Այս կայքի բոլոր թղթակիցների ուղեղներում, եթե նրանք պարտաճանաչ են ու ակտիվ, երկար ժամանակվա նյությային երաշտից հետո մի միտք է պտտվում միայն: Ինչի՞ մասին գրել: Ու սկսվում է իսկական որսը: Մենք (գրում եմ մենք, բայց հնարավոր է մենակ ես եմ այդպես անում) սկսում ենք պտտվել ընկերների շուրջը, մայրիկից մի միտք թռցնել, հեռուստացույցով մի շշուկ լսել, փոքր երեխաների խոսակցությանը ականջ դնել, որ մի նյութի թեմա գտնենք:
Բայց ինչքան փորձը ցույց է տալիս (ես եմ ինձ վրա փորձ արել), լավագույն մտքերը գալիս են հանկարծակի ու առանց զգուշացնելու, նրանք չեն սպասում, որ դու իրենց փնտրես, գալիս են, ու վերջ: Բայց դա չի նշանակում, որ պիտի անգործ նստես ու սպասես , թե երբ կփայլատակի միտքդ:
Այս թեմայով վերջերս մի պատմվածք էի կարդում (Օ. Հենրիի «Մի երգիծաբանի խոստովանությունը»), որտեղ գլխավոր հերոսը՝երգիծաբանը, տառապելով խմբագրությանը նյութ հասցնելու մոլուցքով, կորցրել էր հումորի զգացումն ու հանգիստը:
Ամենալավ գաղափարները գալիս են այն ժամանակ, երբ արդեն ամեն բան սպառված է, ու թվում է, թե այս աշխարհում հետաքրքրության արժանի այլևս ոչինչ չկա: Հետաքրքիր մարդիկ, ուշադրության արժանի դպքերը մեր քթի տակ են, պարզապես լավ են քողարկված, պարզապես նրանք վախենում են շատ մարդկանց ուշադրության կենտրոնում լինելուց:
Ամեն մեկին մի բան բարդ է տրվում: Ինձ` նյութի վերնագիր ընտրելը: Այս գործն ինձ համար այնքան բարդ է, որ մեկ-մեկ անվերնագիր նյութեր եմ ուղարկում: Չէ որ վերնագիրը պիտի լինի այնպիսին, որ ընթերցողին ստիպի մտնել ու կարդալ առաջին տողը, իսկ դրանից հետո կշարունակի թե ոչ, դա այլ հարց է:
Բայց չնայած դժվարությանը, ինձ ազատ ժամանակ ամենից շատ նյութ գրելն է դուր գալիս, ու նամանավանդ, վերնագիր դնելու պահը: Չէ որ ամբողջ օրը ուղեղը ծանրաբեռնելուց հետո, պետք է թույլ տալ նրան մի քիչ էլ մարզել ինքն իրեն, տրամաբանել, փնտրել ու գտնել: