Ժամը 7:30-ի սահմաններն էր: Հեռախոսիս զանգ եկավ: Վերցրեցի` տեսնեմ ընկերս ա՝ Արմանը:
-Ալո, հա, ի՞նչ կա, Արմ:
-Ամոն էր զանգել. իրանց տուն ա կանչըմ, գալի՞ս ես:
-Հա, ոնց չեմ գալի: Ո՞ւր ես՝ տեղդ ասա:
-Արի խաչմերուկ:
-Լավ, հինգ րոպեից ըտի եմ:
Հեռախոսը անջատեցի ու գնացի: Եղբայրս՝ Էրոն ու Արմանը ինձ էին սպասում: Իրար հանդիպեցինք խաչմերուկում: Խաչմերուկի մասին ես ձեզ էլի եմ պատմել, Բաղանիսի նշանավոր խաչմերուկը, որտեղից երկու ճանապարհ է բաժանվում՝ մեկը թշնամու դիրքերից երևում է, մյուսը՝ համեմատաբար անվտանգ: Գնում էինք մեր մյուս ընկերոջ՝ Արմենենց տուն: Որոշ ժամանակ անց, երբ արդեն քայլում էինք ճանապարհով, սկսեցին կրակել: Հետ շրջվեցինք ու նայում էինք: Կրակոցներն սկսեցին ուժեղանալ, սակայն գյուղի վրա չէր, այլ դիրքից դիրք: Ես ասացի.
-Տղեք, էկեք ճամփեն անց կենանք:
Ճանապարհի մյուս կողմը չէր երևում դիրքերից: Արմանն ասաց.
-Դուզ ես ասըմ, էկեք անց կենանք:
Ճանապարհի միջնամասում էինք ու…
-Ֆըզզզզզզզզ…
Ադրբեջանական դիրքերից արձակված գնդակներից մեկը անցավ իմ և Արմանի գլխավերևով: Բախտներս բերեց, որ բարձր էր ընթանում: Արագ թաքնվեցինք տներից մեկի մոտ: Կրակը դադարեց: Շարունակեցինք ճանապարհը, ու մեկ էլ ավելի ուժեղ կրակահերթ սկսեց, բայց այդ ժամանակ արդեն հասել էինք ընկերոջս տուն ու շունչներս էինք տեղը բերում:
Լավ էր, ոչ մեկիս բան չեղավ: Ասել Արմանի.
-Մատաղ ունինք անելու: