Բարեգործությունը լավ բան է, բայց ես կարծում եմ, որ բարեգործությունն էլ չափ ունի։ Հիմա կմտածեք՝ ինչ չար ու անհոգի աղջիկ է, ինչպե՞ս կարող է բարեգործությունը չափավոր լինել կամ բարի գործը՝ չափից ավելի։
Եկեք վերլուծենք. իրականում չափից ավելի բարեգործությունը մարդուն տրամադրում է ծուլության և սովորեցնում նրան ապրել առանց աշխատելու։ Եթե մարդուն անընդհատ տաս այն բաները, որոնց կարիքն ինքն ունի, այդ մարդը կսկսի մտածել, որ եթե կարելի է առանց որևէ բան անելու ստանալ անհրաժեշտ իրերը, ապա էլ ինչո՞ւ աշխատել։
Եթե դեռ չհամաձայնեցիք ու դեռ կասկածներ ունեք, եկեք փորձենք օրինակներով հասկանալ։ Ենթադրենք դուք սոցիալապես անապահով մարդ եք, որը չունի աշխատանք, ապրում է, օրվա հացը մի կերպ հայթայթելով, ունի 3 անչափահաս երեխա: Հանկարծ, հայտնվում է ինչ-որ բարեգործ կամ կազմակերպություն, որն օգնություն է տրամադրում և դառնում է ձեր «փրկիչը»։ Համաձայն եմ՝ իսկապես այդպիսի մարդիկ կամ կազմակերպությունները շատ մեծ աջակցություն են ցուցաբերում, բայց այստեղ ինչ-որ սխալ կա: Նրանք ոչ թե պետք է ձուկ տան ձեզ, այլ սովորեցնեն, թե ինչպե՞ս է պետք ձուկ բռնել։ Առաջին դեպքում, երբ ստանում ենք պատրաստի ձուկ, կարծում ենք, թե այդ օգնողը պարտավոր է տալ այդ օգնությունը, և բարեգործությունը դառնում է սովորական: Դուք սկսում եք մտածել, որ եթե աղքատ եք, ապա մարդիկ պարզապես պարտավոր են ձեզ օգնել, և վերջ: Բոլորը պարտավոր են, բացի ձեզնից։ Բայց չէ՞որ ձեր ընտանիքի համար առաջին հերթին դուք եք պատասխանատու, ոչ թե ինչ-որ կազմակերպություն: Բայց դուք ամենևին էլ մեղավոր չեք, ձեզ այդպիսին դարձրել է հասարակությունը և այն մարդիկ, ովքեր օգնում են ձեզ, բայց չեն գիտակցում, որ ավելի շատ վնասում են։
Հ. Գ. Ես ոչինչ չունեմ բարեգործական կազմակերպությունների կամ բարեգործ անհատների դեմ, նրանք իսկապես լավ գործ են անում, միայն թե, եկեք չմոռանանք, որ նեղ կացությունից հանելուց հետո պետք է հնարավորություն ստեղծել, որ մարդն ինքը աշխատի: