Օրագիր, 6 տարի անց, էջ 355
Գրիչս քեզ շատ է սիրում, ու ես էլի շարունակում եմ իմ սենտիմենտալ ապուշությունը։
Ես սիրում եմ քո ներսն ու դուրսը, անգամ՝ լռությունդ։ Սիրուն լռություն ունես։
Անբացատրելի ես, բայց բացատրման կարիք էլ չունես, ինձնից լավն ես, խելացի ես, իրատես ես, բայց կույր ես, կամ էլ արհեստական ինքնակուրության մեջ ես։
Գրածներիս լուրջ մի վերաբերվիր, սա ընդամենը սենտիմենտալ ապուշություն է, բայց մինչև վերջ կարդա. գուցե քեզ էնտեղ գտնես։
Ամեն փոփոխվող տարվա, տարիքի, ժամանակի, բանականության հետ կռիվների մեջ մտածում եմ՝ ի վերջո կսկսեմ ինքնակառավարվել, բայց չի ստացվում։ Չեմ հասկանում՝ ե՞ս եմ պարտվում ժամանակին, թե՞ ժամանակը իր առաքելությունը կիսատ թողած առաջ է գնում։ Ամեն դեպքում՝ տխուր է կիսատը։ Իմ աչքերում դու շատ լրիվ ես, բայց ես անգամ քո կիսատն եմ սիրում։ Չէ, սա սիրո խոստովանություն չի, ընդամենը սենտիմենտալ ապուշություն, բայց շարունակիր կարդալ։
Քեզ մանկուց գիտեմ, պիտի ասեմ, որ փոքր ժամանակ ավելի լավն էիր, որովհետև ես էլ էի փոքր ու շատ բաներ իրապես չէի հասկանում։ Ժամանակի հետ սկսում ես սեփական սպասելիքներիցդ հիասթափվել ու շարունակ դժգոհել ամեն ինչից։ Իմ սցենարները սենտիմենտալ չեն, բայց իրական էլ չեն։ Ես ուղղակի կորցրել եմ իրական իրականությունը։
Շարունակելի…