Իր նորանշանակ տիրացուի հետ հարսանքատեղից ետ էր դառնում մշեցոնց գյուղի, օսկերչու թաղի Տեր Դանելը։ Շատ էին անցել, թե քիչ, երբ տիրացուն կանգնեցրեց լծկան եզներին կցված սայլը, ու դարձավ Տեր հոր կողմը։
-Տեր հայր, զիմ սիրդ ուր տեղ չի գդնա, գուզիմ հիմնամ՝ իմա՞լ կեղնի, որ ծեսի վախտ համեն բան ես կենիմ, դու մեգ-էրգու աղոթք կսիս ու գպրձնաս, բայց սեղանու վրա հմնուց պադվավոր տեղ քումն ի, ու զիս տեղ չկա։
Բանն այն էր, որ ամեն ծեսի ժամանակ խեղճ տիրացուն ամբողջ օրը ման էր գալիս Տեր հոր ետևից, կատարում նրա ասածները, շարականներ երգում ու աղոթք կարդում ինչքան ասես, բայց երբ սեղան նստելու ժամանակն էր գալիս, Տեր Դանելը մոռանում էր նրան, և քանի որ տիրացուն իրավունք չուներ առանց Տեր հոր թույլտվության սեղան նստել, այդպես մինչև վերջ մնում էր ոտքի վրա, դատարկ փորով։
- Էս ի՞նճ կսիս, տղա՜, զիմ հե՞դ ոդ գմեգնիս, մեղք է, լա՜ո, Աստվաձ չի ներե։
- Թե որ Աստվաձ քզի ներեց, ընձի լե գներե ու գներե,- բարկացած նետեց տիրացուն ու հանելով եզների սամին սկսեց ծեծել Տեր հորը։
- Վա՜յ, կսպանիս, թո՜ղ, լա՜ո, իդրաց հեդո դու լը զիմ հեդ սեղան գնստիս,- հարվածների տարափի տակ մի կերպ աղերսեց Տեր Դանելը։
- Դը իշե՛, Տեր հայր, թը դու քու խոսկ լը չհիշիս, իդը սամին քու միտք պահե։
Հերթական հարսանիքն էր, նորից ճոխ սեղանների ամենապատվավոր տեղերից մեկը Տեր Դանելինն էր, իսկ նա կրկին մոռացել էր տիրացուին էլ, իր խոստումն էլ… Թեժ կերուխում էր, երբ Տեր հոր կողքին կատաղությունից փայլող աչքերով հայտնվեց տիրացուն ու կամացուկ շշնջաց ականջին.
- Տո՛ Տեր հա՞յր, սամի՜…
-Վա՜յ, տե՛ր օրշնած, ծամի՜,- վեր թռչելով պատվիրեց Տեր հայրը՝ մտաբերելով նախորդ անգամ գլխին եկածը…
Հ.Գ.- Պատմության դեպքերն ու դեմքերը վերցված են պապիս՝ Գրիշա Այվազյանի պատմություններից։