Բախտի բերմամբ հաճախ եմ լինում ինքնաթիռներում, և թռիչքները հաճախ տևում են 14-16 ժամ։ Շատերը մտածում են, որ 14 ժամ ինքնաթիռում նստելը, ամպերից վերև գտնվելն ու անգործությամբ զբաղվելը հերոսություն է։ Բայց ես միշտ սիրով կոտրում եմ այդ կարծրատիպը՝ մարդկանց ասելով, որ այդ ժամերը երբեմն շատ օգտակար կարող են լինել։ Ուրախ եմ, որ բախտ եմ ունեցել վայելել այդ 14 ժամերը 7 անգամ (շուտով 8-րդն էլ կավելանա)։

Երբ նստում եմ ինքնաթիռ, նախ հարմար «կահավորում եմ» իմ նստատեղը։ Այսինքն՝ տեղավորում եմ պայուսակս, բաճկոնս ու բոլոր-բոլոր այն պարագաները, որոնք ինձ պետք են գալու։ Ապա նույն բանն անում եմ եղբորս համար, քանի որ միշտ միասին ենք հայտնվում ամպերի վերևում։ Հետո ականջակալներով իմ սիրած երգերն եմ վայելում մինչև գետնից պոկվելն ու հանդարտ շարժվելը։ Դա տևում է երևի թե 30 րոպե։

Հետո մի քանի ֆիլմ եմ դիտում, սկսում եմ կարդալ այն գիրքը, որը պայուսակումս է, ու հաճախ էլ ավարտում եմ այն։ Երբ այս շարունակական պրոցեսը կրկնում էի արդեն 7-րդ անգամ (մարտի 19-ն էր), կողքիս նստած տղամարդը, որ ֆիլմ էր դիտում, խախտեց ինքնաթիռում տիրող լռությունը իր ծիծաղով։ Երևի ֆիլմի հերոսները ինչ-որ հումոր արեցին։ Ու քանի որ գրեթե բոլորը քնած էին, միայն ես լսեցի այդ ծիծաղը և ինքս էլ սկսեցի բարձր ծիծաղել։ Նա նկատեց ծիծաղս, հանեց ականջակալներից մեկն ու ասաց.

-Եթե ամերիկացի ես, անպայման կնայե՛ս այս ֆիլմը, շա՜տ լավն է, երևի թե միայն ամերիկացիները կհասկանան։

Խոսքն ավարտեց ու կրկին սկսեց քրքջալ։

Ես ասացի, որ ամերիկացի չեմ, բայց անպայման կնայեմ ֆիլմը։

Հետո կանգնեցրեց ֆիլմն ու ասաց.

-Տեսա, որ նկարում էիր քիչ առաջ, վատ չի ստացվում, բայց կարող ես ավելի լավ։ Ձեռքիդ շարժումները ճկուն չեն, տո՛ւր, ցույց տամ։

Առաջին անգամն էր, որ կողքիս նստած ուղևորը խոսում էր ինձ հետ։ Ուրախացա, ինքս էլ չգիտեմ՝ ինչու։ Արագ հանեցի ալբոմս ու մի մատիտի հետ մեկնեցի նրա կողմը։ Նա ցույց տվեց՝ ինչպես ճիշտ մշակումներ անել, ճիշտ դիրք ընտրել մարմնի համար։ Հետո ասաց, որ իր անունը Ռոն է, ծնողները կողմ չէին, որ ինքը արվեստով զբաղվի, բայց հիմա գրաֆիկ դիզայներ է ու մեծ գումարներ է աշխատում։ Այսպես խոսեցինք, ու չնկատեցի՝ ինչպես վայրէջք կատարեցինք։ Երբ դուրս եկանք ինքնաթիռից, շտապում էր և արագ քայլերով առաջանում։ Մոտեցավ ինձ ու ասաց.

-Շատ հաճելի էր, հուսամ՝ կրկին կտեսնվենք։

-Ռո՛ն, իսկ ինչպե՞ս էր կոչվում ֆիլմը,- հարցրի ես ու նկատեցի, որ իմ նոր ընկերն արդեն չքացել է մարդկային հսկա ամբոխում:

Ուրբաթ է՝ ծանր օրվա վերջին ժամը դպրոցում։ Խիստ ուսուցիչ էր, պիտի ուշադիր լսեի։ Հեռախոսս զանգեց դասի ժամին, ի՞նչ անեմ։ Պարտադիր պիտի վերցնեի, քույրս էր զանգում։

-Ալո, ի՞նչ ա եղել։

-Է՛մ, ո՞ւր ես,- շնչակտուր ասաց քույրս։

-Դասի եմ, ուր եմ։

-Խոսա, մինչև բանասիրականից հասնեմ գլխավոր մասնաշենք, էլի։

-Բայց ի՞նչ խոսեմ, համ էլ՝ դասի եմ, չեմ կարա։

-Լավ, ես կխոսամ, դու մենակ լսի։

Հիմա ում լսեմ՝ քրո՞ջս, թե՞ ուսուցչուհուն։ Դե, իհարկե, քրոջս։ Իմ հարազատն ինքն է, իսկ պատմությունը կսպասի։ Վերցրեցի ականջակալներս, թաքցրի մազերիս մեջ, և սկսվեց զրույցը։

-Ասա, ես քեզ լսում եմ,- ասացի ես՝ դասարանում մի կերպ ձևացնելով, թե լսում եմ ուսուցչին։

Խոսեցինք երկար-կարճ, հարց ու պատասխանով 5-10 րոպե։

Լսվեց հեգնող մի ձայն.

-Էմմա՛, կրկնի՛ր։

-Կներեք, ի՞նչ։

-Ասում եմ՝ կրկնի՛ր։

Ես կանգնեցի՝ ականջակալս ականջիս, քույրս լսում էր, թե ուսուցչուհին ինչ էր ինձ ասում և լսել էր, թե ինչ դաս էր բացատրել։ Ականջակալից լսվում է քրոջս ձայնը։

-Է՛մ, բռնվեցի՞ր, լավ, ասում եմ՝ կրկնի, մենք էլ ենք էդ դասերը անցնում հիմա։

Որ ասում էի՝ ավելի լավ է քրոջս հետ խոսեմ, վերջին հուշումն էլ օգուտ մնաց։

-Նստի՛ր, աղջիկ։

Ոնց կլիներ՝ ուսուցչուհին ինձ չկոպտեր, հարցին պատասխանել էի, չէ։

-Սե՛ր, հաջորդ անգամ անգլի ժամին կզանգես։

-Հա, եղավ, ես հասա, անջատում եմ։

-Հաջողություն։

Ողջունում եմ ձեզ, Հայաստանի հպարտ ու արժանապատիվ քաղաքացիներ, ազգի պայքարող ու չհանձնվող երիտասարդություն, հեղափոխության ձգտած և այդ հեղափոխությունն ապրած հայորդիներ, ողջունում եմ բոլոր նրանց, ովքեր այժմ կարդում կամ երբևէ կկարդան այս տողերը:

Ես ավելի քան համոզված եմ, որ վերջին քսան օրերի ընթացքում բոլոր հայերը, ինչպես երբեք, մեծ ոգևորությամբ, եռանդով, շունչը պահած ու մատները խաչած հետևել են մեր երկրի քաղաքական գործընթացների զարգացմանը, ամեն օր պարտաճանաչ կերպով լսել են լուրերի թողարկումները, ժամերով նստել են ուղիղ եթերի առաջ, հետաքրքրվել ու տարվել են քաղաքականությամբ՝ սրտաբուխ մեկնաբանություններ թողնելով: Ու էլ չեմ խոսում այն հարյուր հազարավոր քաղաքացիների ու տարբեր բնագավառների գործիչների մասին, ովքեր ամեն օր ժամեր շարունակ քայլել են հանրապետության տարբեր փողոցներով, բղավել ու վանկարկել են՝ կորցնելով անգամ դրական ինքնազգացողությունը: Եվ այս ամենը տեղի է ունեցել միակ ու բոլորիս քաջ ծանոթ նպատակի համար, որին հասնելու ճանապարհին արդարացված էին բոլոր միջոցները:

Եթե քսաներորդ դարի խոշորագույն գրողներից մեկը՝ Թեոդոր Դրայզերը, ապրեր ժամանակակից աշխարհում, ապա նա իր հայտնի արտահայտությունը անպայմանորեն հայ ժողովրդին կհղեր. «Նրանց համար կյանքը միմիայն երկու կողմ ունի՝ ուժ և թուլություն…»: Ու նա հաստատ կշարունակեր իր տողերը, «…մինչդեռ նրանք սովոր չեն ապրել դրանցից երկրորդին առերեսված»: Հիրավի, չէր սխալվի Դրայզերը, ինչպես այսօր չի սխալվել հայ ժողովուրդը:

Դեմքիցս չհեռացող ժպիտը, օրավուր աճող հպարտությունս ու հայրենիքիս հանդեպ իմ սերը չի կարող թևեր չտալ ինձ ու վստահեցնել, որ ես ճիշտ եմ, ճիշտ եմ այն հարցում, որ Հայաստանն ավելի լավն եմ տեսնելու, որ այն արդեն ավելի լավն է: Ու թե կլինեն մարդիկ, ովքեր կժխտեն կամ չեն հավատա դրան, կլինեն դավաճանն իրենց սեփական գիտակցության: Ու թե հանակրծ կլինի այն ապագա երկրի գլուխը, ով ոչ մի կերպ չի արդարացնի միլիոնավոր մարդկանց հույսերը՝ նրանց հուսախաբ անելով, ինչին արդեն ամենաքիչն եմ հավատում, կլինի դավաճանն իր երկրի, ինքնասիրության ու մարդկային որակների:

Ուրեմն, եկեք վստահ առաջ քայլենք, չընկրկենք ու լավ իմանանք, որ եթե հազարամյակներ շարունակ գոյատևած փոքրաթիվ ազգը չի ոչնչացել անգամ աշխարհի ամենասարսափազդու թշնամու սրից, արհավիրքներից ու տանջանքներից, ապա մինչև աշխարհի վերջն էլ Աստծո ընտրյալ այդ ազգը կապրի, կհավատա ու երբեք չի հանձնվի:

Սեր, խաղաղություն ու ներդաշնակություն եմ մաղթում մեր երկրին ու մեզ բոլորիս:

Շատերի կարծիքով մենք մի սերունդ ենք, որին բացի համացանցից ու սելֆիի ձողից ուրիշ ոչինչ չի հետաքրքրում: Բայց չէ՞ որ հենց նույն սերունդն է, որ օր ու գիշեր պահպանում է մեր երկրի սահմանները և մեզ հանգիստ քուն է պարգևում: Հենց այդ նույն սերունդն է, որ կարողացավ ամբողջ աշխարհի կողմից հիացմունքի արժանանալ՝ իրականացնելով թավշյա հեղափոխություն: Մեծահասակները միշտ փնովել ու նախատել են մեզ, բայց այժմ նրանց հայացքները այլ բան են ասում։ Նրանք մեզ նայում են այնպիսի ժպիտներով ու թախծոտ աչքերով, որ պարզ է դառնում՝ մենք արել ենք այն, ինչը իրենք ժամանակին չեն արել, վախեցել են, թերագնահատել իրենց ուժերը: Անբացատրելի զգացում է, երբ մեծահասակները, հատկապես՝ ծերերը, տեսնելով երիտասարդներին երթի ժամանակ՝ մոտենում ու հպարտ հայացքով ասում են.

-Ապրեք, երեխեք ջան, ապրեք:

Եվ միայն պատկերացրեք, թե ինչպիսի սերունդներ են մեզ հաջորդելու, ինչպիսի երկիր են նրանք ստեղծելու։ Ու հեռու չէ այն օրը, երբ մենք, նայելով ապագա սերնդի աչքերին, կասենք նրանց.

-Ապրեք, երեխեք ջան, ապրեք: