Վեր կաց, եղբայր իմ

…ու քե՜զ տանեմ մեր սարերով ու քե՜զ տանեմ մեր լեռներով…
Անչափ ցավալի է, որ այսօր գրում եմ ոչ թե քեզ համար, այլ քո մասին։ Իսկ քո մասին բոլորն են խոսում՝ մեծ թե փոքր, ծանոթ կամ անծանոթ։ Էս գրողը տարած պատերազմը քեզ տարավ մեզնից։ Մենք անքեզ մնացինք։ Քո չլինելու գիտակցումը և ապրելը այլևս անհամատեղելի են։ Էլ չկան քո ապրեցնող ժպիտն ու զրնգուն ծիծաղը։
Քո Արևածագի առավոտները էլ երբեք նույնը չեն լինելու, մայրամուտները հավերժ վշտալից դարձան։
Առանց քեզ արևն էլ նախկինի նման չի ջերմացնում, անձրևը չի թրջում, ջուրը չի հագեցնում։
Առանց քեզ մենք ամաչում ենք ապրել։
Դու պիտի ապրեիր, որ քեզ հիշելիս արցունքի փոխարեն ժպտայինք ու ժպտալիս լաց չլինեինք։
Դու պիտի ապրեիր, որ աշխարհը չփլվեր մեզ վրա։
Դու ապրում ես, որովհետև մենք ոչ մի վայրկյան քեզ չենք մոռանում, որովհետև կյանքդ զոհեցիր հանուն Հայաստանի ու Արցախի կյանքի ու անմահացար։
Դու քո լույս կյանքը զոհեցիր, որ մենք կարողանանք հաղթահարել կյանքի խավարը։
Ամեն անգամ երկնքին նայելիս պիտի քեզ փնտրենք ու հավատանք, որ տեսնում ես մեզ, ժպտում ես մեզ ու քայլում ես մեր կողքին։
Միշտ մի բուռ արցունք անընդհատ խեղդում է մեզ, բայց լաց չենք լինում. դու ու կյանքը հոմանիշներ էիք՝ ուզում էիր, որ բոլորը երջանիկ լինեն։
Դու ապրում ես մեր մեջ ու մեր կողքին՝ հավետ։

Հավատացած եղիր, զինակից ընկերներդ անպայման առնելու են վրեժդ արնախում թշնամուց։

Աստված պահապան հայ քաջ զինվորին։