-Լիլի՞թ, գալի՞ս ես գնանք «Պեչենու բաղեր»,-հարցրեց հայրիկս:

-Է՞դ ո՞րն ա,-հարցրեցի ես:

-Չե՞ս լսել, որ ասում են. «Ի՞նչ ես քեզ պեչենու բաղերը գցել»:

-Չէ, չհասկացա:

- Դպրոցում էդպես չե՞ն ասում հեչ, էն, որ իբր չեն հասկանում:

-Չէէէ:

- Իսկ չե՞ս լսել. «Դոդերի բախչան գցել» արտահայտությունը:

-Հա~, ընկեր Սարուխանյանն էր տենց ասում,- ասացի ես՝ հիշողությունների մեջ ընկնելով:

-Ուրեմն հասկացար:

-Հա:

-Գալի՞ս ես հետս,- հարցրեց հայրիկը:

-Հա, իսկ ի՞նչի համար ենք գնում:

-«Չկա՝ չկա» գրքի շնորհանդեսն ա:

Ես չգիտեի այդ գրքի և հեղինակի մասին, բայց համաձայնվեցի:

Մենք գնացինք «Պեչենու բաղեր» սրճարան: Մուտքի մոտ կանգնած էին մարդիկ, ովքեր արդեն վերցրել էին այդ գիրքը, մարդիկ, ովքեր ծխում էին կամ ուղակի զրուցում:

Ներս մտանք: Տարածքը փոքր էր: Ես և հայրիկը գնեցինք «Չկա՝ չկա» գիրքը: Գիրքը շատ հետաքրքիր էր պատրաստված. շապիկին հաստ ստվարաթուղթ էր սոսնձած, իսկ վրան ոչինչ չկար գրած: Մարդիկ մոտենում էին գրքի հեղինակին՝ Գեմաֆին Գասպարյանին, և ընտրում, թե որտեղ նա դնի կնիքը, որի վրա գրված է «Չկա՝ չկա»: Դե, կնիքը հենց գրքի վերնագիրն էր:

Ծանոթացա Գեմաֆինի հետ, ընտրեցի կնիքի տեղը: Հետո էլ լուսանկարեցի Գեմաֆինին՝ իր գիրքը ձեռքին:

Ես և հայրիկը մի քիչ էլ մնացինք, զրուցեցինք մարդկանց հետ և հետ վերադարձանք:

Կարևորը իմացա, թե ինչ է նշանակում պեչենու բաղեր:

«Չկա՝ չկան» դեռ չեմ կարդացել, բայց էջանիշի վրայի գրածը հավանում եմ:

ձեզ թվում է,
որ ինձ թվում է,
որ ձեզ թվում է,
որ ինձ թվում է:

իսկ ինձ թվում է,
որ ձեզ թվում է,
որ ինձ թվում է,
թե ձեզ թվում է:

բայց ձեզ թվում է
ու ինձ թվում է,
թե ձեզ թվում է
կամ ինձ թվում է…