Մարդիկ կան, ովքեր տեսնում են լույսը, բայց նրանց միտքը այդպես էլ չի լուսավորվում: Լոլոն (այդպես էր Լևոն պապի մականունը) կորցրել էր աչքերի լույսը, բայց փայլը դեռ կար: Նրա միքտը պայծառ էր, խոսքը` հագեցնող:
-Բնիկ դիլիջանցի՞ եք:
-Այո՛, ստեղ եմ ծնվել: Ծնողներս Ղարսից են:
-Ձեր ամբողջ կյանքը այստե՞ղ եք անկացրել:
-Հիմնականում այստեղ եմ եղել: Դե, եղել ա դեպքեր, որ մի երեք-չորս ամսով գնացել եմ Ռուսաստան, բայց էդ հաշիվ չի: Երեխաներս էլ են էստեղ ծնվել: Աղջիկս ու փեսաս նկարիչներ են:
-Իսկ Ձեզ համար Դիլիջանի առանձնահատկությունն ինչո՞ւմն է:
-Իմ ծննդավայրն ա, իմ հողն ու ջուրն ա: Ես ինձ էստեղ շատ լավ եմ զգում ու շատ եմ ուրախանում, որ Դիլիջանը ուրիշ մարդիկ հավանում են: Էսենց բնություն չկա: Ես Սովետական Միությունում ման եմ եկել` Կամչատկայից մինչև Կալինինգրադ, շատ լավ ու սիրուն տեղեր կան: Բայկալ լիճ կա, Ուրալյան լեռներ կան, բայց Դիլիջանի պես չկա:
-Հիմա շա՞տ բան է փոխվել Ձեր երիտասարդ տարիների Դիլիջանի համեմատ:
-Իհարկե, փոխվել ա, դեպի լավը, դեպի գեղեցիկը: Էն ժամանակ էլ լավ կողմեր ուներ, բայց հիմա ուրիշ ձև ա: Վաթսունական թվականներից հետո, երբ սկսեցին կառուցվել հանգստյան տները, երկաթգիծ եկավ, սկսեց փոխվել Դիլիջանը: Ուղղակի մեր էն ժամանակ ավելի հանգիստ էր, շուխուռ չկար, կեղտոտություն չկար, երիտասարդությունը հանգիստ էր ապրում: Հիմա սաղ ավտոներ, պլանշետներ, ռակետ-մակետ, սամալյոտ…
-Ինչո՞վ եք զբաղվել: Ի՞նչ մասնագիտություն ունեք:
-Աշխատել եմ «Ինտուրիստ» ռեստորանում, սրահի վարիչ եմ եղել, առևտրի աշխատող եմ եղել: Այնուհետև գնացել եմ ու աշխատել եմ շինարարության վրա: Շինարարությունում բաժնվի վարիչ եմ եղել, փոխտնօրեն: Հետո Կոմպոզիտորների հանգստյան տանը բար եմ ունեցել` Սովետական Միության ժամանակ: Հիմա թոշակառու եմ: Աչքերիս խնդիրն էլ կապված ա շաքարի հետ: Մի անգամ պարսկաստանցի հայ բժիշկը ինձ բացատրեց, որ շաքարը ինչ-որ տեղ հնարավոր ա բուժել, բայց չեն ուզում, որովհետև շատ շահութաբեր հիվանդություն ա: Օրական պիտի դեղ օգտագործես, սրսկվես, ամեն օր պիտի դեղի հետ կապ ունենաս: Ո՞վ կթողի իրա դեղի բիզնեսը:
-Ի՞նչ հետաքրքիր դեպք կպատմեք ձեր կյանքից:
-Կոմպոզիտորների հանգստյան տան ստեղծումից հետո շատ հայտնի մարդիկ էին գալիս էնտեղ հանգստանալու: Հայաստանի բոլոր հայտնի կոմպոզիտորները գալիս էին մեր մոտ: Մի անգամ Ալեքսանդրա Պախմուտովան էր եկել: Անձամբ ծանոթ եմ իր հետ: Երբ բարում էի աշխատում, ողորմածիկ Առնո Բաբաջանյանը Միրզոյանի հետ շենքի կողքի քոթեջներում նարդի էր խաղում: Բաբաջանյանը զանգեց ասաց. «Լյո՛վա, երկու շիշ հանքային ջուր բեր մեզ»: Ես դուրս եկա, մի կին էր նստած, ասացի` արի էստեղ: Եկավ, էդ երկու շիշը տվեցի, ասացի`տար էսինչ տեղը: Մեկ էլ Առնոն զանգեց. «Լյո՛վա, մի շիշ կոնյակ ու բոնբոներկա վերցրու, արի մեր մոտ»: Գնացի, ասաց` էդ ո՞ւմ հետ ես ուղարկել հանքային ջուրը: Ասացի` դե, երևի մեր նոր մոլոկան աշխատողներից ա:
Ասաց` տո, այ շաշ, Ալեքսանդրա Պախմուտովան ա եղել: Դրանից հետո ծանոթացել ենք:
Լևոն պապը ինձ համար վառ օրինակ է: Նա ապրում է, ուրախ է, ժպտում է, ժպտում են նաև նրա`լույսը կորցրած, բայց ավելի ուժեղ փայլող աչքերը:
Երբեք մի կորցրեք ձեր հոգու, մտքի, սրտի ու կյանքի լույսը: