Հիշում եմ՝ երեք տարի առաջ էր, առաջին անգամ ընկերուհուս հետ ուշացած եկանք դասի: Դպրոց մտնելուն պես ուսուցչուհիս ասաց, որ գնանք ինֆորմատիկայի սենյակ, շատ կարևոր դաս է: Ներս մտանք, բայց մեր ուսուցիչները չէին, ներկա գտնվեցինք մի դասընթացի և ծանոթացանք «Մանանա» կենտրոնի թիմի հետ:

Իհարկե, հենց առաջին պահից սկսած ամեն ինչ շատ լավ էր: Այն փաստը, որ այսուհետև քո մտքերը լինելու են ոչ միայն քեզ համար, այլ բոլոր ընթերցել սիրողների, և այն, որ տարբերվելու ես մյուսներից, արդեն իսկ տպավորիչ էր:

Հետո հաճախեցինք քառօրյա դասընթացներին և որոշեցինք դառնալ պատանի թղթակիցների ցանցի անդամ:

Այդ ժամանակ դեռ չգիտեի, որ իրականում կայացնում եմ կյանքիս ամենակարևոր որոշումներից մեկը, որը հետո է իր պտուղները տալու:

Եվ այդպես սկսեցի պարբերաբար նյութեր հրապարակել: Ընկերներս ասում էին, որ լավ է ստացվում գրելը, ինչից էլ ոգեշնչվում էի:

Անցավ ժամանակ: Եկավ հաջորդ ու կրկին ինձ համար շատ կարևոր մի փորձություն: Գյումրու ժուռնալիստների «Ասպարեզ» ակումբը յուրաքանչյուր մարզից պետք է ընտրեր երեք թղթակցի մարզում նորությունները լուսաբանելու համար:

Իրականում մտքիս ծայրով էլ չէր անցնում, որ երեք մասնակիցներից մեկը ես եմ լինելու: Սկսվեցին եռօրյա դասընթացները: Պարբերաբար մեկնում էինք Գյումրի վերապատրաստումների, և իրար հետևից սկսեցին լույս տեսնել իմ հոդվածները` արդեն «Ասպարեզ» շաբաթաթերթում:

Ու կարծես քայլերս կամաց-կամաց գնում էին դեպի լրագրություն: Երբեք չէի մտածի, որ այս մասնագիտությունն եմ ընտրելու: Բայց շատ ուրախ եմ այդ որոշմանս համար: Եվ արդեն կարող եմ հպարտությամբ ասել, որ ընդունվել եմ Երևանի պետական համալսարանի լրագրության բաժին:

Կյանքի մի նոր ուղի և ճանապարհ կա առջևում: Նոր հաջողություններ և փորձություններ: Արդեն նյութերս լինելու են համալսարանից, այլ ոչ դպրոցից: Կարծում եմ` ակնառու փոփոխություն է:

Սիրելի վարչապետ իմ և իմ ընտանիքի անունից գրում եմ Ձեզ այս նամակը: Անկախ նրանից, թե որտեղ ենք ապրում, այնուամենայնիվ անբացատրելի և անթաքույց է մեր հուզմունքը, մեր սպասումները, մեր ակնկալիքները, որ կապված են այս հեղափոխության հետ, այս չտեսնված, մինչև հիմա չկրկնված, բոլոր տեղյակ ազգերի մարդկանց հիացմունքին արժանացած, մեր փոքր ազգի համազգային հեղափոխությունը, որի առաջնորդն եք Դուք, քանի որ այդպես ուզեց մեր ողջ ազգը:

Այժմ դուք ստանձնում եք մի դեր, որ, իհարկե, հասկանում ենք, որ ծայրագույնս դժվար է լինելու. այնքան շատ են առաջացած խնդիրները, բացթողումները, չարի արմատները, որոնք լուծելու համար մեծ ջանքեր, եռանդ կպահանջի Ձեզանից, իսկ մեզանից համբերություն, մինչև գարնանային այս սիրո հեղափոխությունը տա իր պտուղները:

Երբ արդեն կենտրոնանաք Ձեր աշխատանքի վրա, նախ խնդրում եմ, հանկարծ չփոխվեք, կմնաք այսպիսին՝ պարզ, հասարակ, ժողովրդի հետ, ժողովրդի մեջ: Դուրս եկեք փողոց ու պարզ ճակատով շրջեք, քայլեք ու զրուցեք, դիտողություն արեք և խրատներ ընդունեք, քանզի դուք էլ նրանց ծոցից եք դուրս եկել ու տեղյակ եք ժողովրդի հոգսից ու ցավոտ կողմերից: Ուշադիր եղեք խնդրում եմ առողջապահության խնդիրներին, որ անապահով մարդը, իրոք, կարողանա անվճար բուժվել և բարեհամբույր վերաբերմունքի արժանանալ: Չնայած որ միջոցները չեն ների, խնդրում եմ ուշադիր եղեք, որ վարձի չմուծման պատճառով ուսանողը թևաթափ չլինի, որպեսզի ծնողը իրեն նսեմացած չզգա, արդարադատությունը թող լինի ամենուր և ամենքի համար հավասար, որպեսզի անարդարության զոհեր չլինեն:

Շատ բան չեմ ցանկանում, միայն ուզում եմ, որ ոգևորությունը, այս զրնգուն տրամադրությունը Ձեզ տանի ի գործ, միայն թե Դուք ուժեղ եղեք, անկոտրում կամքը էլ ավելի զորացրեք, քանի որ մի ողջ ազգի կոտրված թևերի դարմանն եք դարձել:

Ես գիտեմ, Դուք կախարդական փայտիկ չունեք, կամ հրաշագործ չեք, որ իսպառ վերացնեք չարն ու ատելությունը մարդկանց սրտերից, բայց Ձեր ժողովուրդը, Ձեր հպարտ ու այլևս անկոտրում քաղաքացին անվերապահորեն վստահում ե Ձեզ, սիրում է Ձեզ, քանի որ Ձեր խոսքը դարձավ գործ, իսկ գործը տվեց իր բաղձալի պտուղները:

Ես հասկանում եմ, որ ոմանց համար այս հեղափոխությամբ ինչ- որ պարտություն ազդարարվեց, բայց համոզված եմ, որ դրանից միայն երկիրս կծաղկի, զինվորն ավելի վստահ կգնա ծառայելու, բժիշկը ավելի սրտացավ կաշխատի, մանկավարժը ավելի ջանասիրաբար, ուսանողը՝ գիտելիքի ծարավով, թևավորված ապագայի տեսիլներով, երեխան կունենա ապահով և անհոգ մանկություն, իսկ թոշակառուն՝ ապահով ծերություն:

Ուզում եմ ակնկալել, որ Ձեր ու մեր բոլոր երկիրը լքած քույրերն ու եղբայրները մի օր տուն կդառնան, իմանալով, թե հիմա մենք ինչպիսի մարդասիրական երկրում ենք ապրում, ինչպիսի օրինապահ ենք դարձել, ինչպիսի հզոր երկրում ենք ապրում, քանի որ ազգովին լուծելու դեռ էլի խնդիրներ ունենք:

Ես և իմ ընտանիքը հասկանում է Ձեր առջև խոյացած բոլոր դժվարությունները, բայց հավատում է Ձեզ: Դուք եք տվել այդ հույսը և  ակնկալիքները: Գիտենք, հեշտ չի լինելու իրականացնելը, բայց Ձեր թիմով փորձեք քայլ առ քայլ իրագործել մեր երազած Հայաստանի սրբագործված ապագան:

Հայաստանի բոլոր մարզերից տեխնոլոգիաներով հետաքրքրվող հարյուրից ավելի երիտասարդներ էին հավաքվել Գյումրիում՝ մասնակցելու առաջին անգամ անցկացվող «High tech» համաժողովին: Համաժողովը նպատակ ուներ ցույց տալու և բացահայտելու կրթությունից բիզնես հնարավորությունները:

Ինչպես Գյումրիում և Վանաձորում, այնպես էլ մյուս մարզերում, ցանկանում են ստեղծել տեխնոլոգիական կենտրոններ: Երկրում պետք է զարգանա այս ոլորտը, քանի որ այն տնտեսությունը առաջ մղող ուժերից մեկն է: Նաև հաջողություններ են սպասվում ճանապարհների թվայնացման ոլորտում, հուշագիր ստորագրվեց ծրագրի պիլոտային մեկնարկի մասին՝ Հայաստանի տրանսպորտի, կապի և տեղեկատվական տեխնոլոգիաների նախարար Վահան Մարտիրոսյանի և «Թվային նուռ» ընկերության հիմնադիր Թոդդ Ֆաբաքերի կողմից:

Երկրորդ օրը ավելի գործնական բնույթ էր կրում: Թոդդ Ֆաբաքերի հետ քննարկում էինք տուրիզմում տեխնոլոգիական գործիքների կիրառման հետ կապված հարցերը: Տարբեր մասնագետների կողմից անցկացվում էին վորքշոփեր: Պատմում էին սեփական հաջողությունների, բիզնես ստեղծելու ու կառավարելու մասին: «High tech forum»-ը լավագույն հարթակն էր նոր ծանոթություններ ձեռք բերելու և համատեղ նախագծեր ստեղծելու համար:

Շատ էի սիրում, երբ հյուր էիր գալիս: Սիրում էի քեզ հետ խաղալ, խոսել, ժամանակ անցկացնել: Ավելի շատ սիրում էի, երբ ես էի քեզ հյուր գալիս, ու ինձ հետ միշտ բերում էի ծաղիկներ: Տուն գնալու մասին անգամ չէի մտածում, կարող էինք անվերջ քայլել և զրուցել: Գիտե՞ս՝ ասում են, որ աչքերս շատ նման են քո աչքերին: Գիտե՞ս՝ եթե կարողանայի, քեզ անպայման կվերադարձնեի, քեզ հետ միասին կվերադառնար նաև շատերի ժպիտը: Շատ եմ ափսոսում, որ ավելի շատ ժամանակ չեմ անցկացրել քեզ հետ, չեմ ասել, որ քեզ շատ եմ սիրում: Կուզեի տանն ինձ սպասեիր, և ես, պատվոգիրը՝ ձեռքիս, ուրախ ժպիտը՝ դեմքիս նետվեի գիրկդ, իսկ դու համբուրեիր: Եթե ես իմանայի, որ վերջին անգամ եմ քեզ տեսնում, ես կասեի, թե ինչքան շատ եմ քեզ սիրում: Եթե իմանայի, որ այլևս չեմ տեսնելու, կգրկեի ամուր, որ կարոտս առնեմ: Եթե իմանայի, որ գնում ես ու հետ չես գալու, թույլ չէի տա: Հիմա այցի եմ գալիս, խոսում շիրիմիդ հետ, ես գիտեմ՝ դու ինձ լսում ես և տեսնում: Միայն թե կուզեի ես էլ քեզ տեսնել, լսել, գրկել, համբուրել:

Հորաքո՛ւյր, կարոտում եմ քեզ շատ:

Օգոստոսի յոթը շատ կարևոր օր էր իմ և ընկերներիս կյանքում: Մասնակցելով «Նորագույն տեխնոլոգիական ձեռներեցությունը աղջիկների համար» մրցույթին և հաղթահարելով հայաստանյան և երկրորդ փուլերը՝ մենք հնարավորություն ստացանք ներկայացնելու մեր երկիրը միջազգային հարթակում: Պետք է մեկնեինք Սան Ֆրանցիսկո: Մեծ ոգևորությամբ, սիրտներս լցված մեծ հույսով և հավատով, հրաժեշտ տալով բոլոր հարազատներին՝ բարձրացանք օդանավ: Անցանք Վիեննան, այնուհետև՝ Նյու Յորքը և վերջապես մենք Սան Ֆրանցիսկոյում ենք: Մեզ դիմավորեց մի աղջիկ՝ Մոնիկան, որին տեսնելուց և բարևելուց հետո մոռացանք հոգնածության մասին: Մոնիկան մեզ ուղեկցեց մինչև մեր սենյակ և թողեց, որ հանգստանանք, քանի որ մեզ մեկ շաբաթ ուրիշ կյանք էր սպասվում:

Հաջորդ առավոտյան ծանոթացանք մյուս ավագ և կրտսեր թիմերի, կազմակերպիչների հետ: Նախաճաշից հետո եկավ ուսուցիչներից մեկը, և սկսեցինք զրուցել այն մասին, թե ինչու ենք այստեղ, ինչն է մեր նպատակը և ամենակարևորը՝ թե ինչ ենք ցանկանում փոխել աշխարհում: Իսկ հետո մյուս խմբերի հետ ավելի մտերմանալու համար կանգնել էինք դեմ դիմաց և պետք է մեկ րոպեի ընթացքում պատմեինք մեր ստեղծած հավելվածի մասին: Հետո այցելեցինք «Կռուպտիկ» ընկերությունը: Մեզ էին սպասում փորձառու մասնագետները: Բաժանվեցինք մի քանի խմբերի և ծանոթացանք այն մասնագետների հետ, որոնք վերամշակում են ձայները և օգտագործում խաղերի մեջ: Հենց այդ ժամանակ մասնագետներից մեկն ինձ կանչեց իր մոտ, և ես պետք է փորձեի հրեշի ձայն արձակել: Իմ ձայնի օրինակով ցույց տվեցին, թե ինչպես է տեղի ունենում ձայնի վերափոխումը: Բավականին գիտելիքներ ստանալուց հետո՝ բոլոր թիմերից մեկ հոգի պետք է ներկայացներ իր թիմին և ստեղծված հավելվածը: Այսպես անցավ մեր առաջին օրը:

Հաջորդ օրը ամենապատասխանատու օրն էր. մենք պետք է ներկայանայինք ժյուրիի անդամներին: Բայց մինչ այդ բոլոր թիմերը պետք է պատրաստեին պաստառներ: Ուղևորվեցինք «Գուգլ» ընկերություն: Այստեղ ժյուրիի անդամները մոտենում էին մեր պաստառներին և հարցեր տալիս հավելվածից: Երկրորդ համարի տակ պետք է ելույթ ունենայինք մենք: Այն խնդիրը, որը դրված էր մեր առջև, մենք կատարեցինք: Այս ընթացքում մեր կողքին էր և մեզ քաջալերում էր հայկական համայնքը: Հաջորդ օրվան երևի թե ամենաշատն էինք սպասում. այց քաղաքի տեսարժան վայրեր: Ճիշտ է՝ օրը մի փոքր ամպամած էր, բայց դա մեզ չխանգարեց: Առաջինն այցելեցինք Վիկտորյա թագուհու տունը, որտեղից երևում էր քաղաքը: Մեզ հետ էր նաև էքսկուրսավարը, որը սիրով պատասխանում էր մեր բոլոր հարցերին և ծանոթացնում քաղաքի հետ: Հաջորդ վայրը, որն այցելեցինք, Ոսկե դարպասներն էին: Ճիշտ է՝ մենք չկարողացանք բարձրանալ կամրջի վրա, բայց կարևորը՝ տեսանք այն, իսկ մառախուղը, որը ծածկել էր կամրջի մի մասը, էլ ավելի խորհրդավոր տեսք էր հաղորդում: Եղանք նաև Խաղաղ օվկիանոսի ափերին, ինչպես նաև տեսանք նավահանգիստը:

Արդեն վերադարձի պահն էր, պետք է պատրաստվեինք մրցանակաբաշխությանը: Ելույթ ունեցանք հանդիսատեսի առջև և պատրաստ էինք լսելու արդյունքները: Առաջինը կարդացին մեր թիմի անունը: Այնքան շփոթված էինք, որ չհասկացանք՝ ինչու են կանչում: Կրթություն անվանակարգում մենք զբաղեցրել էինք առաջին տեղը: Բայց սա դեռ վերջը չէր: Մեր թիմին ևս մեկ անգամ հրավիրեցին բեմ: Եվ իմացանք, որ սահմանված էր ևս մեկ մրցանակ տասներկու թիմերից մեկի համար՝ «Հանդիսատեսի համակրանք»: Ունենալով երկու հազարից ավելի հանդիսատես՝ մենք կարողացանք շահել այդ մրցանակը:

Մեր վերջին օրն Ամերիկայում ամբողջությամբ անցկացրինք հայ համայնքի հետ: Եվս մեկ անգամ շրջեցինք քաղաքով մեկ: Այցելեցինք Սան Ֆրանցիսկոյում գտնվող միակ հայկական եկեղեցին: Ծանոթացանք մեր հյուրերի հետ, որոնք մեզ հարցեր էին տալիս հավելվածի, նաև ծրագրավորման մասին: Իսկ Սան Ֆրանցիսկոյի կանանց կազմակերպության տնօրենը՝ մեր շատ սիրելի Քրիստինեն, մեզ համար պատրաստել էր փոքրիկ անակնկալներ: Սա շատ կարևոր կյանքի դպրոց էր, որտեղ մենք սովորեցինք լինել հաստատակամ մեր նպատակների մեջ, ունենալ երազանքներ և դրանք իրականացնել, օգնել մեկս մյուսին, դառնալ ոչ թե թիմ, այլ իրական ընտանիք: