Հարցազրույց հայրիկիս՝ Ռոստամ Աղազարյանի հետ
-Հայրիկ ջան, ո՞րտեղ ես ծնվել: Պատմիր մի փոքր այդ մասին:
-Ես ծնվել եմ Իրանի Իսլամական Հանրապետության՝ Փերիա գավառի՝ հայկական Սանգիբարան գյուղում: Նույն թվականին տեղափոխվել ենք Իսպահան քաղաք՝ Նոր Ջուղա:
-Իսկ ի՞նչ եղավ այնտեղի հայության հետ:
-Հիմա Սանգիբարանում ոչ մի հայ չկա: 1972 թվականին ոմանք գնացել են Թեհրան, Նոր Ջուղա, մնացածն էլ` Հայաստան:
-Իսկ ինչպե՞ս էիք Նոր Ջուղայում պահպանում ձեր հայությունը:
-Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը տվել էր մեզ իրավունքներ և հարգում էր մեր կրոնը, մշակույթը: Այնտեղ ունենք 12 հայկական եկեղեցի, մանկապարտեզ, նախակրթարան, միջնակարգ դպրոց, ավագ դպրոց, «Հայագիտական» համալսարան: Անգամ հայկական անուններով փողոցներ ունենք` Հովհաննես Շիրազի, Եփրեմ Խանի, Սասունի փողոցը, այլն…
-Ե՞րբ և ո՞ւմ հետ եկար Հայաստան:
-Հայաստանի անկախացումից հետո հրավերք ստացանք Հրազդան քաղաքից՝ հորեղբորս կողմից: 1991 թվականին ծնողներիս և քույրերիս հետ եկանք Հայաստան:
-Ո՞ր թվականին ծանոթացար մայրիկիս հետ, և ինչպե՞ս ընդունեցին քեզ այստեղ:
-1992 թվականին ծանոթացա կնոջս՝ Շուշան Գրիգորյանի հետ: Շատ մտերիմ էինք, և ծնողներս ուրախացան, որ հայ աղջիկ եմ կնության առնում:
-Երբ, որ ծնվեց եղբայրս, ինչո՞ւ որոշեցիր ընտանիքով գնալ Իրանի Իսլամական Հանրապետություն:
-Առաջին հերթին ծնողներս երազում էին, որ տունը լցվեր թոռնիկի ուրախ ծիծաղով և երկրորդ, կինս ծանոթանար հայկական համայնքների հետ:
-Ինչպե՞ս էր այնտեղ կյանքը: Ինչո՞վ էիր զբաղվում:
-Այնտեղ ունեինք մեր ճաշարանը: Ընտանիքի պայմանները լավ էին: Թեև, իսլամական հանրապետությունում ունեինք իրավունքներ, բայց հայրենիքը միշտ էլ ձգում էր: Այնտեղ զբաղվում էի սպորտով (թեքվանդո, բռնցքամարտ), կազմակերպում էի սպորտային միջոցառումներ, իսկ ազատ ժամանակ, որպես հոբի, նկարչություն էի անում նկարիչ Երվանդ Նահապետյանի հետ: «Արարատ» մարզամշակութային կենտրոնի ղեկավար Թաթուլ Օհանյանի շնորհիվ ունեցա մի քանի նկարչական ցուցահանդես: Միշտ ներկա եմ գտնվել մայիսի 28-ի մարզական միջոցառումներին:
-Ինչո՞ւ որոշեցիր չտեղափոխվել ԱՄՆ` քույրերիդ և եղբայրներիդ հետ, և վերադարձար Հայաստան:
-Երկար տարիներ` ապրելով օտարազգիների հետ, միշտ երազել եմ ապրել Հայաստանում: Ապրելով նրանց հետ, դու կամաց-կամաց ձուլվում ես: Իմ կարծիքով, դա կարելի է, այսպես ասած «սպիտակ ջարդ» անվանել: Հայրենիքը մեր տունն է, և եթե հայը մտածում է, որ պահի իր ինքնությունը, մշակույթը, լեզուն, ուրեմն պետք է ապրի Հայաստանում:
Երբ բոլոր բարեկամներս գնացին ԱՄՆ, մենակությունը ինձ համար շատ դժվար էր, և երբ վերադարձանք Հայաստան, դու անընդհատ զարմանքով հարցնում էիր ինձ, թե արդյո՞ք մենք հայ ենք: Իմ դրական պատասխանից հետո դու շատ էիր ուրախանում, որ մենք ապրում ենք Հայաստանում:
-Կարողացա՞ր շարունակել քո սպորտային գործունեությունը Հայաստանում:
-Որոշ չափով կարողացա շարունակել Աշտարակում, իսկ Երևանում`մարզադահլիճների, նորմալ պայմանների բացակայության պատճառով` չշարունակեցի: Բայց շատ կցանկանայի:
-Կցանկանայի՞ր նորից ապրել Իրանի Իսլամական Հանրապետությունում:
-Ոչ, քանի որ այստեղ ամեն ինչ հարազատ է: Ճիշտ է, Իրանը իմ երկրորդ հայրենիքն է, սակայն այնքան ջերմ չէ, ինչպես Հայաստանը
-Իսկ ինչո՞ւ չես ուզում, որ մենք գնանք ԱՄՆ:
-Ես չեմ արգելում, ուղղակի, դուք պետք է ծառայություն մատուցեք հայրենիքին, այլ ոչ թե օտար երկրի անունը, դրոշը բարձրացնեք: Մարդը, եթե հայրենիքում չի ապրում, կարծես արմատից կտրված ծառ լինի: Եթե դուք ընդմիշտ հեռանաք հայրենիքից, ձեր սերունդները անհետ կձուլվեն օտարներին:
-Իսկ ինչ-որ բան ունե՞ս ավելացնելու:
-Խոսքս եզրափակիչ դարձնելու համար կասեմ Գյոթեի խոսքերը` «Օտարությունը երբեք հայրենիք չի դառնա»:
-Հիմա գտեք ամեն մեկդ ձեր նմանին:
