Փոքր էի, հիշում եմ, պապիկս ասաց, որ զանգահարենք և հրավիրենք հորեղբորս ընտանիքին մեր տուն: Վազեցի հեռախոսի մոտ, զանգեցի նրանց և հրավիրեցի մեր տուն: Վառարանի կողքին նստած էի, երբ լսեցի ոտնաձայներ, վազեցի դուրս նրանց դիմավորելու: Բոլորը եկան և նստեցին վառարանի կողքին: Նրանք զրուցում էին, իսկ ես խաղում էի խաղալիքներով: Հանկարծ խոհանոցից ինձ հարազատ ու համեղ հոտ եկավ: Առանց բան ասելու վազեցի խոհանոց տեսնելու, թե մայրիկս ինչ է պատրաստում:
-Մա՜մ, մա՜մ, ի՞նչ ես եփում:
-Շիլա, գնա խաղա, հենց եփի` կբերեմ:
Ուրախացա և վազեցի հյուրերի մոտ: Հորեղբորս կինը ինձ հարցրեց.
-Ապերս, մամադ ո՞ւր ա, բա:
-Շիլա ա եփում, հիմա կբերի` կուտենք:
Մտածեցի` մի քիչ կատակ անեմ, մոտեցա նրան ու հարցրի.
-Համեստ տոտա, սիլա կուտե՞ս (մտածեց, թե շիլայի մասին է խոսքը):
-Հա, ինչի՞ չեմ ուտի…
Եվ ես իմ ամբողջ ուժով ապտակեցի նրան: Բոլորը ծիծաղեցին, բայց հետո բարկացան ինձ վրա:
Որոշ ժամանակ անց մայրս բերեց շիլան, և ես նորից հարցրի
-Համեստ տոտա, շիլա կուտե՞ս:
-Չէ:
-Ինչի՞:
-Նոր կերա, էլ ի՞նչ ուտեմ:
Շատ տարիներ են անցել, բայց ամեն անգամ, երբ նրանք գալիս են մեր տուն, միշտ հիշում են այդ դեպքը և ծիծաղում ինձ վրա:
Իսկ ես հորեղբորս կնոջը տեսնելով միշտ ամաչում եմ իմ հիմար կատակի համար: