Կգտնվի՞ էլի ինչ-որ մեկը, ով կունենա այնքան նամակներ, բացիկներ, շնորհավորական և հենց այնպես գրված տողեր, որքան ես ունեմ։ Դրանց ճշգրիտ քանակը դժվարանում եմ ասել, քանի որ երբեք չեմ հաշվել, միայն կարող եմ ասել՝ մի օրը հազիվ թե բավականացնի դրանք թեկուզ և արագ աչքի անցկացնելու համար։ Լավ, իսկ ի՞նչ նամակներ ու բացիկներ են դրանք, ո՞ւմից և ինչո՞ւ այդքան շատ…
Մանկությունից են դրանք… Աննկարագրելի են զգացումները դրանք ձեռքս առնելիս։ Այնպիսի «ծանրություն» ունեն դրանք, կշիռ ունեն, թանկ են… Այդքան հիշողություններ՝ մի համեստ տուփի մեջ ամփոփված։ Այդքան պատմություններ… Օրեր…
Ուշ-ուշ է ձեռքս ընկնում այդ տուփը, սակայն ընկնելուց էլ միայն բացում եմ, առնում ձեռքերիս մեջ, նայում, ապա արագ լցնում տուփն ու փակում՝ նորից իր տեղը դնելով։
Ինչո՞ւ չեմ համարձակվում բացել դրանք ու կարդալ։ Մի՞թե այդքան անարժեք թղթեր են, որ ժամանակս անգամ ափսոսում եմ վատնել դրանց վրա։ Ո՛չ…Վախենում եմ ծեծել անցյալի դուռը, խուսափում եմ մանկության ճիչը լսելուց, գիտեմ, որ բառերը կոկորդիս շարվելով չեն ցանկանալու կուլ գնալ, խեղդելու են…
Իսկ ի՞նչ է դրանցում։ Պատմություն, մի ամբողջ մանկություն, ուրախ ու անհոգ օրեր, պարզ մանկական մաղթանքներ, անկեղծ խոստումներ…
Հասցեատերը ես եմ, բայց ո՞ւր են գրողները։ Անկեղծ ասած, միայն մեկն է նրանցից, որ կողքիս է, միայն նրան է, որ մինչև օրս տեսնում եմ, բայց գրողների թիվը վստահաբար մեկ տասնյակից ավելի կլինի… Հետաքրքիր է, չէ՞։
Ինչևէ, մի օր գուցե նորից ձեռքս առնեմ դրանք, այս անգամ սակայն, կարդալու պայմանով։
Դրանց հիմքում ընկերությունն է, պարզ, մանկական ընկերությունը… Եվ մի առիթ ասելու՝ մեր մանկությունը, մեր դպրոցական տարիները ուրիշ էին։ Դժվար թե մերօրյա դպրոցականները սոցիալական կայքերը թողած՝ իրար նամակ ու բացիկ գրեն։
Ցավալի է: