվեց իրար.

-Է՜, հա՛, կարաք, բայց սե՞նց: Տեսքս լավ չի:

-Լավ ա, տա՛տ, սիրուն ես: Բնիկ էս գյուղից ե՞ս:

-84 տարեկան եմ: 17 տարեկանից ստեղ հարս եմ: Համ էլ մեր ժամանակ սիրահարվել, իրար հետ ման գալ, ընկերություն անել չկա՜ր: Սիրուն աղջիկ էի: Եկան, հավանեցին, հարս բերեցին:

-Իսկ հիմա մենա՞կ ես ապրում:

-Վա՛յ, չէ, բալա ջան, տղես դիմացի տունն ա մնում: Հեսա, էս էլ թոռանս նկարն ա (նկարն է ցույց տալիս): Մի քանի օր առաջ գնաց Մոսկվա (ասաց ու սկսեց լաց լինել): Երեխե՛ք ջան, սենց չեղավ, հլը նստեք` հաց սարքեմ կերեք, կանֆետ տամ ձեզ:

-Չէ՛, չէ՛, տա՛տ ջան: Շնորհակալ ենք, լավ նայի քեզ:

Քայլում ենք գյուղով ու հեռվում նկատեցինք կանգառի նման մի տեղ: Երկու կողմից փայտե պատեր էին, տանիք ուներ ու մի երկար նստարան, որտեղ մեծահասակ մարդիկ էին նստած: Ու չնայած տարիքին, նրանք չէին կորցրել հումորի զգացումը: Որոշեցի նրանցից մեկին նկարել, մյուսը կողքից ասաց.

-Ինքը լավ չի լսում: Ամասիային խոսացրեք: Համ էլ` իսկը իրան նկարելու վախտն ա: Նկարեք ու մեծացրեք:

-Գյուղում ե՞ք աշխատում, Ամասիա՛ պապ:

-Դպրոցի պահակն եմ արդեն ութ տարի: Երկու երեխա ունեմ, երկուսն էլ Ռուսաստան են, ի՞նչ պատմեմ, է՛:

-Իսկ դպրոցի հետ կապված ի՞նչ կասեք:

-Վա՛յ, էդ դպրոցը, վա՜յ…

-Դպրոցում աշակերտները շա՞տ են:

-Մի քանի տարի առաջ հազարից ավել էին, իսկ հիմա երեք հարյուրին մոտիկ, էլի: Ջահելությունը փախնում ա երկրից:

-Իսկ դուք չե՞ք ուզում գնալ:

-Չէ հա, ես ի՞նչ գնամ, մեծ մարդ եմ արդեն:

Այստեղ ապրում են սովորական գյուղական կյանքով: Ապրում են՝ «խոպանից» սպասելով իրենց ամուսիններին, եղբայրներին, որդիներին: Շատ դռներ կողպված են՝ շուտով բացվելու սպասումով: