-Վա՜յ, տղերք, էս ի՞նչ օրն ա ընկել մեր բանակը:

Չգիտես` հումորով, թե լուրջ ասված այս խոսքերը հասցեատեր ունեին:

Նման «ջերմ» ընդունելության արժանացանք Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարան ոտք դրած աղջիկներս:

Շուրջ 25-30 տղաներ ակնդետ հայացքով նայում էին այն մի քանի աղջիկներիս, որոնք համարձակվել էին խախտել իրենց «տղայական» տարածքը:

Երբ միասնական քննություն ես տալիս քո մարզում, քո ծանոթ ընկերների միջավայրում, չես զգում անհարմարություն, բայց լրիվ միայնակ, համալսարանի դարպասներից ներս տված քննության ժամանակ արդեն անծանոթ մի զգացողություն է պարուրում քեզ, սկսում են աչքիդ առջևով գնալ ընկեր-ընկերուհիներդ, ովքեր արդեն մեկ ամիս է, գոնե մոտավոր գիտեն՝ ուր են ընդունվել: Իսկ մենք, որ մի «անհանգստության» դպրոց անցանք «գեներալնայա կամիսիա» կոչված բուժզննումից հետո, հիմա էլ մի շարք նորմատիվներ ենք հանձնելու ֆիզիկակական պատրաստվածությունից, ու դեռ հուլիսի 28-ին էլ մանդատային հանձնաժողովը որոշելու է «այո»-ն ու «ոչ»-ը:

Մինչև այդ օրը ամեն պահ մտածում ես՝ մասնագիտությունդ ճի՞շտ էր ընտրած, թե՝ ոչ:

Հա՜, ես ինձ բռնացրի այն մտքի վրա, որ հարցը ճիշտն ու սխալը չէ: Միանշանակ, ես ճիշտ եմ ընտրել, պարզապես եթե հանկարծ չընդունվեմ, ընկերներիս նման այլ տեղ չեմ կարող սովորել, որովհետև ոչ մի այլ հայտ էլ չեմ ներկայացրել, չկա իմ մասնագիտության այլընտրանքային տարբերակը:

Հայրենիքին ծառայելը այլընտրանք չի կարող ունենալ: