Սվետլանա Դավթյանի բոլոր հրապարակումները

Արտագաղթ

2017/06/23 Սվետլանա Դավթյան

Ամեն օր լսում եմ, թե ինչպես են Հայաստանից հեռանում շատ ընտանիքներ: Հեռանում են ընդմիշտ, հեռանում են ամբողջ ընտանիքով: Ես այլ երկրում երբևէ չեմ ապրել, բայց լավ գիտեմ՝ ինչ է նշանակում, երբ հարազատներդ գտնվում են քեզանից շատ հեռու, օտարության մեջ:

Վերջերս ընկերներիցս մի քանիսը նույնպես ընտանիքներով ընդմիշտ հեռացան: Ես ունեմ մի շատ մտերիմ ընկերուհի՝ Մարգարիտան: Արդեն ինը տարի է, ինչ իրար ճանաչում ենք: Մագան ծնվել և մինչև դպրոց գնալը ապրել է Ֆրանսիայում, բայց հետո վերադարձել են հայրենիք: Այստեղ ընդունվել է դպրոց, ստացել է հայկական կրթություն: Զրուցելիս հաճախ էր ասում, որ պետք է վերադառնան Ֆրանսիա: Այդ թեմայով վերջին զրույցից անցել էր մի քանի ամիս, արդեն մտածում էի, որ գուցե ցանկություն կա, բայց չեն հեռանա: Բայց եղավ այն, ինչն ամենաքիչն էի ուզում: Իմացա, որ հեռանում են, արդեն ամեն ինչ պատրաստ էր: Իրար հրաժեշտ տվեցինք և խոստացանք ամեն օր զրուցել: Արդեն յոթ ամիս է, ինչ հեռացել են երկրից: Մագան գնում է քոլեջ, սովորել է լեզուն, ձեռք է բերել նոր ընկերներ, ամեն ինչ լավ է: Իհարկե, մենք կապի բոլոր միջոցներով շարունակում ենք մեր շփումը, բայց միայն վիրտուալ: Չենք կարող հանդիպել, տեսնել իրար, միայն ինտերնետի միջոցով ենք կարողանում շփվել: Հուսով եմ, որ մի օր նորից կզրուցենք իրար հետ կողք-կողքի նստած, և ոչ թե էկրանից այն կողմ:

Հարցազրույց Արագածոտն

Ուսուցիչը ամեն պայմանում ուսուցիչ է

2017/06/19 Սվետլանա Դավթյան

Հարցազրույց ԿԱՊՈՒ (Կրթության առանձնահատուկ պայմանների կարիք ունեցող երեխաների) դպրոցի ուսուցչուհի Լիլիթ Հարությունյանի հետ:

-Դուք աշխատում եք տարբեր խնդիրներ ունեցող երեխաների հետ, հե՞շտ է աշխատել նման երեխաների հետ, թե՞ դժվար աշխատանք է:

-Բավականին դժվար է կրթության համար առանձնահատուկ պայմանների կարիք ունեցող երեխաների հետ աշխատելը, բայց փորձը ցույց է տվել, որ կարելի է հասնել հաջողության ցանկացած բնագավառում: Այստեղ կարևոր գործոն է հանդիսանում ուսուցչի նվիրումը և պատրաստակամությունը:

-Երեխաներն ինչպիսի՞ խնդիրներ ունեն: Քանի՞ աշակերտ է սովորում դպրոցում:

-Երեխաները կարող են ունենալ թեթև մտավոր հիվանդություն, ծանր մտավոր հիվանդություն, դաունի սինդրոմ, հենաշարժական համակարգի խախտում, աուտիզմ: Այս պահին Աշտարակի թիվ մեկ դպրոցում սովորում է 45 աշակերտ:

-Ինչպե՞ս է տեղի ունենում երեխաների ուսուցումը:

-Երեխաների ուսուցումը տեղի է ունենում հատուկ ծրագրով, որը կազմվում է՝ ելնելով երեխաների կարիքներից:

-Ուսուցիչները նման երեխաների վրա բարկանալու իրավունք ունե՞ն:

-Ուսուցիչները ոչ մի իրավունք չունեն բարկանալու կամ առավել ևս հարվածելու նման երեխաների: Իհարկե, երբեմն շատ դժվար է լինում երեխաներին կառավարելը, բայց բոլորն էլ առավելագույն համբերություն և պրոֆեսիոնալ մոտեցում են ցուցաբերում:

Երբ ուսանող ես Արագածոտն

Մայրիկս ուսանող է

2017/06/14 Սվետլանա Դավթյան

Շատ եմ սիրում երազել, բայց առավել շատ սիրում եմ բոլոր երազանքներս իրականություն դարձնել: Սակայն այսօր իմ մասին չէ, որ ուզում եմ պատմել: Խոսելու եմ իմ կյանքում անփոխարինելի մի մարդու՝ մորս մասին: Մորս կյանքը և երազանքները սահմանափակվել են ամուսնությամբ: Ամուսնանալուց հետո մայրս դադարեց հավատալ և պայքարել իր երազանքների համար: Ինչպես բոլոր պատանիները, այնպես էլ մայրս, վաղ տարիքում ցանկացել է դպրոցն ավարտելուց հետո շարունակել ուսումը: Ընդամենը 14 տարեկան հասակում դպրոց եկող բոլոր անգլիախոս հյուրերի համար թարգմանչուհի է եղել: Շատ լավ տիրապետելով անգլերեն լեզվին՝ ցանկացել է սովորել Երևանի պետական համալսարանում՝ էլ ավելի ընդլայնելու իր գիտելիքների պաշարը: Բայց մայրս չընդունվեց իր նախընտրած բաժինը և ամեն ինչ թողեց մի կողմ՝ կյանքը նվիրելով իր ընտանիքին: Արդեն շատ տարիներ են անցել, բայց ամեն անգամ հիշելով՝ մորս աչքերը արցունքով են լցվում: Մի օր էլ մի կին մորս հարցրել էր.

-Գայանե՛, որտե՞ղ ես աշխատում:

-Ես չեմ աշխատում:

-Իսկ որտե՞ղ ես սովորել:

-Չեմ էլ սովորել:

Կինը շատ զարմացել էր և ասել, որ իրեն թվացել է, թե մայրս բարձրագույն կրթություն է ստացել, քանի որ շատ կիրթ է:

-Ինչո՞ւ հիմա չես սովորում:

-Աղջիկս արդեն մեծացել է, և նրա ժամանակն է սովորելու:

-Ո՛չ, երբեք ուշ չէ: Այն, ինչ չես արել տարիներ առաջ, փորձիր հիմա:

Այդ կնոջ խոսքերը մորս շատ էին ոգևորել, և մենք նրան սատար կանգնեցինք: Հաջորդ շաբաթ մայրս գնաց և ներկայացրեց ընդունելության իր դիմումը: Եղավ անսպասելին. մայրս ընդունվեց Մանկավարժական համալսարան՝ մեթոդիկայի բաժին: Չեմ կարող նկարագրել, թե ինչքան մեծ էր նրա երջանկությունը այդ ժամանակ: Ես նույնպես մի քանի անգամ գնացել եմ մորս հետ դասերի: Խմբում կային ինչպես շատ երիտասարդ աղջիներ, այնպես էլ մորս տարիքի և ավելի մեծ կանայք:

Նորությունը, որ մայրիկը պետք է սովորի, ընտանիքում, իհարկե, մի փոքր անսովոր էր, բայց հետո արդեն դարձավ շատ սովորական, ընդունելի և գովելի: Նա ոչ մի հարցում չի դժվարանում, սովորում է շատ լավ՝ իր աշխատասիրության շնորհիվ: Մայրս ինձ համար շատ վառ, հզոր, գեղեցիկ օրինակ է, որին միշտ ցանկանում եմ նմանվել: Ես նրանից սովորելու շատ բան ունեմ: Նա ինձ ցույց տվեց, որ մարդը հանուն իր երազանքի պետք է միշտ պայքարի: Ուրախ եմ, որ մայրս այսքան տարի անց իրականություն դարձրեց իր նվիրական երազանքը:

Իմ էջը Արագածոտն

Հաղթել ենք

2017/06/10 Սվետլանա Դավթյան

-Սվետա:

-Ա, դե լավ էլի, թողեք` քնեմ:

-Դուրս արի արագ, կարևոր բան եմ ասում:

-Լավ, գալիս եմ:

Այս խոսքերով սկսվեց օրս: Դժգոհ դեմքով արթնացա քնիցս և գնացի տեսնելու, թե ով էր անուշ քունս խանգարում: Դուռը բացեցի և տեսա, որ ընկերուհիներս են: Ժպիտով կանգնել են դռան մոտ և ասում են.

-Հաղթել ենք, գնում ենք Ամերիկա:

-Լավ էլի, կատակի ժամանա՞կ եք գտել:-Չէ՛, չէ՛, ճիշտ ենք ասում, ընկեր Հովհաննիսյանն ա ասել, հաղթել ենք:

Դեմքիս մռայլ արտահայտությունը փոխվեց, բարձր բղավեցի, շնորհավորեցինք իրար: Այս լուրից լավ ոչինչ այսքան չէր երջանկացնի: Հպարտ եմ և շատ ուրախ հաղորդելու, որ «Աշխարհի խոշորագույն տեխնոլոգիական ձեռներեցությունը աղջիկների համար» մրցույթում «Կրթություն» անվանակարգում հաղթող է ճանաչվել մեր One Step Ahead թիմը՝ Armenian Sign Language հավելվածով: Այդ ծրագրի մասին արդեն գրել եմ նախորդ նյութերից մեկում: Ամիսներ շարունակ աշխատելով ծրագրի վրա, շատ դժվարին և հանրօգուտ աշխատանք կատարեցինք: Այսօր այլևս սովորական օր չէ ինձ համար, որովհետև ամեն տարի օրացույցի վրա կարմիր գույնով կնշեմ և կհիշեմ, որ սա իմ և իմ թիմի համար առաջին խոշոր հաղթանակի օրն է: Այս ամիսների ընթացքում մենք մեծ աշխատանք կատարեցինք, ուրախ ենք, որ մեր աշխատանքը գնահատեցին շատերը: Ուրախ ենք, որ մեր երկիրը ներկայացնելու ենք համաշխարհային մրցույթում, ինչը շատ պատասխանատու է:

Այսքանը, սիրելի ընթերցող: Ուրախ եմ, որ մեր ձեռքբերումները կիսում եմ ձեզ հետ:

Իմ գրադարակը, Մշակույթ Արագածոտն

Լավագույն ժամանակը

2017/06/09 Սվետլանա Դավթյան

Պատահական հանդիպումը լավ գրքի հետ կարող է ընդմիշտ փոխել մարդու ճակատագիրը

Մարսել Պրեվո

Գրքեր կարդալու համար երևի թե ամենալավ շրջանը ամառն է: Իհարկե, դպրոցը ինձ չի խանգարում գիրք կարդալ, բայց ամռանը ազատ ես, չունես գործեր, չկան դասեր, կարող ես առավոտից մինչև ուշ գիշեր հանգիստ կարդալ: Սիրում եմ կարդալ արկածային գրականություն, պատմվածքներ, սիրային պատմություններ: Կարդում եմ ամեն ժամանակ, անգամ, երբ տխուր եմ լինում, կարդում եմ և մոռանում եմ տխրությանս մասին՝ տարվելով կերպարների կյանքով: Իհարկե, ես սիրում եմ հայ գրողների ստեղծագործությունները, բայց արտասահմանյան գրականությունը տարբերվում է: Շատ սիրելի գրողներ ունեմ որոնցից են՝ Ալեքսանդր Դյուման, Վիկտոր Հյուգոն, Գարսիա Մարկեսը, Բալզակը և այլն: Բայց բոլոր գրողներից ինձ համար տարբերվում է Գարսիա Մարկեսը իր «Հարյուր տարվա մենություն» վեպով:

Գրողներ իրենց ամբողջ կյանքը նվիրում են իրենց աշխատանքին, գրում են ամբողջ կյանքի ընթացքում և մեծ ժառանգություն են փոխանցում ապագա սերունդներին: Գրքեր կարդալու միջոցով կարողանում ես ավելի շուտ ճանաչել մարդկանց, շատ հաճախ կյանքիդ մեջ բախվում ես մի է իրավիճակի, որը կարծես կարդացել ես, կարողանում ես հասկանալ, թե ինչ քայլ կատարես:

Ասում են՝ գրքեր այրելուց բացի կա ավելի մեծ մեղք՝ դա գրքեր չկարդալն է: Անկեղծ ասած, ուրախ եմ, որ այդ հանցագործներից չեմ: Բոլոր մարդիկ, անկախ տարիքից, պետք է կարդան գրքեր: Հիմա ամառ է, գրքի հետ ծանոթանալու լավագույն ժամանակը:

Ազատ տարածք Արագածոտն

Ժեստերի լեզու, Armenian sign languages, One step ahead

2017/06/07 Սվետլանա Դավթյան

Իսկ դուք գիտեք, որ մեր մոլորակի վրա մարդիկ բարևում են շուրջ 7000 տարբեր լեզուներով, սակայն դրանց կողքին կա ևս մեկը՝ ժեստերի լեզուն, որը լիարժեք լեզվաբանական համակարգ է ու աշխարհում ապրող 70.000.000 լսողության խանգարումներ ունեցող մարդկանց մայրենի լեզուն է համարվում: Մեր One Step Ahead թիմը Արագածոտն մարզի Կարբիի միջնակարգ դպրոցից, ստեղծել է երկլեզու կրթական հավելված, որի միջոցով յուրաքանչյուր ոք, առանց տարիքային սահմանափակման, կարող է սովորել «Հայերեն ժեստերի լեզուն»: Եվ մենք հավատում ենք, որ այն կարևորագույն միջոց կդառնա հասարակության մեջ լսող և չլսող անձանց փոխադարձ ինտեգրմանը: Հավելվածը ստեղծելու գաղափարը վերջնականապես նպատակ դարձավ, երբ մեր թիմով մասնակցեցինք ՄԱԿ –ի հայաստանյան գրասենյակում կայացած սեմինարին, որտեղ ներկայացվեցին ՄԱԿ –ի Կայուն զարգացման նպատակներից բխող խնդիրները: Արդեն մեր դիմաց ունենալով լուրջ նպատակ, խնդրին ավելի մոտիկից ծանոթանալու և պրոֆեսիոնալ լուծում տալու համար այցելեցինք Երևանում լսողության խանգարումներ ունեցող երեխաների հատուկ կրթահամալիր, ուր ջերմ ու հյուրընկալ ընդունելությունը, դպրոցի սաների հետ անմիջական շփումը, նրանց տաղանդը երգելու, նկարչության, գորգագործության, վարսահարդարության, կար ու ձևի, կոշկագործության, դիմահարդարման և այլ մասնագիտություններում հուզեցին, զարմացրին և հիացրին մեզ, ևս մեկ անգամ ապացուցելով, որ ֆիզիկական տկարությունը դատավճիռ չէ, որ յուրաքանչյուրն ինքն է կերտում իր ճակատագիրը, իսկ նրանց ինտեգրումը հասարակության մեջ արդեն մեր՝ լսող հասարակության խնդիրն է, որին էլ փորձել ենք հնարավորինս պրոֆեսիոնալ և մատչելի լուծումներ գտնել մեր ծրագրում:

Հայաստանում մեր կողքին ապրում են շուրջ 3500 լսողության խանգարում ունեցողներ, որոնց միակ հաղորդակցման միջոցը դա ժեստերի լեզուն է, և քանի որ հանրակրթական ուսումնական հաստատություններում չի ուսուցանվում այն որպես առարկա, հասարակությունն ավտոմատ կերպով (իր կամքից անկախ) մեկուսացնում է այդ խնդիրը ունեցողներից…

Մեր՝ Armenian Sign Language հավելվածով մենք լուծումներ ենք առաջարկում այդ խնդրին: Ծրագիրը բավականին պարզ և մատչելի կառուցվածք ունի, նախատեսված է հայերեն և անգլերեն լեզուներով օգտագործողների համար: Առանձին կոճակներով տարբերակված են թեմաները: Թվերը և այբուբենը ներկայացված են իրենց համապատասխան ժեստերի նկարներով, մյուս ժեստերը ցուցադրվում են տեսանյութերով` հայերեն և անգլերեն անվանումներով, նաև նկարներով: Հավելվածի միջոցով ձեռք բերված գիտելիքների ստուգման համար առանձնացված է խաղ կոճակը, որը ճիշտ պատասխանների համար միավորներ տալով ստուգում է հայերեն ժեստերի իմացությունը:

-Ծրագրի ստեղծման ընթացքում մենք ձեռք բերեցինք ոչ միայն նոր գիտելիքներ՝ ծրագրավորման, մարկետինգի, բիզնեսի բնագավառներում, այլ նաև նոր ընկերներ: Լինելով տարբեր դասարանների աշակերտներ, մենք դարձանք մեկ ընդհանուր ընտանիքի անդամներ՝ անցնելով այս ճանապարհը լի հուզումնալից, հետաքրքիր, զվարճալի և սիրով լի պահերով:

Ներբեռնելով Armenian Sign_Language_App –ը հեռախոսների մեջ, քայլ անենք առաջ և աշխարհը դարձնենք ավելի բարի և լուսավոր, առավել ընկալելի ու գունեղ:

Իմ բնակավայրը, Իմ գյուղը Արագածոտն

Իմ Կարբի գյուղը

2017/06/05 Սվետլանա Դավթյան

Ես ապրում եմ Արագածոտնի մարզի Կարբի գյուղում: Կարբի գյուղաքաղաքը պատմության մեջ հիշատակվում է 17-րդ դարից: Կարբիի բնակչության նախնիները գաղթել են Բայազետի գյուղերից: Կարբին հարուստ է եկեղեցիներով և մատուռներով: Այստեղ են գտնվում Սուրբ Աստվածածին, Սուրբ Գևորգ, Սուրբ Գրիգոր, «Սողոյենց ժամ», Թուխ մանուկ, Ծիրանավոր եկեղեցիները: Սուրբ Աստվածածին եկեղեցին եռանավ բազիլիկա է: Սուրբ Աստվածածին եկեղեցու հարևանությամբ է գտնվում երկրորդ աշխարհամարտում զոհվածներին նվիրված հուշարձանը, որի ճարտարապետը Արեգ Իսրայելյանն է: Կարբիում է ծնվել Ամենայն Հայոց կաթողիկոս Հովհաննես Ը Կարբեցին: Լենկթեմուրի արշավանքների պատճառով Կարբին կրել է կորուստներ, բայց շուտով ոտքի է կանգնել: Ըստ պատմիչ Զաքարիա Քանաքեռցու, հարուստ վաճառական Այվազ Հակոբջանը Կարբիից դուրս փորել է արհեստական լճակ և հարևան Որդկան գյուղից ջուր է բերել: Ներկայումս գյուղի բնակչությունը զբաղվում է այգեգործությամբ, հացահատիկի և կերային կուլտուրաների մշակությամբ:

Կարբին տարբերվում է իր շատ ջերմ և հյուրընկալ ընդունելությամբ, այստեղ մարդիկ շատ հյուրասեր և մարդամոտ են: Ամեն տարի գյուղում տեղի է ունենում բերքի փառատոն, որի ժամանակ Կարբի են գալիս բազմաթիվ հյուրեր: Միակ խնդիրը Կարբիում, որ նկատվում է, բնակչության համեմատ աշխատատեղերի պակասն է: Բայց այստեղ բոլոր մարդիկ ունեն ուժեղ կամք, հաստատակամ բնավորություն և չեն մտածում արտագաղթելու, Հայաստանից դուրս աշխատանք փնտրելու մասին, և համոզված եմ, որ մոտ ապագայում այս խնդիրը նույնպես կդադարի խնդիր լինելուց:

Ամենօրյա կյանք Արագածոտն

Հունիսի 1–ը թանգարաններում

2017/06/02 Սվետլանա Դավթյան

Լուսանկարը՝ Սվետլանա Դավթյանի

Հունիսի 1-ն ինձ համար ամենասիրելի և կարևոր տոներից է, որովհետև իմ տոնն է: Թեքեյան մշակութային կենտորը, որը հաճախ է կազմակերպում էքսկուրսիա Երևանի տարբեր վայրեր, այսօր ևս պատրաստել էր անակնկալ: Ներկա էին հանրապետության բոլոր Թեքեյանի անունը կրող դպրոցների երեխաները և ուսուցիչները:

Լուսանկարը՝ Սվետլանա Դավթյանի

Այցելեցինք Երևան քաղաքի պատմության թանգարան: Իրական հրաշք վայր, որտեղ ձեռք բերեցինք բավականին շատ գիտելիքներ, մրցույթ խաղ տեղի ունեցավ, որտեղ ստուգում էին մեր գիտելիքները: Եվ երկու թիմեր՝ այդ թիմերից մեկը մեր դպրոցինն էր, ստացանք շնորհակալագրեր ակտիվ մասնակցության համար:

Լուսանկարը՝ Սվետլանա Դավթյանի

Տեսանք սեպագիր արձանագրություն թանգարանի բակում, հնագույն հայկական հագուստներ, զենքեր, կահ-կարասի և ամենագեղեցիկը՝ Էրեբունի-Երևանի մանրակերտը: Հաջորդ վայրը դա Հայաստանի ազգային պատկերասրահն էր: Եվս մեկ գեղեցիկ վայր, որտեղ կարող ես շատ գիտելիքներ ձեռք բերել արվեստի բնագավառից: Կրկին մրցույթ խաղ, որտեղ մնջախաղի միջոցով գուշակում էինք հայ արվեստի տարբեր բնագավառների ներկայացուցիչների դիմանկարները:

Լուսանկարը՝ Սվետլանա Դավթյանի

Շնորհակալություն բոլորին, ովքեր մեզ համար օրը տոն դարձրեցին:

Լուսանկարը՝ Սվետլանա Դավթյանի

Հարցազրույց Արագածոտն

Իմ առաջին հաղթանակը

2017/05/29 Սվետլանա Դավթյան

Սոնա Ավետիսյանը՝ Կարբի գյուղից, թիմի անդամներից մեկն է, ով վերջերս դարձել է «Ինֆորմատիկայի և տեղեկատվական տեխնոլոգիաներ» բաժնի «Կանայք և տեղեկատվական հասարակությունը» ՀԿ-ի կողմից կազմակերպված «Աշխարհի խոշոր տեխնոլոգիական ձեռներեցությունը աղջիկների համար» ծրագրի հաղթող:

-Սոնա, կպատմե՞ս, թե դա ինչ մրցույթ էր:

-Մեր մրցույթը նորագույն տեղեկատվական տեխնոլոգիական ձեռներեցության մրցույթ էր աղջիկների համար, որը այս տարի առաջին անգամ էր անցկացվում Հայաստանում: Մրցույթի ընթացքում բոլոր թիմերը պետք է իրենց համայնքում գտնեին որևէ խնդիր և դրա հիման վրա ստեղծեին բջջային հավելված:

-Քանի՞ թիմ էր մասնակցում ծրագրին և Հայաստանի ո՞ր մարզերից:

-Մրցույթին մասնակցում էին 214 աշակերտուհիներ, 45 մենթորներ գրանցվեցին ծրագրին, ձևավորվեցին 36 թիմեր, սակայն կիսաեզրափակիչ փուլ հասան միայն 22 թիմեր, որոնցից մեկը մեր թիմն էր: Ծրագրին մասնակցում էին հանրապետության բոլոր մարզերի դպրոցների աշակերտուհիները:

-Քանի՞ անդամից է կազմված եղել ձեր թիմը:

-Թիմը կազված է հինգ անդամից և խմբի ղեկավարից: Մեր խումբը համարվում էր ավագ խումբ, քանի որ մեր թիմի անդամները 10-11-րդ դասարանի աշակերտուհիներ էին: Մրցույթի ժամանակ մենք, լինելով տարբեր դասարանի աշակերտներ, հասցրեցինք դառնալ իրական ընտանիք:

-Ինչպե՞ս տեղեկացար մրցույթի մասին:

-Մրցույթի մասին տեղեկացրեց մեր ինֆորմատիկա առարկայի ուսուցչուհին՝ ընկեր Վարդանուշ Հովհաննիսյանը, ով նաև հետագայում դարձավ մեր թիմի մենթորը:

-Ի՞նչ աշխատանք էիք կատարում մրցույթի ժամանակ:

-Մրցույթի ժամանակ բազմաթիվ հարցեր քննարկեցինք կապված մեր ծրագրի՝ «Armenian sign languages» հետ կապված, հետևեցինք online դասընթացների, խնդրին պրոֆեսիոնալ լուծում տալու համար մի քանի անգամ այցելեցինք Լսողության խանգարումներ ունեցող երեխաների հատուկ կրթահամալիր և այնտեղ երեխաները հիացրին, հուզեցին մեզ: Իսկ ՄԱԿ-ի գրասենյակում տեղի ունեցած սեմինարի արդյունքում վերջնականապես որոշեցինք ստեղծել հայերեն ժեստերի լեզվի բջջային հավելվածը:

-Երբ իմացար, որ հաղթել եք մրցույթում, ինչպիսի՞ ապրումներ ունեցար:

-Մրցույթի արդյունքները անհատական կերպով ուղարկվել էին թիմերի ղեկավարների: Երբ ուսուցչուհիս տեղեկացրեց, որ մենք դարձել ենք մրցույթի հաղթող, աննկարագրելի ապրումներ ունեցա, պարզապես հիասքանչ էին այդ վայրկյանները: Անչափ ուրախացա:

-Ի՞նչ նվերներ ստացաք մրցանակաբաշխության ժամանակ որպես հաղթող թիմ:

-Թիմերը որպես պարգև ստացան պլանշետ, իսկ ՄԱԿ-ի գրասենյակը անհատական նվերներ էր պատրաստել հաղթող թիմի անդամների համար:

Ուզում եմ առանձնահատուկ շնորհակալություն հայտնել իմ շատ սիրելի ղեկավարին, դասընկերներին, ընկերուհիներին, ուսուցիչներին, ովքեր այդ չորս ամիսների ընթացքում մեր կողքին են եղել, ամեն կերպ աջակցել են և մեզ քաջալերել:

Ինչն է ինձ հուզում, Կրթություն Արագածոտն

Ինչ անել բջջային հեռախոսները դպրոցում

2017/05/26 Սվետլանա Դավթյան

Հաճախ ինքս ինձ հարց եմ տալիս. ինչի՞ համար են երեխաներն ավելի շատ գալիս դպրոց, ինչո՞ւ են դասերի ժամանակ օգտագործում իրենց բջջայինները: Ի վերջո բոլորն էլ ունեն հեռախոսներ, և այսօր դրանով ոչ մեկին չես զարմացնի: Գնում եմ դպրոց, սկսում է դասը, և տեսնում եմ, թե ինչպես ուսուցչին բարևելուց հետո, գրքերը բացելու փոխարեն, ձեռքներն են վերցնում բջջայինները: Եվ այս ամենը կատարվում է ոչ միայն իմ դասարանում, այլ ամբողջ դպրոցում: Դրա պատճառով էլ չեն մասնակցում դասերին և սկսում են չսովորել: Իսկ երբ ուսուցիչը հարցնում է.

-Ինչո՞ւ դասին չեք հետևում: Ի՞նչ ես անում հեռախոսով դասի ժամանակ: Կվերցնեմ ձեռքիցդ:

Աշակերտները սովորաբար արդարանում են՝ ասելով, որ ժամն էին նայում, հաշվարկ էին անում կամ նմանատիպ այլ պատճառաբանություններ: Մի քանի անգամ դպրոցում անցկացվում էին ստուգումներ, որի ժամանակ պետք է հավաքեին բջջայինները, բայց ընդամենը վախեցնում էին աշակերտներին: Եվ այս մեթոդը ոչ մի օգուտ էլ չտվեց: Դա պետք է ոչ միայն խոսք լիներ, այլ իրականություն:

Ես կարծում եմ, որ ծնողները իրականում ցանկանում են, որ իրենց երեխաները ոչնչի կարիք չունենան, այդ պատճառով էլ նրանց համար ամեն ինչ անում են և թույլ են տալիս, որ դպրոց բերեն բջջայիններ, բայց դրանով ավելի շատ վնասում են երեխաներին, նրանց ուսմանը, մարդկանց հետ իրական շփմանը: Իսկ դպրոցներն էլ իրենց հերթին պետք է թույլ չտան, որ դպրոց բերեն բջջայիններ, անեն ամեն ինչ՝ աշակերտին դասապրոցեսի մեջ ներգրավելու համար, և հետո չդժգոհեն, որ երեխաները լավ չեն սովորում: Միգուցե դպրոցներում դասերից առաջ հատուկ պահարաններ դրվեն, որպեսզի բոլորը հանձնեն իրենց հեռախոսները մինչև դասերի ավարտը:

Բջջայինը լավ իր է, բայց այն պետք է չափավոր և տեղին օգտագործել: