-Ալո:
-Բարև, այ կորած, էս ո՞ւր ես, չկաս, կյալի՞ս ես Պերթը (Բերդ) պարապմունքի, մի հատ ասիլ չես` ստիեք ընկերուհի ունեմ:
-Է՜, սրտովս քնա, էս քանի օր ա էնքան նեղացած եմ, վեր…
-Քեզ ի՞նչ կա, մի անկապ պյանից երևի, օրինակ… ըը… սպասի ասեմ:
-Չէ, էս մհետ լուրջ ա, միասնական քննություններին մի երկու ամիս մնաց:
-Նորից չսկսես, էլի` լարվըմ եմ էդ վախտ, դե սաղն էլ լարվըմ են, էլ չբողոքես, անցած թեստը տասնո՞ւթ չիր ստացել:
-Էդ կստանամ, է, էդ հեչ, մնալի տեղը: Քնըմ են հորքուրանք, քնըմ են Ռուսաստան, Երևանի տուն-տեղ ծախըմ են՝ քնան: Մի քանի օր առաջ զանգեցին ասեցին:
-Բա-բայց…
-Բա տենըմ ես, տյու էլ խռնվեցիր իրար, բա ես ի՞նչ ասեմ:
-Բա էն րեխեն: Ի՞նչ էր անունը. Աննա՞, Անի՞: Ուրիշ ծանոթ, եսիմ, կողքի գյուղից թեկուզ, չունե՞ս:
-Անահիտ էր, դե ինքը որոշեց չտա թղթերը: Դե, ընտանիքով էլի տհե որոշեցին, էմի տարի քույրիկն էլ կպրծնի դպրոցը, իրար հետ կտան, մըչև էտ կըշխատեն փողը: Դե, մեկ էլ մեր դասարանից 2 տղա են թղթերը տալի…
-Ի՞նչ, մամ: Է՜, մամ, լավ էլի,- կողքից ընկերուհուս մոր ձայնն եմ լսում:
-Հըն, մամա՞դ էր, ի՞նչ ա ասըմ:
-Դե, էն, վեր իրանց վախտ ամեն համալսարան հանրակացարան ուներ, հսկողություն կար, իրանք մենակ սվերիլի մասին ին մտածըմ, սաղ ծախեցին, փոխեցին ու… Ու ի՞նչ, մամ… Հա, հա, ասմ եմ էլի: Ասմա ընկերուհուդ էլ ասա՝ գիդա. հմի պարապիլը բրախած՝ մնալի տեղի մասին ենք մտածըմ: Է՜, վեր սհե քնա, Անահիտի հետ երևի ես էլ էմի տարի թղթերս տամ, բայց եսիմ: Ի՞նչ, մամ, ո՞վ, Անահի՞տը: Հա, եկա, եկա: Դե լավ, Անահիտն ա եկել, քնամ տենամ՝ ինչ ա ասըմ, կզանգեմ էլի…