Սեդա Մխիթարյանի բոլոր հրապարակումները

seda mkhitaryan

Բոլոր հնչեղ ու խուլ բաղաձայներով ու ձայնավորներով

Երբ արդեն տանը նստած ես, տաք ծածկոցում փաթաթված ու կարդում ես ընկերներիդ նյութերը մրցանակաբաշխության մասին, կարդում նրանց տպավորությունների մասին, հասկանում ես (կամ գուցե դեռ չես հասկանում), ինչ է կատարվել արդեն երեք օր առաջ։ Երբ թերթում ես այդ օրվա նկարները, նայում տարբեր տեսանյութերը, կարդում շնորհավորական մեկնաբանությունները, ուղեղիդ մեջ գտնում ես այն կիսագնդի կիսատ մասը, որ երկու օր առաջ լրացվեց։ Քո նկարը 100 և ավելի մրցանակակիրների նկարների կողքին հայտնվում է էկրանին, դիմացի շարքի նստածները շրջվում են, հասկանալու համար, թե էս աղջիկը հետևիս չէ՞ր նստած, շրջվում էին, համոզվում, ժպտում ու փնտրում հաջորդ նկարում պատկերվածին։ Նայում ես մրցանակներիդ, որոնց մեջ ամենաարժեքավորը ամենափոքրն է՝ քարտը, որի վրա մի քանի տառ հաստատում են քո կարգավիճակը՝ ԹՂԹԱԿԻՑ, դու ամեն անգամ այդ քարտին նայելով , մտքումդ կրկնում ես. «Այո, թղթակից, այո, երազանքս քայլ առ քայլ գալիս է ինձ մոտ (կամ ես եմ գնում նրա մոտ)»։

Մի խոսքով՝ հասկանում ես, որ զուր չես գիշերները մտքերդ հավաքել, առավոտյան վազելով հասել համակարգչի մոտ ու մտքերդ դարձրել word-ի փաստաթուղթ, հետո՝ մեյլի նամակ ու ուղարկել 17.am-ին։ Հիմա մի բառ, որ շատ տարածված է ու կրկնվող՝ շնորհակալություն, այս բառի բոլոր իմաստներով, բոլոր երանգներով, բոլոր տառերով ու վանկերով, իրենց բոլոր հնչեղ ու խուլ բաղաձայներով, մի խոսքով, բոլոր հնարավոր ձևերով. ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ …

 

seda mkhitaryan

Իրատես լինենք

Բարեգործությունը լավ բան է, բայց ես կարծում եմ, որ բարեգործությունն էլ չափ ունի։ Հիմա կմտածեք՝ ինչ չար ու անհոգի աղջիկ է, ինչպե՞ս կարող է բարեգործությունը չափավոր լինել կամ բարի գործը՝ չափից ավելի։ 

Եկեք վերլուծենք. իրականում չափից ավելի բարեգործությունը մարդուն տրամադրում է ծուլության և սովորեցնում նրան ապրել առանց աշխատելու։ Եթե մարդուն անընդհատ տաս այն բաները, որոնց կարիքն ինքն ունի, այդ մարդը կսկսի մտածել, որ եթե կարելի է առանց որևէ բան անելու ստանալ անհրաժեշտ իրերը, ապա էլ ինչո՞ւ աշխատել։

Եթե դեռ չհամաձայնեցիք ու դեռ կասկածներ ունեք, եկեք փորձենք օրինակներով հասկանալ։ Ենթադրենք դուք սոցիալապես անապահով մարդ եք, որը չունի աշխատանք, ապրում է, օրվա հացը մի կերպ հայթայթելով, ունի 3 անչափահաս երեխա: Հանկարծ, հայտնվում է ինչ-որ բարեգործ կամ կազմակերպություն, որն օգնություն է տրամադրում և դառնում է ձեր «փրկիչը»։ Համաձայն եմ՝ իսկապես այդպիսի մարդիկ կամ կազմակերպությունները շատ մեծ աջակցություն են ցուցաբերում, բայց այստեղ ինչ-որ սխալ կա: Նրանք ոչ թե պետք է ձուկ տան ձեզ, այլ սովորեցնեն, թե ինչպե՞ս է պետք ձուկ բռնել։ Առաջին դեպքում, երբ ստանում ենք պատրաստի ձուկ, կարծում ենք, թե այդ օգնողը պարտավոր է տալ այդ օգնությունը, և բարեգործությունը դառնում է սովորական: Դուք սկսում եք մտածել, որ եթե աղքատ եք, ապա մարդիկ պարզապես պարտավոր են ձեզ օգնել, և վերջ: Բոլորը պարտավոր են, բացի ձեզնից։ Բայց չէ՞որ ձեր ընտանիքի համար առաջին հերթին դուք եք պատասխանատու, ոչ թե ինչ-որ կազմակերպություն: Բայց դուք ամենևին էլ մեղավոր չեք, ձեզ այդպիսին դարձրել է հասարակությունը և այն մարդիկ, ովքեր օգնում են ձեզ, բայց չեն գիտակցում, որ ավելի շատ վնասում են։

Հ. Գ. Ես ոչինչ չունեմ բարեգործական կազմակերպությունների կամ բարեգործ անհատների դեմ, նրանք իսկապես լավ գործ են անում, միայն թե, եկեք չմոռանանք, որ նեղ կացությունից հանելուց հետո պետք է հնարավորություն ստեղծել, որ մարդն ինքը աշխատի:

seda mkhitaryan

Էդ մի հետը թե խի՞ տհե արավ…

Երբ դասից տուն եմ հասնում, «վրաս արդեն հալ չի լինում», որովհետև մեր դպրոցը մեր տնից շատ հեռու է։ Ամեն անգամ, երբ լսում եմ «դպրոցի ճամփան դժվար է, երկար, շատերի համար» նախադասությունը, այդ շատերի թվում ինձ ու իմ հարևաններին եմ դասում, որովհետև արդեն 12-րդ տարին է՝ Քարինջ գյուղի երեխաներով տանջվում ենք այդ ճանապարհին։

Այսօր էլ սովորականի պես հալից ընկած եկա տուն։ Տատիկը պատշգամբում նստած էր, ու տեսնելով անօգնական վիճակս՝ ասաց.

-էս ժղովուրդը էդքան պայքարեց, որ էդ դպրոցը ուրիշ տեղ սարքեն, հնար չեղավ, Ավագյանը տարավ, գեղի էն ծերին սարքեց՝ իրա տանը մոտիկ։

Հետաքրքրեց. փաստորեն կարո՞ղ էր այլ կերպ լինել, կարո՞ղ էի 8:30-ի փոխարեն տանից 8:50 դուրս գալ։

-Տատի,- հետաքրքրությունից վառվող աչքերով հարցրի ես,- բա որտե՞ղ էր լինելու դպրոցը։

-Է, աղջիկ ջան, էն Ռուբոյի գոմը որ կա է (նշվածը մեր տնից մի 5 րոպեի հեռավորության ճանապարհ է, իսկ հիմա դպրոց հասնում ենք 30 րոպեում), այ էդ գոմի տեղն էին ուզըմ սարքեն։ Սաղ ժըղովուրդը ուզեր, որ ըտի ըլի, ասեին՝ տանիլ տեն էն քարափի գըլխին դպրոց սարքե՞ն, րեխեքը կգնան, քարափիցը դվեր կընգնեն, ոչ ջուր կա, ոչ էլ տեղն ա հարմար։ Բայց, դե մեր էն վախտվա դպրոցի դիրեկտորը՝ Ավագյանը, լավ մարդ էր, բայց մենակ իրա մասին մտածեց, չմտածեց, որ դա մի օրվա համար չի, էն ա, հիմնական բան ա։ Տարավ իրա քթի տակին սարքեց։ Բայց էդ մարդը վատ մարդ չէր, էն ա, էդ մի հետը թե էդ խի՞ տըհե արավ՝ գիդեմ ոչ։

-Վայ, տատի՛, փաստորեն դպրոցը կարող ա ըստի մոդիկ էր հա՞ ըլել։

-Մենակ մոդի՞կն ա, ասել էին դպրոցի կողքին բաղ կըգձեն, ամեն միրգ կլի, ու էդ դպրոցինը կլի։ Դե, էն վախտ ես էլ էի դպրոցըմն ըշխատըմ (տատս դպրոցի բուֆետում է աշխատել), իմ հմա էլ լավ կըլեր՝ մոդիկ կգնեի-կգեի։ Բա, աղջիկ ջան…

Ափսոսանքով լսում եմ, ու մի անգամ ևս համոզվում, որ պետք չէ մտածել միայն սեփական անձի մասին։

seda mkhitaryan

Գարունը նրանց մեջ էլ է կաթացել

Այսօր էլ շուտ եկա, վերջին երկու շաբաթվա ընթացքում էդպես է ստացվում։ Կրկին բացում եմ դուռը ու էլի մենակ եմ, դե, եթե չհաշվենք սեղան-աթոռները, գրատախտակը, պահարանն ու հանգած վառարանը։ Հանգած, որովհետև դեռ չեն հասցրել վառել, ամեն օր էլ էդպես է լինում։

Պատուհանից այն կողմ երկու աղջիկ հայտնվեցին՝ քույրեր են, գարունը կաթացել է նրանց մեջ ու ձեռքներին մի-մի մանուշակի փունջ, իսկ դեմքներին՝ մի-մի կտոր ժպիտ դրել։ Գարնան մասին մտորումներս ընդհատում է դռան ձայնը։ Վառարան վառողն է, տեսնելով ինձ ժպտում է, բարևում ու սկսում այսօրվա իր զրույցը, երևի արդեն սովորական է դարձել նախորդ օրվա դեպքերն ինձ պատմելը։ Պատմեց, աղջկա ծնունդն էր եղել, փաստորեն կարգին ուրախացել էին: Զրույցն ավարտեց ու գնաց։

Հիմա գրչիս ու թղթիս հպումի ձայնից բացի նաև վառարանի ճտճտոցն է հասնում ականջիս՝ ամենասիրուն երաժշտությունը աշխարհում, եթե ուզում եք պատկերացնել այն, ուղղակի փակեք ձեր աչքերը ու հիշեք ձեր ամենասիրելի երգը, և ամեն ինչ տեղը կընկնի (եթե հնարավոր լիներ, կձայնագրեի ու կկցեի նյութիս)։

Ասում են՝ տղաներն են միշտ ուշանում, բայց հիմա երևացող 5 աշակերտներից միայն մեկն է աղջիկ, ու չնայած դրան՝ զրույցի է բռնվել տղաների հետ և ուրախ ժպիտով գալիս է (գարունը այս մեկի գլխին էլ է խփել)։

Էլի երեխաներ հայտնվեցին, քայլում են, խոսում, ծիծաղում, իսկ ես, պատուհանի դիմաց կանգնած, նայում եմ աշակերտների ու ուսուցիչների անփոփոխ խմբերին։ Միշտ նույն մարդիկ միասին են գալիս ու նույն հերթականությամբ։ Դասընկերներս միշտ ամենավերջում են գալիս, գրեթե դասը սկսվելու հետ, միաժամանակ, և նրանց ուշանալու արդյունքն էլ այն է, ինչ այժմ կարդում եք։

Այնուամենայնիվ, նրանք եկան: Նրանք այն մարդիկ են, ում հետ ես կիսում եմ այս դասարանի լռությունը։ Տեսնելով ինձ՝ ժպտում են, հավանաբար մտածում՝ էլի շուտ է եկել, տեսնես բան ու գործ չունի՞։ Ես արագ պահում եմ տետրս պայուսակիս մեջ ու սպասում նրանց գալուն, դուռը բացվում է՝ եկան։ Արդեն վառարանի ձայնը չի լսվում, դե աղմուկն իրենով լցնում է օդը, ու մարդկային խոսակցությունները հաղթում են փայտի ճարճատյունին։

Դուռը էլի բացվեց, վառարան վառողը մի անգամ էլ երևաց՝ ստուգելու թե ամեն ինչ նորմա՞լ է կրակի հետ։ Այո՛, նորմալ է, դե չհաշված խեղաթյուրված ձայնն ու այն, որ նրա տաքությունը այսօր այնքան էլ հաճելի չէ: Արդեն արևն իր փոխարեն տաքացրել է իմ դասասենյակը։

seda mkhitaryan

Բառեր՝ մեր լեզվից

Բարբառները մեր լեզվի աղն են, մեր բառապաշարի հիմքը հենց բարբառային բառերն են։

Ինձ միշտ հետաքրքրել են բարբառները և մանավանդ այն մարդիկ, ովքեր խոսում են բարբառով: Նրանք կոլորիտ են ձևավորում։ Իմ գյուղում՝ Քարինջում, նույնպես բարբառ են խոսում: Ես այսօր ներկայացնում եմ ամենաազդեցիկ ու տպավորիչ բառերը։

Տհե-այդպես

Բաբաթ-նորմալ, համարյա լավ

Բալի-երանի թե, լավ կլինի որ…(օրինակ՝ բալի լըվնանա-երանի լավանա)

Խարաբ- փչացած, չաշխատող, նաև ասում են խելապակաս մարդուն

Ղսմաթ-բախտ, հաջողություն

Ղորթ-ճիշտ, ճշմարիտ

Ղայդա- ձև

Ղայիմ- ամուր, պինդ

Ղմալթի- սուր ծայրով մեծ դանակ

Քյուլփաթ-ընտանիք

Քոմագ-օգնություն

Քյասիբ- աղքատ

Սփաթ- կեպար, պատկեր

Օքմին, իսան- մարդ, անձ

Ույուղ-խրտվիլակ (դրվում է այգիներում թռչուններին վախեցնելու համար)

Դուզ-ուղիղ

Բիրդան-հանկարծակի, միանգամից

Սհաթ- պահ, վայրկյան

Հըմբարել- հաշվել

Փափաղ- գլխարկ

Ըստի- այստեղ

Ընդի- այնտեղ

Դյերիլ-բարձրանալ

Դվերիլ-իջնել

Քյոբառ- այգու ծայրամասը

Սնուռ- կից հողակտորների սահմանը զատող նշանը

Չափար-ցանկապատ

Շըհանց տալ-ցույց տալ

Սոթ տալ- սայթաքել

Մեր կըշտին – մեր մոտ

Ղոչաղ- աշխատասեր

Չայր ու չիման տեղ- կանաչ, անարատ վայր

Չիմ- բոլորը

Ջղիր- արահետ, կածան

Կոթաշաղ- բարակ, առավոտյան անձրև, ցող

Բընջըրըփըսուք – բարակ, մանր ձյուն

Ղիամաթ- սաստիկ ցուրտ

Հըլենհե – հենց այնպես

Ղըփուլ-կափարիչ

Որձակ-աքլոր

Հըլլե հըրես կգա- էսէ կգա, հենց հիմա կգա

Ինժեներական լաբորատորիա Քարինջում

Լուսանկարը՝ COAF-ի

Լուսանկարը՝ COAF-ի

-Էրեխեք, էս ինչ շատ մեքենաներ են գալիս դպրոց, ինչ խաբար ա՞..

-Չգիտե՞ք, էսօր ռոբոտաշինության էրեխեքի համար ինչ-որ լաբորատորիա են բացում:

Դպրոց եկած մեքենաներից մեկի վրա «Հայաստանի մանուկներ հիմնադրամ» կազմակերպության լոգոն էր, մյուսի վրա՝ Ինֆորմացիոն տեխնոլոգիաների ձեռնարկությունների միության (ԻՏՁՄ)  «Արմաթ»-ի լոգոն էր: Առաջինը բոլորիս ծանոթ էր: Նրանք առաջին անգամ չէին մեր դպրոցում, իսկ այ երկրորդը, առաջին անգամ էր:

Մենք հետո իմացանք, որ «Արմաթը» դպրոցական տարիքի երեխաների համար նախատեսված գիտակրթական լաբորատորիա է, որտեղ կիրառվող ծրագրերը և սարքավորումները ծառայում են աշակերտների ուսուցմանը ծրագրավորման, ռոբոտատեխնիկայի և մոդելավորման ոլորտներում:

Հենց այս երկու կազմակերպությունների նախաձեռնությամբ ու համագործակցությամբ մեր դպրոցում  այս տարվա փետրվարի 22-ին բացվեց «Արմաթ» ինժեներական լաբորատորիա։

Լուսանկարը՝ COAF-ի

Լուսանկարը՝ COAF-ի

Մեր դպրոցի Սմարթ սենյակում արդեն 6 ամիս է, ինչ գործում է ռոբոտաշինության խմբակ, որում  ընդգրկված են 11-14 տարեկան 13 երեխաներ, ովքեր մեծ ոգևորությամբ սովորում են խոստումնալից ապագա ունեցող մի գործ՝ ռոբոտաշինություն: Նրանք դեռ սովորում են, բայց շատ շուտով կկարողանան նաև ստեղծել իրենց մտածած ռոբոտները։

Խմբակի անդամներից Աննան նշում է, որ իրենց դասերը անցնում են շատ ընկերական միջավայրում, նոր գիտելիքներ են ստանում ոչ միայն ռոբոտաշինությունից, այլև մաթեմատիկայից ու անգլերենից: «Ինձ ոգևորում է այն փաստը,  որ ես կարող եմ ստեղծել ինչ-որ սարք, որը կենթարկվի ինձ»,- նշում է Աննան, ով մասնակցել է Երևանում կայացած Դիջիթեք Էքսպո-2016 ցուցահանդեսին և ոգևորվել իր հասակակից մյուս երեխաների աշխատանքներով։

Լաբորատորիայի պաշտոնական բացման արարողությունը անցավ շատ հաճելի մթնոլորտում:

Լուսանկարը՝ COAF-ի

Լուսանկարը՝ COAF-ի

«Հիմնադրամի ՍՄԱՐԹ նախաձեռնությունը նպատակ ունի գյուղաբնակ երեխաներին ապահովելու կրթական նույն հնարավորություններով, ինչ ունեն քաղաքաբնակ երեխաները։ Այստեղ է, որ Հիմնադրամի ու ԻՏՁՄ-ի ջանքերը միատեղվել են. COAF-ն տրամադրել է ենթակառուցվածքները՝ տեխնոլոգիայով հագեցած ՍՄԱՐԹ սենյակի տեսքով, ԻՏՁՄ-ն ապահովել է ծրագրային ապահովումը՝  ի շահ երեխաների ու նրանց ապագայի»,- նշեց Հայաստանի մանուկներ հիմնադրամի ծրագրերի տնօրեն Էսթեր Հակոբյանը:

Լուսանկարը՝ COAF-ի

Լուսանկարը՝ COAF-ի

Խմբակի երեխաները ցույց տվեցին իրենց դեռևս փոքրիկ ծրագրերը, սակայն տրամադրված 3D տպիչ սարքը և CNC շաղափային հաստոցը նրանց հնարավորություն կտա ստացած գիտելիքները կիրառել գործնականում՝ պատրաստելով նորանոր հետաքրքիր և օգտակար ռոբոտներ։

Ձմեռը Քարինջում

«Էս անդեր ձինն էլ հալվիլ չըտի՝ րեխեքը կարենան արխեյին դասի գնան, տեհա՞ր՝ քշերն ինչ ցուրտ էր, սհե որ գնա, վայթե լավը չլի…»: Ամեն առավոտ տատս այս խոսքերով է մեզ դպրոց ճանապարհում: Նրա կարծիքով ձյունը դժվարացնում է ճանապարհը, բայց դա միայն նրա ու մնացած մեծահասակների կարծիքով։ Իրականում ձյան միջով դպրոց հասնելն ու ճանապարհին տեսածդ նկարելն այնքան էլ ձանձրալի կամ դժվար չէ։

seda mkhitaryan

Հնարավորություն կա՝ օգտվեք

Կյանքը երբեմն մեզ շատ լավ հնարավորություններ է ընձեռում, որոնցից, սակայն, պետք է օգտվել սովորենք: Ես միշտ մտածել եմ, որ ցանկացած հնարավորություն կամ առաջարկ պետք է օգտագործել ի նպաստ անձնային զարգացմանն ու կատարելագործմանը: Բայց շատ հաճախ ինքս էլ չեմ կարողանում օգտվել հնարավորություններից, որոնք ինձ են ընձեռնվում: Մի անգամ ես հրաժարվեցի մի շատ լավ հնարավորությունից: Պիտի մասնակցեի մի միջոցառման, որի ընթացքում պիտի պատմեի մասնագիտությանս ընտրության մասին, թե ինչ առանձնահատկություններ ու դժվարություններ ունի այն: Ամեն ինչ պատրաստ էր՝ տեքստը, տրամադրությունը, բայց ես հիմարաբար հրաժարվեցի: Իհարկե, հետո զղջացի, մանավանդ, երբ տեսա այդ միջոցառման լուսանկարներն ու կարդացի ընկերներիս տպավորությունները սոցիալական ցանցերում:

Պետք չէ բաց թողնել ոչ մի հնարավորություն, պետք է մասնակցել բոլոր միջոցառումներին, եթե, իհարկե, ճանաչում ու վստահում ենք կազմակերպիչներին: Ամեն նոր բան հնարավորություն է տալիս իմանալու նոր, հետաքրքիր ու անծանոթ ինֆորմացիա, շփվելու ու ծանոթանալու նոր ու հետաքրքիր մարդկանց հետ: Երբեք պետք չէ մտածել, որ այդ ամենը ժամանակի անիմաստ կորուստ է, այլ պետք է դիտարկել որպես հնարավորություն, որից օգտվելու արդյունքում դառնալու ենք ավելին, քան կայինք:

seda mkhitaryan

Հայ երիտասարդը կմնա Հայաստանում, եթե ունենա աշխատատեղ

Հարցազրույց Թումանյան համայնքի ավագանի Տիգրան Մխիթարյանի հետ։

-Ինչպե՞ս որոշեցիք դառնալ համայնքի ավագանի: Այդ գաղափարը առաջացավ մինչև համայնքի խոշորացո՞ւմը, թե՞ դրանից հետո։

-Գաղափարն առաջացավ մինչև համայնքների խոշորացումը։ Ես, որպես գյուղի բնակիչ, ցանկացա իմ գիտելիքներն ու փորձը ներդնել համայնքիս զարգացման գործում, ցանկացա ինչ-որ բան դեպի լավը փոխել իմ համայնքում։

-Որպես ավագանի, ի՞նչ խնդիրների վրա եք հիմնականում կենտրոնացնում ձեր ուշադրությունը: 

-Ես ուշադրությունս առավելապես կենտրոնացնում եմ այն հարցի վրա, որ բյուջեն համայնքների միջև բաշխվի հավասարաչափ, համայնքները զարգանան հավասարաչափ, և որ համայնքի բնակիչները հնարավորինս մասնակցեն ՏԻՄ-ի կառավարմանը։

-Վերջերս կյանքի կոչվեց համայնքների խոշորացման ծրագիրը: Կբացատրե՞ք ծրագրի էությունը:

-Համայնքների խոշորացման ծրագիրը կյանքի կոչվեց 2016 թվականի փետրվարի 14-ին։ Ծրագրի արդյունքում Թումանյան համայնքը միավորվեց 6 այլ համայնքների հետ և դարձավ մեկ միասնական Թումանյան համայնք։ Ծրագրի նպատակն էր և՛ կրճատել ծախսերը, և՛ տնտեսելով գումար՝ զարգացնել համայնքները։

-Կնշե՞ք մի քանի խնդիրներ, որոնց հետ գյուղացին սկսեց բախվել խոշորացման արդյունքում։

-Առաջինը՝ կտրվեց բնակիչ- ՏԻՄ կապը, բնակիչները ֆիզիկապես հնարավորություն չունեն ներկա գտնվել ավագանու նիստերին։ Բացի այդ, գյուղական համայնքի բնակիչը նախկինում կարող էր իր խնդիրը ՏԻՄ-ի հետ լուծել օրվա ցանկացած ժամի, քանի որ ճանաչում էր համայնքապետին, ինչպես ասում են՝ «մի հողի, ջրի մարդիկ էին», իսկ այժմ միայն աշխատանքային ժամերին կարող են դիմել աշխատակիցներին։ Ինչպես արդեն նշեցի՝ բյուջեի հավասարաչափ բաշխումը շատ կարևոր է, բայց ներկայումս քաղաքային բնակավայրին ավելի մեծ ուշադրություն է դարձվում, քան գյուղականին։

-Արդյոք խոշորացումը ունի՞ որևէ դրական կողմ:

-Ըստ ծրագրի մասնագետների՝ համայնքները զարգանալու էին, միջհամայնքային ճանապարհները բարեկարգվելու էին, գումարի տնտեսման արդյունքում բազմաթիվ խնդիրներ էին լուծվելու, բայց ես այդ ամենը դեռ չեմ տեսնում, և ոչ էլ պատկերացնում եմ, որ դա հնարավոր է։ Ծրագիրը արդեն մի տարի է իրականացված է, բայց ոչ մի արդյունք չկա։

-Դուք, որպես համայնքի ավագանի, գիտեմ, որ բավականին ակտիվ եք: Կնշե՞ք մի շարք հարցեր, որ հենց ձեր նախաձեռնությամբ են բարձրաձայնվել և լուծում ստացել։

-Ես բազմաթիվ և բազմապիսի առաջարկություններով եմ հանդես եկել: Բարձրացրել եմ բազմաթիվ հարցեր՝ խմելու ջրի, տրանսպորտի, ճանապարհների, քարաթափման և այլնի մասին։ Իմ նախաձեռնությամբ այժմ բոլոր համայնքները ունեն իրենց կնիքը, և գյուղացին ամեն անգամ որևէ թուղթ կնքելու համար ստիպված չէ գնալ հասնել Թումանյան: Նաև կանգառ է տեղադրվել։

-Ի՞նչ հեռանկարներ ունի մեր գյուղը, հատկապես աշխատատեղերի, երիտասարդության զբաղվածության հետ կապված: Ի՞նչը կստիպի քարինջեցի երիտասարդին մնալ գյուղում։

-Այժմյան պայմաններում ոչ մի բան չկա, որը կստիպի մնալ այստեղ, իհարկե, բացի հայրենիքում ապրելու ցանկությունը, բայց քարինջեցի և առհասարակ հայ երիտասարդը կմնա Հայաստանում, եթե ունենա աշխատատեղ, կարողանա ստեղծել օրվա հացը։ Պարտադիր չէ, որ աշխատեղը լինի հենց մեր գյուղում, օրինակ՝ եթե հարևան Թումանյանում լինի աշխատելու տեղ, ապա կգնան և այնտեղ կաշխատեն։

-Շատ հաճախ մինչև իշխանություն ստանալը ավագանին մեծ խոստումներ է տալիս ընտրողներին, բայց իշխանության գալիս, ասես, մոռանում է այդ մասին: Ի՞նչն է պատճառը: Իշխանության գալով՝ հասկանում են, որ այդ խնդիրները անլուծելի՞ են, թե՞…

-Ըստ իս, սա ունի 2 պատճառ․ առաջինն այն, որ նրանք հասկանում են, որ խնդիրը ոչ թե անլուծելի է, այլ ինքը մենակ չի կարող լուծում գտնել, և չկան մարդիկ, ովքեր կմիանան իրեն, կկազմեն թիմ ու կկարողանան լուծել խնդիրները։ Երկրորդ պատճառը ինձ ամենաշատն է հանդիպում. ավագանին, թեկնածություն առաջադրելով, առաջին հերթին ցանկանում է լուծում տալ սեփական խնդիրներին և առաջնորդվում է սեփական շահով։

seda mkhitaryan

Ձմեռային ավանդույթներ

Կան ավանդույթներ ու արարողություններ, որոնք բնորոշ են ձմռանը։ Օրինակ՝ Նոր տարվան պատրաստվելը։ Բայց, մինչ Նոր տարին կան մի շարք գործողություններ, որոնք դարձել են ավանդույթ մեր գյուղում։ Դեկտեմբերի կեսերից դուք կարող եք մեր գյուղի տարբեր ծայրերից լսել մորթվող խոզերի վերջին կաղկանձները։

Մեր խոզն էլ մորթեցին վերջերս, ու ամեն տարվա պես, այս տարի էլ դա դարձավ մի մեծ իրադարձություն։ Մեր բակում էին հավաքվել մեր թաղի բոլոր տղամարդիկ՝ իրենց սուր դանակներով։ Երբ նրանք «հարձակվեցին» կենդանու վրա, ես ականջներս փակեցի ու տուն վազեցի, որ չլսեմ խեղճ կենդանու ճվաղոցը։

Լուսանկարը՝ Սեդա Մխիթարյանի

Լուսանկարը՝ Սեդա Մխիթարյանի

Հետո խոզը հանձեցին, ու այդ ժամանակ եկավ իմ ամենասիրելի պահը՝ «կաշի ուտելու» ժամանակը։ Դա շատ հետաքրքիր ու համեղ գործընթաց է։ Խոզի կաշին՝ մաշկը մաքրում են մազերից, ու դա դառնում է անմահական ուտելիք և խոզ մորթելու գործընթացի խորհրդանիշը։

Հետո այդ միսը մենք մշակում ենք ու պատրաստում զանազան կերակուրներ, որոնց մեծ մասը հայրիկիս սեփական բաղադրատոմսով են պատրաստվում։

Համեցեք…