Ուղիղ մեկ տարի առաջ ես ինձ համարում էի Հայաստանի ակտիվ պատանիներից մեկը: Դա ճիշտ էր, բայց՝ մասնակիորեն: Ես ակտիվ էի և մասնակցում էի տարբեր միջոցառումների: Բայց դրանք բոլորը դպրոցի միջոցով էին, այսինքն՝ եթե դպրոցում ինձ չասեին, որ այդպիսի բան կա ու մի քիչ էլ չհամոզեին՝ ես չէի մասնակցի:
Բայց մի օր ես դարձա «Մանանա» ընտանիքի անդամ: Ու դա հիմնովին փոխեց կյանքս: Մինչ այդ ասես լավ չէի հասկանում՝ ինչ եմ ուզում անել հետագայում, ամեն ինչ աղոտ էի պատկերացնում:
Հանկարծ սկսեցի նկատել գեղեցկություն ու յուրահատկություն նույնիսկ ամենահասարակ բաներում, ինչին կարելի է անդրադառնալ: Չեմ չափազանցնի, եթե ասեմ՝ գտա ինքս ինձ:
Խոսքս միայն զուտ հմտությունների մասին չէ, որ ստացա լրագրության, ֆոտոյի և կինոյի ոլորտներում, այլ նաև աշխարհայացքի ու մտածելակերպի զարգացման: Հոդված գրելն ու այն տպագրված տեսնելը յուրահատուկ հաճույք է: Հիշում եմ՝ ինչքան էի ոգևորվել առաջին հոդվածս տպագրված տեսնելով: Եվ այդ զգացողությունը ամեն անգամ ինձ համակում է, երբ տեսնում եմ նոր հոդվածս տպագրված: Իսկ զգալ քեզ մեկը այդ մեծ ընտանիքի անդամներից, արդեն մի անբացատրելի զգացում է: Ճամբար գնալուց հետո ես ինձ կերպարանափոխված էի զգում՝ ավելի ազատ ու առանց կոմպլեքսների: Հենց ճամբարում գտնվելու ժամանակ էլ իմացա «Ֆլեքս» ծրագրի մասին և համարձակություն ունեցա մասնակցելու: Հիմա ես «Ֆլեքսի» հաղթողներից մեկն եմ և դրան հասնելու համար պետք է ասեմ.
-Շնորհակալությո՜ւն, ի՛մ «Մանանա»: