Սովորական դպրոցական մի օր էր։ Հասարակագիտության ժամին, ինչպես միշտ, դասղեկի հետ բանավիճում էինք: Այս անգամ էլ բանավեճի առարկան էին բարությունը և երջանկությունը: Ուսուցչուհին առաջարկեց բոլորիս հիշել մեր կյանքից մի այնպիսի դեպք, որ ըստ մեզ, բարություն է, և որից մենք հոգևոր բավարարվածություն ենք զգացել: Բոլորս ներկայացրինք մեր պատմությունները: Վերջում, ինչպես միշտ, ներկայացավ մեր ուսուցչուին.
-Երեկո էր։ Դե ես, ինչպես միշտ, նստած էի և սպասում էի Տաթևիս գալուն։ Հեռախոսս զանգեց` Տաթևս էր։ Վերելակներից վախենում է՝ ինձ զանգում էր, որ դիմավորեմ։
-Մա՛մ, մա՛մ, արի ինձ տար` հասել եմ։
Իջա, տեսնեմ՝ Տաթևս մուտքում չի: Դուրս եկա` ճանապարհի մյուս կողմում գտնվող կոշկակարանոցի դիմաց կանգնած էր։ Նորից զանգեցի.
-Տաթ, ինչի՞ ես կանգնել, արի՝ գնանք տուն։
-Մա՜մ, արի, էլի՜։
Տաթևի արտասվախառը ձայնը լսելով միանգամից վազեցի կոշկակարանոցի մոտ, ու ինչ տեսնեմ. մի փոքրիկ՝ խուճուճ մազերով, 5-6 տարեկան, նստել էր կոշկակարանոցի տանիքին և չկարողանալով իջնել` վախից լացում էր, Տաթևս էլ հետը։
Չգիտեինք՝ ինչ անել, որ փոքրիկին իջեցնենք։ Որոշեցինք քարեր դնել, որ կարողանանք հասնել իրեն և գրկել։ Քարերը դրեցինք, և փոքրիկին ասացի.
-Տղաս, ոտքդ զգույշ դիր քարին, ես քեզ կգրկեմ։
Ոտքը դրեց քարին, գրկեցի ու իջեցրեցինք տանիքից։ Չհասցրեցինք հարցնել, թե ո՞վ է, որտե՞ղ է ապրում, ովքե՞ր են ծնողները՝ վազելով գնաց, մնացինք ես ու Տաթևս։
Ճիշտ է, մեզ չտեսան ու չիմացան մեր արածի մասին, բայց մեր արածից էնպես էինք երջանկացել։
Երբ պատմությունը լսեցի, մի բան ներսումս շարժվեց: Հասկացա, որ մարդուն երջանկության համար հարկավոր չի ոչ գումար, ոչ էլ ուրիշ մի բան՝ պարզ մարդկային բարությունն ու հոգատարությունը բավական են մարդուն երջանկացնելու համար։